Η μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο «Δως μου το χέρι σου» πρόκειται να παρουσιαστεί στο θέατρο Πάνθεον στη Γούναρη και Κανακάρη στις 20 Δεκεμβρίου 2024.
Η ιστορία έχει ως εξής :
Ένας νέος μουσικός πασχίζει να βγει στο φως, στη ζωή. Έτσι έρχεται αντιμέτωπος με ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο διαχρονικά, όπως η παιδική ηλικία, ο έρωτας και η μοναξιά. Μάρτυρας μιας σκληρής καθημερινότητας καταφέρνει να βρει λύση μέσα από τη μουσική, το θέατρο και την ποίηση…
Για την παράσταση αυτή μας μιλάει ένας εκ των βασικών συντελεστών της ο πολλά υποσχόμενος πολυσχιδής καλλιτέχνης Νικόλας Λάππας, που μαζί με την θεατρολόγο Πετρουλή Νικόλ σκηνοθέτη και συγγραφέα των κειμένων της παράστασης, ταξιδεύουν τον θεατή στον χώρο των συναισθημάτων.
«Δως μου το χέρι σου» λέγεται η παράσταση. Πώς προέκυψε ο τίτλος αυτός;
Στην προσπάθειά μου να μην προδώσω το φινάλε, θα περιοριστώ στο να σας πω ότι οι θεατές πολύ εύκολα θα μπορέσουν να απαντήσουν το ερώτημά σας έχοντας δει την παράσταση. Άλλωστε, ο τίτλος οποιουδήποτε έργου αποτελεί και δομικό στοιχείο του.
Κύριε Λάππα, σε μία εποχή που ο άνθρωπος κάπου απανθρωποιείται αντί να εξανθρωπίζεται η συγκεκριμένη παράσταση θέτει ορισμένα ζητήματα σε ότι αφορά τις αγωνίες, τα άγχη, την καθημερινότητα ενός ανθρώπου που ακροβατεί ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω. Μιλήστε μας λίγο για αυτό.
Πραγματικά, πολύ εύστοχη η παρατήρησήσας. Υπάρχει, λοιπόν, μία φράση εντός της παράστασης που υποστηρίζει αυτό ακριβώς. Ότι δηλαδή «ο άνθρωπος έχει φτάσει στο σημείο μηδέν». Οι αγωνίες και τα άγχη αλλά και ο αγώνας για επιβίωση πολλές φορές θέτουν στο περιθώριο τον ίδιο τον άνθρωπο καθιστώντας τον παρατηρητή της ζωής του.
Παραμένουμε, ωστόσο, αισιόδοξοι και για τον λόγο αυτό, η παράσταση ταυτίζεται σε ένα σημείο με την θέση του υπερρεαλιστή Αντρέ Μπρετόν ότι «ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση».
Ποιο ήταν εκείνο το χαρακτηριστικό γνώρισμα που σας γοήτευσε στον ήρωα που υποδύεστε;
Το κεντρικό πρόσωπο της παράστασης έχει αρκετά στοιχεία αυτοαναφορικότητας καθώς πρόκειται ουσιαστικά για τη ζωή ενός νεαρού μουσικού, την σχέση του με την μουσική, την οικογένειά του, τον πρώτο του έρωτα και την κοινωνική πραγματικότητα.
Η πιο γοητευτική οπτική του ρόλου μου είναι η απόδοση αγαπημένων τραγουδιών από αγαπημένους συνθέτες και ταυτόχρονα η εξωτερίκευση και το μοίρασμα προβληματισμών που μεγάλωναν μέσα μου από την παιδική μου ηλικία.
Πώς μια παράσταση με έντονα κοινωνικό μήνυμα καταφέρνει να εξισορροπεί την πρόζα με την μουσική;
Η αλήθεια είναι ότι η ύπαρξη ζωντανής μουσικής εντός μίας θεατρικής παράστασης δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Απαιτείται απόλυτος συγχρονισμός και αρκετή εμπειρία για ένα αρτιότερο αποτέλεσμα. Η μουσική λειτουργεί συμπληρωματικά σε έναν ήδη δομημένο λόγο. Το θέατρο από την άλλη, μπορεί να εμπεριέχει και οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης.
Πείτε μας λίγα πράγματα για τους συντελεστές της παράστασης και τον ρόλο τους σε αυτήν.
Τους γονείς μου υποδύονται οι Δημήτρης Κιούρκας και Αγγελική Σαλπιστή. Και οι δύο έχουν συμμετάσχει σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις τόσο στην Πάτρα όσο και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας με διάφορα θεατρικά σχήματα. Τον πρώτο μου έρωτα υποδύεται η Βασιλική Τζουραμάνη στην πρώτη της εμφάνιση επί σκηνής.
Την παράσταση υπογράφει σκηνοθετικά η Πετρουλή Νικόλ η οποία έχει γράψει τα κείμενα.
Εμφανίζονται οι μουσικοί: Ελένη Τσέκη στο ακορντεόν, Μιχάλης Παπαδημητρόπουλος στην κιθάρα, Ειρήνη- Κορίνα Βρακατσέλη στο τραγούδι. Στις ενορχηστρώσεις και στα πλήκτρα βρίσκεται ο Χάρης Σολωμός.
Τέλος, γιατί να έρθει κάποιος να δει την παράσταση τι θα πάρει φεύγοντας στο δισάκι της ψυχής του;
Όσο η καθημερινότητα και η επικαιρότητα μας τροφοδοτούν με υλικό που μας προβληματίζει, μας αφυπνίζει και πολλές φορές μας ντροπιάζει θα φτιάχνουμε ιστορίες για να τις μοιραζόμαστε.
Αυτήν την παράσταση την δημιουργήσαμε από ανάγκη για να επικοινωνήσουμε την αλήθεια μας αλλά και τους προβληματισμούς μας. Δεν φιλοδοξούμε να γεμίσουμε το δισάκι της ψυχής του θεατή αλλά θα προσπαθήσουμε να αναδεύσουμε όσα ήδη υπάρχουν μέσα του.
Γιατί να την παρακολουθήσει κάποιος;
Γιατί όχι;
Είναι πρωτότυπη, επίκαιρη, γεμάτη μουσική αγαπημένων συνθετών, γεμάτη λόγια που πονάνε αλλά και εξιλεώνουν….