Η Υπουργός Εξωτερικών της Λετονίας, Μπάιμπα Μπράζε, σε συνέντευξή στο Politico είπε σχετικά με την πολιτική της Ευρώπης απέναντι στο Ουκρανικό ζήτημα (ας μου συγχώρεσει ο Καστοριάδης την παράφραση) «χρειάζεται μια πιο προδραστική αντίδραση», «και δεν είναι τα λόγια που στέλνουν μήνυμα – είναι οι πράξεις».
Γεννούνται δύο σοβαρά ερωτήματα, πως κάποια Μπάιμπα Μπράζε, υπουργός από μια χώρα του ενάμιση εκατομμυρίου ανθρώπων, όπως και η Κάγια Κάλλας, η Ύπατη Εκπρόσωπος της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική από την Εσθονία του μισού εκατομμυρίου, έχουν τέτοια επιθετικότητα και προτρέπουν την Ευρώπη να γίνει ποιο επιθετική. Δηλαδή εάν καταλαβαίνω καλά προτρέπουν να ανοίξουμε πόλεμο, υβριδικό ή ότι προκύψει, μια «ισχυρή απάντηση» εν τέλει όπως είπε η κυρία Κάλλας καθώς η Ρωσική απειλή συνιστά «εξαιρετικό κίνδυνο» για την Ένωση. Σε επικινδύνους ατραπούς προσπαθούν να μας «σπρώξουν» και αναρωτιέμαι αν το διακύβευμα όλης αυτής της πρεμούρας είναι η προοπτική μιας ειρηνικής συμβίωσης στην Ευρωπαϊκή ήπειρο ή και εγώ δεν μπορώ να φανταστώ και δεν θέλω να φανταστώ πως προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά για ένα μεγάλο πόλεμο.
Το δεύτερο ερώτημα που μου γεννάτε είναι πως εννοούν όλοι αυτοί οι «φωστήρες» την προδραστική αντίδραση και πως θα μας γαλουχήσουν στην ιδέα πως ο «μεγάλος αδελφός» μας λέει την αλήθεια για τον «Εμμανουήλ Γκόλντσταϊν» ή κατά κόσμον Πούτιν. Το πείραμα της Ουκρανίας μας δείχνει πως ο εκφασισμός της κοινωνίας λειτουργεί προς όφελος αυτών των πολιτικών. Καλό θα ήταν να μην μπερδεύουμε τον υγιή πατριωτισμό με τον φανατισμό των ολοκληρωτικών ιδεολογιών, όταν μιλάμε για φασισμό μιλάμε για τον τυφλό φανατισμό που μπολιάζεται στο συλλογικό υποσυνείδητο των κοινωνιών, καθιστώντας τες υποχείρια σε αλλότριους σκοπούς και αδύναμες να διακρίνουν την πραγματικότητα που διαμορφώνεται ερήμην τους. Ο εκφασισμός της Ουκρανία μπορεί να φαντάζει ως βολικό αφήγημα για τον επεκτατισμό της Ρωσίας, είναι όμως και μια αδήριτη πραγματικότητα που μόνο οι εθελοτυφλούντες δεν την αντιλαμβάνονται. Είναι ο ίδιος φασισμός που υφέρπει στο βασίλειο της Ευρώπης και αποτελεί το τέλειο εργαλείο χειραγώγησης για αυτούς που υφαίνουν την μοίρα των λαών. Όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας, ο φασισμός νομιμοποιεί την καταστροφή της πολιτισμένης κοινωνίας για κάποιους ανώτερους σκοπούς, έτσι έννοιες όπως η ασφάλεια, η πρόληψη ακόμα και η ειρήνη αποκτούν νέα νοηματική διάσταση με τους «μεγάλους αδελφούς».