Γράφει η Ευτυχία Λαμπροπούλου
Το περιστατικό που σημειώθηκε στην Πάτρα, με την επίθεση εναντίον του δημοσιογράφου Παναγιώτη Ρηγόπουλου από συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, δεν είναι ένα μεμονωμένο επεισόδιο. Είναι μια ακόμη ανησυχητική απόδειξη ότι στη χώρα μας ο δημόσιος διάλογος, η πολιτική αντιπαράθεση και η κοινωνική δράση διολισθαίνουν, όλο και πιο συχνά, προς τη βία και τον εκφοβισμό.
Ένας δημοσιογράφος, την ώρα που ασκούσε το λειτούργημά του, βρέθηκε περικυκλωμένος, προπηλακίστηκε, δέχθηκε επίθεση και οδηγήθηκε στο νοσοκομείο. Το «έγκλημά» του; Ότι έκανε τη δουλειά του. Ότι κατέγραφε γεγονότα που κάποιοι δεν ήθελαν να φανούν. Ότι στάθηκε με κάμερα και μικρόφωνο απέναντι σε όσους θεωρούν ότι η δημοσιότητα είναι προνόμιο μόνο για τις «σωστές» απόψεις.
Ας είμαστε ξεκάθαροι, δεν υπάρχει καμία, απολύτως καμία, δικαιολογία για τη βία. Ούτε «ταξική οργή», ούτε «λαϊκή αγανάκτηση», ούτε «αντίδραση στο σύστημα». Η βία δεν είναι πολιτική πράξη, είναι άρνηση της πολιτικής. Είναι η στιγμή που ο λόγος αντικαθίσταται από τη γροθιά και η επιχειρηματολογία από τον εκβιασμό. Tότε, η Δημοκρατία αρχίζει να χάνει το νόημά της.
Όποιος χρησιμοποιεί τον συνδικαλισμό ως όχημα για εκφοβισμό και επιβολή, προσβάλλει πρώτα απ’ όλα το ίδιο το εργατικό κίνημα. Ο κάθε ομαδάρχης συνδικαλιστής δεν μπορεί να λειτουργεί ως τραμπούκος. Δεν μπορεί να μετατρέπει τον αγώνα των εργαζομένων σε πεδίο προσωπικής εξουσίας και βίας. Ο συνδικαλισμός γεννήθηκε για να υπερασπίζεται δικαιώματα, όχι για να φιμώνει φωνές.
Η δημοσιογραφία δεν είναι εχθρός του αγώνα. Είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Και όταν κάποιοι επιλέγουν να σπάσουν αυτόν τον καθρέφτη επειδή δεν τους αρέσει η εικόνα, δεν βλάπτουν τον δημοσιογράφο, βλάπτουν τη Δημοκρατία. Γιατί χωρίς ελεύθερη ενημέρωση, χωρίς δυνατότητα να ακούγονται όλες οι πλευρές, δεν υπάρχει ελευθερία. Υπάρχει μόνο προπαγάνδα και χειραγώγηση.
Η Ιστορία έχει δείξει ότι κάθε φορά που η κοινωνία ανέχεται τον φανατισμό, τα άκρα συναντώνται. Και εκεί, στο σημείο που η «δικαιολογημένη» οργή συναντά την «πατριωτική» βία, κλείνει ο κύκλος της Δημοκρατίας. Δεξιά ή αριστερή, η βία έχει πάντα το ίδιο τραγικό αποτέλεσμα, ανθρώπους στο νοσοκομείο, πολίτες φοβισμένους και μια κοινωνία που μαθαίνει να σωπαίνει.
Η επίθεση στον Παναγιώτη Ρηγόπουλο πρέπει να σημάνει συναγερμό. Όχι μόνο για τους δημοσιογράφους, αλλά για κάθε πολίτη που πιστεύει στην ελευθερία του λόγου και στην ειρηνική συνύπαρξη. Δεν μπορεί να υπάρξει ανοχή σε τέτοιες συμπεριφορές, ούτε υπεκφυγές, ούτε «ναι, αλλά…». Η Δημοκρατία δεν υπερασπίζεται τον εαυτό της με ημίμετρα. Τον υπερασπίζεται με καθαρή στάση και καθαρό λόγο γιατί η βία είναι πάντα λάθος, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Αν επιτρέψουμε να γίνει «φυσιολογικό» να επιτίθενται σε δημοσιογράφους, αύριο θα είναι φυσιολογικό να επιτίθενται σε καθηγητές, σε γιατρούς, σε απεργούς, σε πολίτες που διαφωνούν. Τότε, η Δημοκρατία δε θα έχει πια εχθρούς, θα έχει μόνο ερείπια.
Η ευθύνη, λοιπόν, ανήκει σε όλους μας. Στους πολίτες, στα κόμματα, στα συνδικάτα, στα μέσα ενημέρωσης. Να υπερασπιστούμε έμπρακτα το αυτονόητο, ότι η ελευθερία δεν είναι διαπραγματεύσιμη και ότι ο σεβασμός στη διαφορετική φωνή είναι προϋπόθεση για κάθε πολιτισμένη κοινωνία.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, εκεί που τα άκρα συναντώνται, δεν υπάρχει ούτε πρόοδος ούτε δικαιοσύνη. Υπάρχει μόνο σκοτάδι.