Ο Πέτρος Τατσόπουλος μιλά αποκλειστικά στο “πατρινόραμα” Δεκεμβρίου

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΕΤΡΟΣ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΧΕΙΜΑΡΡΩΔΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΣ, ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ «ΠΑΤΡΙΝΟΡΑΜΑ

 

«Εάν ήμουν ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ, δεν θα έτρωγα το κεφάλι μου!»

 

Συνέντευξη στον Παναγιώτη Ρηγόπουλο

 

Αντισυμβατικός, χειμαρρώδης και κοφτερός, είναι πάντοτε ο λόγος του Πέτρου Τατσόπουλου, συχνά και αιρετικός. Σε κάθε περίπτωση, ο ίδιος
δείχνει να αδιαφορεί για το όποιο πολιτικό ή κοινωνικό κόστος, ενδεχομένως του στοιχίσουν οι απόψεις του. Ακόμα και όταν διετέλεσε μέλος του Κοινοβουλίου, ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, επέλεξε να τινάξει στον αέρα την πολιτική του σταδιοδρομία, προκειμένου να μην προδώσει τις απόψεις και τις θέσεις του. Η πρόσφατη κυκλοφορία του βιβλίου «Το όπιο του λαού – Μια ανορθόδοξη προσέγγιση» αποτέλεσε την θρυαλλίδα για να μας αναπτύξει τη γνώμη του σε μια σειρά κρίσιμων θεμάτων, που περιλαμβάνει η πολιτική και κοινωνική ατζέντα, αλλά και σε ό,τι πρεσβεύει το νέο του καυστικό πόνημα.

 

«Μπορείτε άνετα να με συμπεριλάβετε στις σπάνιες εξαιρέσεις πολιτικών, τρομάρα τους, που δεν έχτισαν καριέρες, αλλά γκρέμισαν»

 

• Η Κυβέρνηση επιβάλλει πρόστιμο, σε όσους πολίτες άνω των 60 ετών δεν εμβολιαστούν. Πώς κρίνετε αυτό το μέτρο; Απαραίτητο για τη δημόσια υγεία ή παραβίαση της ατομικής ελευθερίας;

«Από την πρώτη στιγμή θεώρησα (και το επανέλαβα δημόσια, στην αρθρογραφία μου, σε σημείο που να γίνομαι κουραστικός) ότι κάθε διασύνδεση μιας σπάνιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στη δημόσια υγεία, μιας κατάστασης που βιώνει ολόκληρη η ανθρωπότητα κάθε εκατό χρόνια (κι εκεί είναι το πρόβλημα, διότι σπάει η αλυσίδα της μνήμης, κάθε μεγάλη πανδημία τη βιώνουμε ως πρωτόπλαστοι ξανά-μανά από την αρχή) με οιασδήποτε μορφής «δικαιωματισμό», θα αποβεί συν τω χρόνω ολέθρια. Δεν ξέρω πότε θα κατανοήσουμε ότι ένας ιός που προϋπάρχει του ανθρώπινου γένους και μεταλλάσσεται αδιάκοπα και απρόβλεπτα, είναι παράλληλα και ταυτόχρονα ένας ιός που δεν «διαπραγματεύεται» μαζί μας, δεν επιθυμεί «να τα βρούμε κάπου στη μέση», αδιαφορεί αν θα μας βρει ευάλωτους σε μια παρέλαση, σε μια διαδήλωση ή σε μια λιτανεία, δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για την ιδεολογία μας, τη θρησκεία μας, τις προκαταλήψεις μας, τις εμμονές μας, την άγνοιά μας ή και απλώς τη βλακεία μας…

Υπό αυτό το πρίσμα, είναι βέβαιο ότι πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα πειστούν ποτέ για τη σωτήρια συμβολή των εμβολίων, ίσως ούτε
καν για την ύπαρξη του ίδιου του κορωνοϊού: σε αυτούς απευθύνεται το ανορθολογικό κι εγκληματικά ανεύθυνο κίνημα των αντιεμβολιαστών, μια ηλικιακή ομάδα από αυτούς –την πιο εύθραυστη- θέλησε να «πιέσει» και η κυβέρνηση με το πρόστιμο. Εκ του αποτελέσματος, το μέτρο δείχνει να «πιάνει»: σχεδόν δεκαπλασιάστηκαν τα ραντεβού για το εμβόλιο, κάτι που μέχρι στιγμής δεν είχε καταφέρει κανένα άλλο «επιχείρημα» από τη φαρέτρα της «πειθούς». Το γεγονός όμως και μόνο ότι οι επίγονοι του Αριστοτέλη, του Πατέρα της Λογικής, χρειάστηκαν ένα πρόστιμο 100 ευρώ για να πειθαναγκαστούν και να πράξουν το αυτονόητο δεν παύει να προκαλεί σε κάποιους από εμάς αβάσταχτη μελαγχολία.»

 

 

«Κανένα έλεος για τους εμπόρους θεωριών συνωμοσίας»

• Πώς κρίνετε διάφορους ανθρώπους, που δημόσια καταγγέλλουν ότι μία παγκόσμια συνωμοσία κρύβεται πίσω από την μάστιγα του κορονωϊού και αυτοανακηρύσσονται ως κήνσορες και τιμητές των πάντων;

«Πάει καιρός πια που έχουμε πάψει να γελάμε με τις θεωρίες συνωμοσίας, όπως κάναμε προ πανδημίας –δεν φανταζόμασταν, βέβαια, ότι με τις
ίδιες ανοησίες θα φθάσουμε κάποτε και στο σημείο να κλαίμε, οι ίδιες ανοησίες θα είναι το λίπασμα για να πολλαπλασιάζονται οι νεκροί μας… Ευθύς εξαρχής διαχώρισα τους συνωμοσιολόγους σε δύο βασικές κατηγορίες, σε αναλογία με τον διαχωρισμό που όλες οι ευνομούμενες πολιτείες αποδέχονται για τη μάστιγα των ναρκωτικών: στους χρήστες και στους εμπόρους.

Για τους χρήστες θεωριών συνωμοσίας, για εκείνους τους συμπολίτες μας που επί δεκαετίες εκπαιδεύτηκαν στην αγραμματοσύνη και στη σαχλαμάρα, όλη μας η αγάπη και όλη η συμπάθεια: όπως και τα πρεζόνια, είναι άνθρωποι άρρωστοι και συχνά πληρώνουν τις αμαρτίες άλλων…
Όμως για τους εμπόρους θεωριών συνωμοσίας, τα καθάρματα που πλουτίζουν με τη διασπορά εν ψυχρώ θεωριών συνωμοσίας, που χειραγωγούν και τρομοκρατούν ιδίως τα άτομα τρίτης ηλικίας διακυβεύοντας την υγεία όλων μας, όχι, για αυτά τα παράσιτα, κανένα έλεος. Αυτά τα παράσιτα, σε μια κοινωνία που σέβεται τους πολίτες της, θα έπρεπε καθημερινά να συνομιλούν μονάχα με τον εισαγγελέα, τον δικαστή και τον δεσμοφύλακα.

 

 

Το νέο βιβλίο του Πέτρου Τατσόπουλου «Το όπιο του λαού – Μια ανορθόδοξη προσέγγιση»

 

 

• Το νέο σας βιβλίο «Το όπιο του λαού», το χαρακτηρίζετε ως «ένα βιβλίο ακατάλληλο για ανηλίκους… όλων των ηλικιών». Γιατί;

«Διότι δεν πιστεύω ότι η ενηλικίωσή μας, η πνευματική μας ενηλικίωση, πιστοποιείται αποκλειστικά από τις εγγραφές μας στο ληξιαρχείο. Υπάρχουν ανάμεσά μας ενήλικες που, στην πραγματικότητα, δεν ενηλικιώθηκαν ποτέ, ανίκανοι να απομακρυνθούν έστω και ένα εκατοστό από τις ιδεοληψίες τους, και υπάρχουν και ανήλικοι που έχουν ενηλικιωθεί πολλά χρόνια πριν από την τυπική ημερομηνία ενηλικίωσής τους. Προφανώς, το «Όπιο του λαού» δεν έχει να προσφέρει τίποτε στην πρώτη κατηγορία· μονάχα θα την εκνευρίσει, πιθανώς και να την εξοργίσει. Δεν υπάρχει λόγος, ούτε και είναι καιρός τώρα για να χαλάμε τη ζαχαρένια μας. Αυτοί, οι «ανήλικοι όλων των ηλικιών», είμαι σίγουρος πως θα προσανατολιστούν εύκολα σε αναγνώσματα πιο ευχάριστα.»

 

 

«ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΊΕΣ ΕΧΘΡΕΎΟΝΤΑΙ ΑΝΟΙΧΤΆ ΤΗΝ ΚΟΙΝΉ ΛΟΓΙΚΉ»

• Στο ίδιο νέο σας βιβλίο, εκλαμβάνετε τις θρησκείες, ως θεσμοθετημένες θεωρίες συνωμοσίας. Γιατί;

«Είναι ένα ερώτημα που έρχεται κι επανέρχεται βασανιστικά στις σελίδες του βιβλίου μου. Εάν ρίξετε μια ματιά στη δογματική των θρησκειών –όλων των θρησκειών, ουδεμίας εξαιρουμένηςθα διαπιστώσετε ότι δεν υπερτερεί σε αληθοφάνεια, ούτε υστερεί σε τερατολογίες και απιθανότητες από οιαδήποτε σύγχρονη ή παλαιότερη θεωρία συνωμοσίας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, τόσο οι θρησκείες όσο και οι θεωρίες συνωμοσίας, περιφρονούν, αν δεν εχθρεύονται ανοιχτά την κοινή λογική, την απόδειξη, το επιχείρημα –ό,τι εν ολίγοις θεωρεί ως «εκ των ων ουκ άνευ» ο κόσμος της επιστήμης· απεναντίας, επικαλούνται και καταφεύγουν στην «πίστη», στην (τόσο βολική για τις ίδιες τις θρησκείες/θεωρίες συνωμοσίας) ευκολία να καταπίνεις αμάσητο ό,τι σου σερβίρουν.

Η μοναδική αληθινή διαφορά ανάμεσα στις θρησκείες και στις θεωρίες συνωμοσίας έγκειται στη «θεσμοθέτηση»: τις πρώτες ακολουθούν δισεκατομμύρια άνθρωποι, πλήρως «απενοχοποιημένα» και «πρόσχαρα», ενώ τις δεύτερες σαφώς πολύ λιγότεροι, στιγματισμένοι από τους υπόλοιπους ως ψιλοδιαταραγμένοι. Όπως θα μας έλεγαν όμως και οι Μόντι Πάιθον, τόσο οι μεν όσο και οι δε είναι «απαλλαγμένοι από τις συμφορές της νοημοσύνης».

 

• Ειδικά για την Ελλάδα, ποιος είναι ο ρόλος που διαδραματίζει η θρησκεία διαχρονικά; Δεν αναγνωρίζετε ότι με κάποιον τρόπο έπαιξε καθοριστικό θετικό ρόλο σε ιστορικές στιγμές της πατρίδας μας;

«Όχι ειδικά για την Ελλάδα, ούτε ειδικά για την Ορθοδοξία: όλες οι θρησκείες απανταχού της γης παίζουν διαχρονικά θετικό ρόλο, όπως παίζουν και αρνητικό ρόλο, φιλανθρωπικό ή κακουργηματικό, αναλόγως με το πώς εκλαμβάνουν, πώς ερμηνεύουν τα κατά καιρούς συμφέροντά τους, τα οποία με αληθινό «ιερό ζήλο» προασπίζονται. Οι εκπρόσωποι όλων των θρησκειών έχουν και τη δυνατότητα να ξαναγράφουν εκ των υστέρων την ιστορία τους, να σκίζουν όσες σελίδες δεν τους κολακεύουν, να εστιάζουν ή και να υπερτιμούν όσες σελίδες συνάδουν μάλιστα η εξαίρεση είναι πιο κολακευτική από τον κανόνα, εστιάζουν στην εξαίρεση και λησμονούν να μας μάθουν στα σχολεία ποιος ήταν ο κανόνας… Πάντως οι περισσότεροι υψηλά ιστάμενοι ιεράρχες –διαχρονικά μιλώντας πάντα- είναι αυστηρά «κυβερνητικοί». Όπως γράφω και στο «Όπιο του λαού»: «Για τα πάντα μπορείς να μεμφθείς τους ρασοφόρους μας, εκτός από έλλειψη πνεύματος προσαρμογής».

 

 

 

«Ο Βελόπουλος δεν θα έπρεπε να είναι αρχηγός, ούτε καν στο καφενείο της γειτονιάς του!»

 

• Πώς βαθμολογείτε τις έως σήμερα πολιτικές επιδόσεις του Πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη και του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα; Δικαιούται ο Τσίπρας, μίας δεύτερης ευκαιρίας; Ξεχωρίζετε κάποιον αρχηγό κόμματος από τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά;

«Λόγω πανδημίας, οι περιστάσεις είναι εξαιρετικά σπάνιες και απρόβλεπτες. Ως εκ τούτου, δεν θα ήθελα να προσθέσω τον εαυτό μου στους βαθμολογητές εκ του προχείρου – έχουν τιγκάρει από κάτι τέτοιους τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν μας χρειάζεται ακόμη ένας. Ωστόσο, επειδή έτυχε να γνωρίσω προσωπικά –έστω, στο μικρό βαθμό που τους γνώρισα- τόσο τον Μητσοτάκη όσο και τον Τσίπρα, σας διαβεβαιώ ότι, ανεξαρτήτως από το τι ισχυρίζονται δημοσίως, κανένας από τους δύο δεν θα ήθελε να «τύχει στη βάρδια» του η πανδημία. Όσο για δεύτερη ευκαιρία στον Τσίπρα; Δεν ξέρω. Οι πάντες δικαιούνται μιας δεύτερης ευκαιρίας, όσο διατηρούν τα πολιτικά τους δικαιώματα, ακόμη κι εκείνοι που –αν δεν κρίναμε με βάση το θυμικό μας δεν θα έπρεπε να δικαιούνται ούτε πρώτη ευκαιρία. Από τους υπόλοιπους αρχηγούς ξεχωρίζω τον Κυριάκο Βελόπουλο: σε καμία άλλη σοβαρή δημοκρατική χώρα δεν θα έπρεπε να είναι αρχηγός, όχι στο κοινοβούλιο, ούτε καν στο καφενείο της γειτονιάς του.»

 

«Όσο για δεύτερη ευκαιρία στον Τσίπρα; Δεν ξέρω. Οι πάντες δικαιούνται μιας δεύτερης ευκαιρίας»

 

• Πολλοί πολιτικοί στην Ελλάδα έχτισαν καριέρα πάνω στα ψευδεπίγραφα διλήμματα των μνημονίων, που δίχασαν τους Έλληνες. Νιώθετε και εσείς κάπως συνένοχος, με την έννοια ότι συμμετείχατε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την κρίσιμη χρονικά περίοδο, που είχε φουντώσει η αντιμνημονιακή ρητορική; 

 

«Μπορείτε άνετα να με συμπεριλάβετε στις σπάνιες εξαιρέσεις πολιτικών, τρομάρα τους, που δεν έχτισαν καριέρες, αλλά γκρέμισαν. Το έχω ξαναπεί: πήγα στον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2012, όταν δημοσκοπικά καταγραφόταν στο 5 με 6%, κι έφυγα από τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του
2014, όταν καταγραφόταν ήδη στο 25% και κάλπαζε προς την εξουσία. Μάλλον περίεργη συμπεριφορά για «καριερίστα», δεν νομίζετε; Εάν ήμουν καλό παιδί, δεν θα έτρωγα το κεφάλι μου. Συνένοχος, ναι, στο βαθμό που μου αναλογεί, τον καιρό που μου αναλογεί –μολονότι, όσο και αν ψάξετε, πουθενά δεν πρόκειται να εντοπίσετε κάποιο διαπρύσιο αντιμνημονιακό μου λόγο. Γενικώς, με την «ενοχή» και τη «συνενοχή», νομίζω ότι έχουμε ένα θεματάκι στην Ελλάδα. Όπως μου είχε πει και ο Αντώνης Σαμαράς το καλοκαίρι του 2015, ένα μήνα πριν παραιτηθεί από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας: «Στην Ελλάδα, Πέτρο, μπορείς να μεμφθείς τους πολιτικούς για τα πάντα, όχι όμως και το ίδιο το εκλογικό σώμα που τους ψηφίζει».

 

Η ΜΠΆΛΑ ΔΕΝ ΉΤΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΉ ΜΟΥ. ΟΎΤΕ ΤΏΡΑ ΕΊΝΑΙ»

• Η ενεργός πολιτική έχει τελειώσει για εσάς; Θα σας ενδιέφερε η επιστροφή σας στο Κοινοβούλιο; Αν ναι, με ποιους όρους;

«Εκείνος ο Κοέλιο μας έκανε τελικά μεγάλη ζημιά. Στην πολιτική –όπως και σχεδόν παντού αλλού, φαντάζομαι, συμπεριλαμβανομένης της πανδημίας- δεν παίζεις μπάλα μόνος σου. Ελάχιστα έως καθόλου ενδιαφέρει τι επιθυμείς εσύ προσωπικά, ποια είναι τα ευγενικά σου σχέδια ή ποιοι είναι οι ευσεβείς σου πόθοι –άλλωστε, το γνωρίζουμε πλέον, με τις καλύτερες προθέσεις είναι στρωμένος ο δρόμος προς την Κόλαση. Δεν ανήκα ποτέ σε κανένα κόμμα, δεν ήμουν ποτέ παιδί κανενός κομματικού σωλήνα. Και τις τρεις φορές που κατέβηκα ως υποψήφιος στις εθνικές εκλογές –με τον ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι και τη Νέα Δημοκρατία- ανταποκρίθηκα σε μια τιμητική πρόσκληση από τους αντίστοιχους επικεφαλής: τον Αλέξη Τσίπρα, τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Για να επιστρέψω στα ποδοσφαιρικά: η μπάλα δεν ήταν στην κατοχή μου. Ούτε τώρα είναι.»

 

  • Οι εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ θα μπορέσουν να αναδιαμορφώσουν τον πολιτικό χάρτη και να αμφισβητήσουν την κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ στην αριστερή έκφραση του εκλογικού σώματος;

«Μακάρι να συμβεί αυτό, αλλά λίγο χλωμό το βλέπω. Τουλάχιστον στις επόμενες πρώτες εθνικές εκλογές, με το εφάπαξ σύστημα απλής αναλογικής του Κουρουμπλή, κανένας δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα μοιραστεί η τράπουλα. Μακάρι για την Ελλάδα. Μια ενισχυμένη κεντροαριστερά, ως εξ ορισμού δύναμη κοινής λογικής σε μια χώρα που δεν φημίζεται για τις επιδόσεις της στην κοινή λογική, αποτρέπει και την κεντροδεξιά από παρά φύσιν συνοικέσια με την ακροδεξιά και την παραδοσιακή αριστερά από το να παριστάνει ανόρεχτα την γιαλαντζί κεντροαριστερά. Μακάρι, διότι παίζουν και λιγότερο αισιόδοξα σενάρια. Οψόμεθα.»