Βρε τι ήταν αυτό που έπαθα,
Επομένη των εκλογών ξύπνησα με ηρεμία, έφτιαξα το πρωινό μου καφεδάκι και είπα να διαβάσω τις ειδήσεις, ανοίγω λοιπόν κάποια ειδησεογραφικά site και βλέποντας του τίτλους των άρθρων άρχισα να ιδρώνω
«Και εγένετο σκότος…»
«Μια καθαρή «μαύρη» νίκη»
«Σφιχταγκαλιασμένος με την Ακροδεξιά»
«Αυτοδυναμία Ν.Δ. με φουλ της Ακροδεξιάς»
«Ακροδεξιά παρέμβαση υπέρ Μητσοτάκη»
Γυναίκα φώναξα, στο μυαλό μου άρχισαν να αναδύονται ανησυχητικοί απόηχοι από το βιβλίο του Hett Benjamin-Carter που είχα διαβάσει πρόσφατα «Ο θάνατος της Δημοκρατίας – Η πτώση της Βαϊμάρης και η άνοδος του Ναζισμού» στο οποίο ανάλυε πως η μυωπική στάση που υιοθετούν οι συντηρητικοί πολιτικοί , τότε και τώρα, δίνει εκούσια τα εργαλεία στους θιασώτες του ολοκληρωτισμού να αναδειχτούν στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής˙ ο Hindenburg άρχισα να ψελλίζω, ο Hindenburg δεν έπρεπε να πιστέψει τον von Papen και τον Curt von Schröder ότι μπορούσαν να ελέγξουν τους εθνικοσοσιαλιστές, θεέ μου.
Άρχισα αμέσως τις ασκήσεις αναπνοής που μου έχει δείξει ο ψυχολόγος μου, Διονύση ηρέμησε είπα στον εαυτό μου πρέπει να υπάρχει λογική εξήγηση, όχι πανικός. Ξεκινάω να διαβάζω το πρώτο άρθρο και ένα μεγάλο Ουυυφ δραπέτευσε από τα πνευμόνια μου, άνοιξα γρήγορα το επόμενο άρθρο, το επόμενο, το επόμενο, με ταχύτητα πλέον καθώς είχαν όλα την ίδια μήτρα αναπαραγωγής, «η ανάδειξη της Ακροδεξιάς βαραίνει μόνο το ίδιο το κόμμα της Ν.Δ.», «Η ΝΔ φαίνεται, απομακρύνεται οριστικά από τις «αντιχουντικές» ιδρυτικές διακηρύξεις της», κτλ.
Εντάξει Διονύση, είπα μέσα μου, πρέπει να επιλέγεις πιο προσεκτικά τα site που ενημερώνεσαι. Αν είναι δυνατόν μια μέρα μετά τις εκλογές του ελληνικού λαού να κατηγορείται ο νικητής των εκλογών για ακροδεξιές, φασιστικές αντιλήψεις, παρακρατικές πρακτικές και ότι άλλο ευφάνταστο τους έρθει, αρνούμενοι να δεχτούν την σκληρή πραγματικότητα. Προσπαθώντας να τακτοποιήσω την συλλογιστική μου ξεκίνησα μια εσωτερική διαλεκτική, στην μνήμη μου ήρθε αμέσως το «μαζέψτε τους», του Αντώνη Σαμαράστον κ. Δένδια, που έδωσε την ελευθερία κινήσεων στον κ. Ισίδωρο Ντογιάκο για να δομήσει μια άρτια δομημένη παραπεμπτική πρόταση για αυτούς που ο κ. Βούτσης στη βουλή δεν έβλεπε τίποτε κακό στις ψήφους τους. Ακροδεξιό κόμμα η ΝΔ, φωνάζει ο Σύριζα που για τέσσερα χρόνια αδυνατούσε να βρει αίθουσα για να ολοκληρωθεί ή δίκη της ΧΑ, αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που αρνήθηκε την όποια συζήτηση για νομοθετική πρωτοβουλία που θα απαγόρευε την κάθοδο εγκληματιών στην πολιτική, ο ΣΥΡΙΖΑ που αρνήθηκε να καταθέσει στον Άρειο Πάγο μαζί με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις υπόμνημα κατά της ανακήρυξης του συνδυασμού ανεξάρτητων υποψηφίων Κασιδιάρη, καθώς επίσης και κάθε άλλου συνδυασμού στον οποίο ο ίδιος είναι πραγματικός αρχηγός, ο ΣΥΡΙΖΑ που δια μέσω του κ. Τσίπρα ήθελε να κερδίσει, όπως είπε, τους ψήφους αυτών των παραπλανημένων λαϊκών παιδιών.
Έκλεισα τον υπολογιστή ελαφρώς συγχυσμένος, δεν μπορεί είπα κάποιο λάθος κάνω, πήγα γρήγορα στην βιβλιοθήκη μου και άνοιξα το βιβλίο του Andrew Heywood, «Πολιτικές Ιδεολογίες», και διάβασα ξανά˙ «η φιλελεύθερη δημοκρατία έχει τρία βασικά χαρακτηριστικά: Είναι έμμεση και αντιπροσωπευτική […], Στηρίζεται στον ανταγωνισμό και την εκλογική επιλογή […]. Χαρακτηρίζεται από μια σαφή διάκριση μεταξύ κράτους και κοινωνίας των πολιτών» και παρά τους φόβους διαφόρων θεωρητικών του φιλελευθερισμού, όπως ο Alexis de Tocqueville και James Madison, για τυραννία της πλειοψηφίας και καταπίεση της ατομικής ελευθερίας, η φιλελεύθερη δημοκρατία κατάφερε να εδραιωθεί μέσα στα πλαίσια συναίνεσης που διαμόρφωσαν οι συνταγματικοί κανόνες. Δημοκρατία, διάλογος, συναίνεση, η μνήμη μου με έφερε στο τμήμα της σχολής μου όπου ένας εξαίρετος καθηγητής, ο κ. Στάθης Μπάλιας, προσπαθούσε ατυχώς να έρθει σε ήρεμο διάλογο με έναν εξαγριωμένο συμφοιτητή μου, ο οποίος μετά το διάγγελμα του περί ανυπακοής στα προστάγματα της αστικής τάξης, εγκατέλειψε την αίθουσα πανηγυρίζοντας για την προσωπική του «νίκη», ωραία δημοκρατία. Όπως ήταν φυσικό αναρωτήθηκα και πάλι, ξέφυγε η Νέα Δημοκρατία από τα συνταγματικά πλαίσια, εκκόλαψε φασιστικές συμπεριφορές σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες, δηλαδή το ιδεολογικό πλαίσιο της Νέας Δημοκρατίας εδράστηκε στον αντι-ορθολογισμό, την αντίληψη της ζωής ως «αδιάκοπη πάλη», τον ελιτισμό και την αρχή του ενός ανδρός, τον σοσιαλιστικό κολεκτιβισμό, που έθετε την κοινότητα πάνω από το άτομο και τον άκρατο εθνικισμό. Μάλλον εκεί στη Αξιωματική Αντιπολίτευση βρίσκονται σε ένα time trip και κάποιος πρέπει να τους υπενθυμίσει πως οι εκλογές του Ιουνίου του 2023 δεν έχουν καμία απόλυτος σχέση με τον Οκτώβριο του 1922 όπου ο Βασιλιάς Vittorio Emanuele III, παράδωσε την εξουσία στον Benito Mussolini.
Δυστυχώς οι στρούκτορες της Κουμουνδούρου έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια καθώς αδυνατούν να αντιληφθούν τις πραγματικές αγωνίες του λαού για την καθημερινότητα, την επιβίωση και την προοπτική ενός καλύτερου αύριο. Μηρυκάζουν συνεχώς συνθήματα και τσιτάτα άλλων εποχών, οι πρωταγωνιστές των οποίων είναι πλέον σκόνη και αυτή η σκόνη δεν αποτελεί το ενδεικνυόμενο υλικό για την δόμηση ενός ευοίωνου μέλλοντος.
Οι πρόσφατες εκλογές απέδειξαν πως ο κόσμος σιχάθηκε αυτό το μικρόνοο παιχνίδι με τις λέξεις, εμείς οι προοδευτικοί, οι δημοκράτες – εσείς οι ακροδεξιοί, οι φασίστες και όλη αυτή η φιλολογία για έναν πολιτικό χώρο που από την εποχή Σαμαρά ήδη, ήταν σε αντιπαράθεση με τον χώρο αυτό, με αποκορύφωμα την κυβέρνηση Μητσοτάκη που ήρθε στην πιο σκληρή κόντρα μαζί τους (Δένδιας με Κασσιδιάρη), δεν χαρίστηκε σε οποιοδήποτε γλυκοκοίταζε προς τα εκεί (Μπογδάνος, Λατινοπούλου, κτλ) και δεν δίστασε να συγκρουστεί με το όποιο αντισυστημικό αφήγημα παρουσιάστηκε (αντιεμβολιαστές, ευρωσκεπτικιστές, Ρωσόφιλους, κτλ) αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος.
Ο κόσμος «εξεγέρθηκε» στον πολιτικό αμοραλισμό του τίποτα, που ευαγγελίζονταν η Αξιωματική Αντιπολίτευση και επειδή η φύση μισή το κενό,
εκλογικά έδωσε μια άνετή πλειοψηφία στην Νέα Δημοκρατία, που δείχνει να μην έχει ανάγκη το υπαρκτό περιθώριο. Ας κοιτάξουν λοιπόν, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να τιμήσουν τον ρόλο που του εμπιστευτήκαν οι ψηφοφόροι του και να αφήσουν τις κλάψες για την μαυρίλα που πλάκωσε τον τόπο καθώς η απόσταση από το 17% στο 7% είναι ένα τσιγάρο δρόμος, από αυτά τα βαριά τα σέρτικα που καπνίζει ο λεβέντης από την Κρήτη.
Υ.Γ. Θέλω να διευκρινίσω πως ενώ βρίσκομαι ταγμένος στον χώρο του Σοσιαλιστικού Κινήματος όπως αυτό διαμορφώθηκε από τον Ανδρέα
Παπανδρέου δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την ανυπαρξία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να στηλιτεύσει τα ουσιαστικά λάθη των κυβερνητικών πρακτικών (θα τα συζητήσουμε σε άλλο άρθρο) και την προσπάθεια της να υφαρπάξει την ψήφο του Ελληνικού λαού με πομφόλυγες και φληναφήματα για «δράκους» και άλλα αντιφασιστικά αφηγήματα.