Οι εκλογές τις 21 ης Μαΐου ολοκληρώθηκαν επιτυχώς με τις πολιτικές παρατάξεις να προσπαθούν από την πρώτη κιόλας στιγμή να διαχειριστούν επικοινωνιακά τα αποτελέσματα, φέρνοντας στην σκέψη μου την ρήση του Αρχίλοχου που έλεγε πως «μήτε νικών αμφάδην αγάλλεο, μήτε νικηθείς, εν οίκω καταπεσών οδύρεο», δηλαδή μια πιο εύγλωττη απόδοση του «μηδέν άγαν». Τώρα θα μου πείτε, βρε Σάκη, τι σε βρήκε και μας αραδιάζεις τόσες αρχαΐζουσες ρήσεις, καλά καλά δεν ξεκίνησες να γράφεις˙ μας κάνεις επίδειξη πνεύματος ή στην χειρότερη περίπτωση να φανταστούμε πως είσαι προγονόπληκτος για να μην πούμε τίποτα άλλο. Λοιπόν για να μην παρεξηγηθώ σας ξεκαθαρίζω πως πολύ απλά βρίσκω μέσα στην λιτότητα αυτών των γνωμικών, την ουσία που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει το πολιτικό γίγνεσθαι εν συνόλω.
Ως εκ τούτου πιστεύω πως οι νικητές των εκλογών θα πρέπει να πανηγυρίζουν την επιτυχία τους με σύνεση και εγκράτεια αλλά και οι ηττημένοι από την δική τους πλευρά πρέπει να αποδέχονται την λαϊκή ετυμηγορία με περίσκεψη και περίσσια αυτοκριτική, σεβόμενοι τόσο την εκλογική διαδικασία όσο και την ουσία της ίδιας της δημοκρατίας, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την αξία της πολιτικής συμμετοχής και την εφαρμογή της εξουσία της πλειοψηφίας.
Αντί αυτού, οι εκλογές τις 21 ης Μαΐου μας κατέστησαν μάρτυρες της αμετροέπειας και των μικρονόων αντιλήψεων περί πολιτικής και δημοκρατίας. Τα όργανα άρχισαν σχεδόν αμέσως με του που φάνηκε το ενδεχόμενο της ήττας, με την κομπανία να αποτελείτε από πικρόχολους πολιτικούς, έμμισθούς δημοσιογράφους, καλλίπυγες αιδούς, μικρομεσαίες θεατρίνες και πολλούς άλλους πρόθυμους υπερασπιστές μιας δημοκρατίας à la carte. Εντελώς ξαφνικά το ρεπερτόριο άλλαξε και «η Ελλάδα των δημοκρατικών παραδόσεων […], ο λαός που θα πάρει το μέλλον στα χέρια του και δεν θα αφήσει άλλους να αποφασίσουν για εκείνον», σύμφωνα με παλιότερες επευφημίες του κύριου Τσίπρα, μετασχηματίστηκε σε ένα «εντελώς αψυχολόγητο» εκλογικό σώμα στο οποίο η κυρία Σαμίου «δεν βλέπει ότι μπορεί να ξυπνήσει».
Ένα εκλογικό σώμα του οποίου η ψήφος είναι εξωφρενικά ισότιμη σύμφωνα με τον κύριο Ζουράρι δίνοντας πάσα στην κυρία Ρενέση να ειρωνευτεί μέσα από έναν ακατάληπτο μονόλογο τις δημοκρατικές διαδικασίες αποκαλώντας ψηφολάγνους και χυδαίους τους αντιπαθείς πολιτικούς αντίπαλους οι οποίοι σύμφωνα πάντα με την ίδια «κόντρα σε όλους τους κανόνες τους δημοκρατικούς» «αυτοί οι άνθρωποι θα πουν ότι πήραμε λαϊκή εντολή, με όποιο ποσοστό πάρουν».
Ολοκληρώνοντας το πρόγραμμα τους τα support group, ήταν ώρα να εμφανιστούν στην σκηνή οι «φίρμες»˙ άξαφνα η «νίκη του λαού» για την οποία έκανε λόγο ο Αλέξης Τσίπρας το 2015, μετατράπηκε μαγικά μέσα από καπνούς και πυροτεχνήματα σε «σύνδρομο της Στοκχόλμης», ενός λαού που «μέσα στη συσκότιση, την παραπληροφόρηση και την ομίχλη στα μυαλά» πάσχει πλέον από κάποιο σύνδρομο «θυρωρών της νύχτας», κατά τον κύριο Ξυδάκη.
Είναι μια νίκη που δεν συμπεριλαβαίνει στον λαό τους ΑΜΕΑ συμπολίτες μας σύμφωνά με την κυρία Σαμίου και το χειρότερο όλων η νίκη του λαού είναι αποτέλεσμα νοθείας από μια κυβέρνηση που «είναι αδίστακτη και μπορεί να κάνει πολλά πράγματα» – τάδε έφη Φίλης και οι συν αυτό δεύτερες φωνές κύριοι Βελόπουλος, Τζήμερος, Ρωμανός, Πετράκος, κ.α. -. Είναι ουσιαστικά μια νίκη καθεστωτική, που συγκρίνεται με τις τουρκικές εκλογές μας είπε ο ξάδελφος του κύριου Τσίπρα, άρα «το 40% δεν αναιρεί όσα έχουν γίνει».
Στο ίδιο κλίμα ο star της βραδιάς που το 2015 αισθάνονταν «δικαιωμένος γιατί ο λαός έδωσε καθαρή εντολή» και οι πολιτικοί του αντίπαλοι έστελναν «συγχαρητήρια στον νικητή των εκλογών και ένα μεγάλο ευχαριστώ στους πολίτες μου τους εμπιστεύθηκαν». Αντί αυτών ο κύριος Τσίπρας επιτέθηκε στο σύνολο των πολιτικών του αντιπάλων κατηγορώντας «τα κόμματα της ήσσονος και προοδευτικής αντιπολίτευσης για την απαξίωση της απλής αναλογικής και των συνεργασιών και την μονομέτωπη επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που έτεινε χείρα προοδευτικών συγκλίσεων, άνοιξαν το δρόμο για την ισχυρή επικράτηση της Δεξιάς του κ. Μητσοτάκη».
Αρνούμενος να ακούσει τις φωνές που συνειδητοποιήσαν πως «τους έφτυσαν, δεν βρέχει», δεν δίστασε να χαρακτηρίσει ως «οδυνηρές» τις επιλογές της κοινωνίας, ακόμα και όσων ψήφισαν τη ΝΔ και να επιτεθεί στον πολιτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ θεωρώντας τον εαυτό του ως μοναδικό εκφραστή του κεντροαριστερού χώρου. Μέσα από το πολιτικό του αφήγημα ο κύριος Τσίπρας δείχνει να μην αντιλαμβάνεται πως ο κόσμος του είπε φτάνει πιά και ότι «δεν πρέπει να πυροβολούμε τον αγγελιοφόρο, αλλά να μελετάμε το μήνυμα που μεταφέρει», ένα μήνυμα που αγγίζει και τον ίδιο προσωπικά θίγοντας θέματα που μέχρι πρότινος αποτελούσαν ταμπού για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως το θέμα της ηγεσίας.
Η αδυναμία των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ίδιου του κύριου Τσίπρα, να συγκροτήσουν πολιτικές συμμαχίες και να συντονιστούν με τους μέσους αξιακούς κώδικες της πολύπαθης ελληνικής κοινωνίας, αποτελεί αιτία της συρρίκνωσης των εκλογικών ποσοστών ενός πολιτικού χώρου που διαφήμιζε τη λαοφιλία του και πιστεύω πως θα έπρεπε να οδηγήσει σε έναν εσωκομματικό προβληματισμό καθώς στον ορίζοντα διαφαίνεται ο κίνδυνος ολοκλήρωσης του πολιτικού κύκλου του κόμματος.
Αντί αυτού ο ολοκληρωτισμός στην ψυχοσύνθεση των στρουκτόρων της Κουμουνδούρου ξεχειλίζει από αλαζονεία και πολιτικό αμοραλισμό, ενώ η οργή τους για τον λαό που τους καταψήφισε είναι αδυσώπητη και δεν κρύβεται πάρα τις φιλότιμές προσπάθειες μερικών υγιώς σκεπτόμενων να λειάνουν τις γωνίες. Θολωμένοι από την αυταρέσκεια και τη φιλαυτία τους, διεκδικούν το αλάθητο θεωρώντας τους πολίτες ημιμαθείς και λωτοφάγους.
Αιδώς, Αργείοι, δεν καταλάβατε τίποτα από το μήνυμα των εκλογών και ακόμα και τώρα χτίζεται αφηγήματα αντίδρασης απέναντι στον βολικό συστημικό δικομματισμό, λες και δεν είστε συστατικό τμήμα αυτού και καλείται τους αντισυστημικούς ψηφοφόρους (ποιοι είναι αυτοί) στην συστράτευση κατά των αρμών τις εξουσίας.
Θα σας πρότεινα να ανοίξετε το βιβλίο του Andrew Heywood «Πολιτικές Ιδεολογίες» και να διαβάσετε με προσοχή πως «στην αντιπροσωπευτική μορφή δημοκρατίας, τα πολιτικά αξιώματα κερδίζονται μέσα από την επιτυχία σε τακτές εκλογικές αναμετρήσεις, που διεξάγονται πάνω στην βάση της τυπικής πολιτικής ισότητας – ένας άνθρωπος, μια ψήφος και μια ψήφος, μια αξία», έτσι «η δημοκρατία περιορίζει τους σφετερισμούς της εξουσίας και πρέπει πάντοτε να λειτουργεί μέσα σε ένα συνταγματικό πλαίσιο, ούτος ώστε να αποτρέπεται η τυραννία της πλειοψηφίας».
Αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας είτε το συνειδητοποιείται είτε όχι, συνεχίζοντας λοιπόν την αδιέξοδη ρητορική σας, περί μοναδικού εκφραστή των λαϊκών και κοινωνικών συμφερόντων, θέτεται υπό αμφισβήτηση όχι το 20,07% αλλά την ίδια την πολιτική σας επιβίωση, γιατί ο λαός, σε αντίθεση με αυτά που πιστεύετε, δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά αλλά δεν ξεχνά αυτούς που τον κορόιδεψαν και συνεχίζουν να τον κοροϊδεύουν και αυτό δεν αντανακλά τις πολιτικές καταβολές του κάθε χώρου αλλά τις πολιτικές που εφαρμόζει στην κοινωνία.