Σε περιόδους συλλογικής κόπωσης, η τέχνη δεν καλείται να εντυπωσιάσει, καλείται να σταθεί. Να θυμίσει, να ενώσει, να αντέξει. Τα Χριστούγεννα, πέρα από σύμβολα και εορταστικά κλισέ, λειτουργούν διαχρονικά ως σημείο επιστροφής, στον χρόνο που επιβραδύνει, στην ανάγκη για εγγύτητα, στη μνήμη της αθωότητας.
Με αυτή τη συνείδηση, ο Μάριος Φραγκούλης και ο Γιώργος Περρής παρουσιάζουν το “Christmas Dreams”, μια μουσική συνάντηση που δεν επενδύει στο εφήμερο συναίσθημα, αλλά στην ουσία της εμπειρίας. Στις 26 Δεκεμβρίου 2025, στο Συνεδριακό & Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών (21:00 και επιπλέον παράσταση στις 18:00), δύο φωνές με διεθνή πορεία συναντώνται επί σκηνής για να επαναφέρουν τη μουσική στον φυσικό της χώρο, εκεί όπου λειτουργεί ως κοινός τόπος.
Το “Christmas Dreams” δεν προτείνεται ως απλή εορταστική συναυλία, αλλά ως πράξη μνήμης και εσωτερικής επανατοποθέτησης. Ως μια πρόσκληση να κοιτάξουμε τον παιδικό μας εαυτό χωρίς νοσταλγία και τον μελλοντικό μας εαυτό χωρίς φόβο. Να αναγνωρίσουμε ότι το φως, όσο εύθραυστο κι αν μοιάζει, παραμένει επιλογή.
Λίγο πριν από αυτή τη συνάντηση με το κοινό της Πάτρας, ο Μάριος Φραγκούλης και ο Γιώργος Περρής μιλούν στο “Πατρινόραμα – Hellenic” και στη δημοσιογράφο Ευτυχία Λαμπροπούλου με λόγο καθαρό και στοχαστικό, για τη δημιουργική εγρήγορση, τα όρια της επιτυχίας, τον χρόνο που απαιτεί η τέχνη και την αλήθεια που δεν διαπραγματεύεται, ούτε στη σκηνή ούτε στη ζωή.
Μετά από τόσα χρόνια σκηνικής εμπειρίας, τι εξακολουθεί να σας κρατά σε δημιουργική εγρήγορση και τι σας κουράζει πια;
Η επιτυχία ήταν και ελευθερία και πλαίσιο. Στην αρχή λειτούργησε ως άνοιγμα δρόμων — μου έδωσε τη δυνατότητα να συνεργαστώ με σπουδαίους ανθρώπους και να ταξιδέψω τη μουσική μου. Με τα χρόνια, όμως, συνειδητοποίησα ότι αν δεν προσέξεις, μπορεί να γίνει και μια αόρατη σύμβαση: να επαναλαμβάνεις αυτό που “δουλεύει”. Εκεί χρειάζεται συνειδητή αντίσταση.
Όταν τραγουδάτε, αισθάνεστε ότι συνομιλείτε περισσότερο με το κοινό ή με μια εσωτερική ανάγκη προσωπικής εξομολόγησης;
Όταν τραγουδάω, ξεκινώ πάντα από μια εσωτερική ανάγκη. Αν δεν έχω κάτι αληθινό να πω, το κοινό το καταλαβαίνει. Η συνομιλία με τον κόσμο έρχεται μετά — και είναι μαγική — αλλά γεννιέται μόνο όταν προηγείται η προσωπική εξομολόγηση.
Σε μια εποχή γρήγορης κατανάλωσης της μουσικής, τι θεωρείτε ότι κινδυνεύει περισσότερο να χαθεί από την ουσία της τέχνης;
Αυτό που κινδυνεύει περισσότερο να χαθεί είναι ο χρόνος. Ο χρόνος της σιωπής, της ακρόασης, της εσωτερικής επεξεργασίας. Η μουσική δεν είναι φόντο· είναι εμπειρία. Και η εμπειρία χρειάζεται παρουσία.
Υπήρξαν στιγμές που αρνηθήκατε προτάσεις οι οποίες θα σας έδιναν μεγαλύτερη προβολή ή περισσότερα χρήματα αλλά μικρότερη αλήθεια;
Ναι, υπήρξαν αρκετές τέτοιες στιγμές. Και δεν το μετανιώνω. Η προβολή και τα χρήματα έρχονται και φεύγουν. Η αλήθεια, αν την προδώσεις, σε ακολουθεί για πάντα. Προτιμώ λιγότερα, αλλά καθαρά.
Η μακρά διαδρομή σας σάς έκανε πιο ανεκτικό ή πιο αυστηρό απέναντι στον εαυτό σας και στους συνεργάτες σας;
Με έκανε πιο αυστηρό με τον εαυτό μου και πιο ανεκτικό με τους άλλους. Ξέρω πια πόσο δύσκολη είναι αυτή η διαδρομή και πόσο εύθραυστοι είμαστε όλοι. Η απαιτητικότητα, όμως, παραμένει — απλώς έχει λιγότερο θυμό και περισσότερη κατανόηση.
Τι θεωρείτε αδιαπραγμάτευτο όταν ανεβαίνετε στη σκηνή, ακόμη κι αν το κοινό δεν το αντιλαμβάνεται άμεσα;
Αδιαπραγμάτευτη είναι η πρόθεση. Να είμαι απολύτως παρών. Να μην ανέβω ποτέ στη σκηνή “διεκπεραιωτικά”. Ακόμη κι αν το κοινό δεν μπορεί να το ονομάσει, το αισθάνεται.
Μιλήστε μας για το Χριστουγεννιάτικο όνειρο που θα παρουσιάσετε στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστήμιου Πατρών στις 26 Δεκεμβρίου.
Η διεθνής πορεία συχνά συνοδεύεται από λάμψη. Ποιο είναι το λιγότερο ορατό αλλά πιο απαιτητικό της κομμάτι;
Η διεθνής πορεία πράγματι συχνά περιβάλλεται από μια εικόνα λάμψης, ταξιδιών, σκηνών και χειροκροτημάτων. Το λιγότερο ορατό –και ίσως πιο απαιτητικό– κομμάτι της, όμως, είναι η διαρκής εσωτερική εγρήγορση. Το να βρίσκεσαι συνεχώς σε μετακίνηση σημαίνει ότι πρέπει κάθε φορά να επανατοποθετείς τον εαυτό σου: σε άλλες γλώσσες, άλλες συνήθειες, άλλες προσδοκίες. Υπάρχει μοναξιά μέσα σε αυτό, αλλά και ευθύνη. Να εμφανίζεσαι κάθε βράδυ παρών, συγκεντρωμένος, αληθινός, ακόμα κι όταν η κούραση ή η αμφιβολία σού χτυπούν την πόρτα. Το άλλο πολύ δύσκολο κομμάτι είναι η απουσία σου από την ζωή των ανθρώπων που αγαπάς. Χάνεις γιορτές, σημαντικές στιγμές, χαρές και λύπες γιατί πρέπει να είσαι κάπου αλλού.
Πόσο δύσκολο είναι να διατηρείτε την προσωπική σας αλήθεια μέσα σε διαφορετικές μουσικές αγορές και κουλτούρες;
Για μένα δεν αποτέλεσε ποτέ εμπόδιο στη μουσική ούτε οι γλώσσες ούτε και οι κουλτούρες που επισκέφτηκα. Μπορεί κάθε χώρα έχει τη δική της αισθητική, τον δικό της τρόπο να ακούει, να συγκινείται, να κρίνει, όμως όλοι οι άνθρωποι γελάμε και κλαίμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Γι’αυτό και πολύ συνειδητά προσπάθησα και προσπαθώ καθημερινά να επαναπροσδιορίζω τη δική μου ταυτότητα ώστε να είμαι εγώ αυθεντικός και συνεπής απέναντι στον εαυτό μου και τις αξίες μου κι ας μην χωρέσω παντού με τον ίδιο τρόπο.
Σε ποιο σημείο της διαδρομής σας καταλάβατε ότι η φωνή δεν αρκεί χωρίς εσωτερικό βάθος;
Ποτέ δεν πίστεψα ότι η φωνή από μόνη της αρκεί. Από πολύ μικρός, ενστικτωδώς κατάλαβα ότι με συγκινούσαν συγκεκριμένες φωνές γιατί ήταν ο καθρέφτης του ψυχισμού τους και επομένως θα έπρεπε να δω τα κομμάτια του δικού μου ψυχισμού -ακόμα κι αυτά που δεν ήθελα με τίποτα να δω- ώστε να μεταδώσω στον κόσμο αυτό που πάλλεται μέσα μου. Κάποτε, ο Michel Legrand μου έδωσε μία από τις πιο σοφές συμβουλές που μου έχουν δώσει ποτέ: «Η μουσική σου δεν θα ειναι ποτέ καλύτερη ή χειρότερη από αυτό που είσαι εσύ ως άνθρωπος. Γι’αυτό συγκεντρώσου στο τι είσαι και θα φανεί και στο τραγούδι σου».
Η ευαισθησία στον καλλιτεχνικό χώρο θεωρείται συχνά ρίσκο. Για εσάς υπήρξε δύναμη ή εμπόδιο;
Η ευαισθησία αντιμετωπίζεται ως αδυναμία σε όλους τους χώρους γιατί την φοβόμαστε, νομίζουμε πως μας κάνει τρωτούς.. Για μένα, όμως, αποδείχθηκε δύναμη. Ναι, σε εκθέτει. Ναι, σε κάνει πιο ευάλωτο στην κριτική ή στην απόρριψη. Αλλά είναι και το σημείο από όπου γεννιέται η αλήθεια στην τέχνη σου και στη σύνδεση σου με τον κόσμο. Όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει βαθιά, να μην κρύβεται, τότε κάτι αληθινό μεταφέρεται στον θεατή. Προτίμησα να ρισκάρω με την ευαισθησία μου παρά να προστατευτώ πίσω από μια άψογη αλλά κενή εικόνα.
Ζώντας και δουλεύοντας ανάμεσα σε χώρες, πώς επαναπροσδιορίζετε την έννοια του “ανήκειν”;
Μεγαλώνοντας με Γαλλίδα μητέρα και Έλληνα πατέρα, από πολύ μικρός κατάλαβα ότι το ανήκειν δεν περιορίζεται σε έναν γεωγραφικό τόπο. Ανήκω κατ’αρχάς στους ανθρώπους της ζωής μου, εκεί όπου μπορώ να μιλήσω ειλικρινά, να δημιουργήσω και να συνδεθώ. Από μικρός επέλεγα τα στοιχεία από τις δύο χώρες μου που ένιωθα ότι μου ταιριάζουν περισσότερο και με τα χρόνια και τα ταξίδια υιοθέτησα στοιχεία και από τα άλλα μέρη που έζησα και με επηρέασαν. Τελικά η διαδικασία αυτή με απελευθέρωσε και μου έδωσε ρίζες πολύ πιο συνειδητές.
Τι θα θέλατε να έχει αγγίξει στον θεατή η παράσταση της Πάτρας, πέρα από τη γιορτινή ατμόσφαιρα;
Από την παράσταση της Πάτρας θα ήθελα ο θεατής να πάρει κάτι περισσότερο από μια όμορφη, γιορτινή ανάμνηση. Να φύγει με την αίσθηση ότι κάτι τον άγγιξε εσωτερικά. Ότι μέσα στη μουσική και τα τραγούδια υπήρχε χώρος για συναίσθημα, για σκέψη, για μια μικρή παύση από τον θόρυβο και την ασχήμια της καθημερινότητας και του κόσμου που ζούμε. Αν κάποιος φύγει νιώθοντας λίγο πιο κοντά στον εαυτό του ή στους ανθρώπους του, τότε για μένα η παράσταση έχει πετύχει τον σκοπό της.
Σε μια εποχή όπου όλα τρέχουν και σχεδόν τίποτα δεν προλαβαίνει να γίνει βίωμα, η μουσική έρχεται όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να κρατήσει χώρο για όσα δεν λέγονται. Τα Χριστούγεννα δεν είναι εδώ ως σκηνικό, αλλά ως επιστροφή στον χρόνο που επιβραδύνει, στην ανάγκη να νιώσουμε ξανά χωρίς άμυνες και προσδοκίες.
Το Christmas Dreams με τον Μάριο Φραγκούλη και τον Γιώργο Περρή δεν είναι μια γιορτινή υπόσχεση. Είναι μια εσωτερική πρόσκληση. Δύο φωνές με διαδρομή αλήθειας συναντιούνται για να θυμίσουν ότι η μουσική δεν είναι φόντο, αλλά εμπειρία. Δεν είναι κατανάλωση, αλλά συνάντηση.
Εδώ το τραγούδι δεν σηκώνει θόρυβο. Σηκώνει σιωπή, παρουσία και τόλμη να σταθείς απέναντι στον εαυτό σου χωρίς φόβο. Να θυμηθείς τον παιδικό σου εαυτό χωρίς νοσταλγία και να κοιτάξεις μπροστά χωρίς άμυνες.
Και αν φύγεις από αυτή την παράσταση λίγο πιο ήσυχος, λίγο πιο ζωντανός, λίγο πιο κοντά σε όσα αγαπάς, τότε το φως δεν θα ήταν απλώς επί σκηνής. Θα ήταν μέσα σου.