Η Πέμη Ζούνη μιλά στο Πατρινόραμα: «Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είναι Μικρή» 

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε ναι στη Φθινοπωρινή Ιστορία; Υπήρχε κάτι στο έργο ή στον ρόλο που σας συγκίνησε εξαρχής;

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το ερέθισμα και το υλικό του 90% της παγκόσμιας δραματουργίας. Στα χέρια ενός καλού συγγραφέα, όπως ο Αρμπούζωφ, ένα θέμα, που δεν είναι πρωτότυπο, αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον. Η γραφή του λοιπόν είναι αυτό που με συγκίνησε.

Πώς προσεγγίσατε ερμηνευτικά τον ρόλο σας; Υπάρχουν στοιχεία του χαρακτήρα που νιώθετε ότι σας αγγίζουν προσωπικά;

Πάντα εστιάζω στα στοιχεία του χαρακτήρα που διαφέρουν από την δική μου ψυχοδομή. Από εκεί ξεκινά ο σχεδιασμός και η μελέτη. Στη Λύντια μ’αρέσει πολύ ο τρόπος που διεκδικεί την ελευθερία και τη χαρά της ζωής. Τρόπος που δεν σε αφήνει να καταλάβεις πόσο πόνο έχει βιώσει. Μ’ αρέσει το χιούμορ της, η αυθάδειά της, η τρυφερότητά της, η αξιοπρέπειά της.

Πώς θα περιγράφατε τη σκηνοθετική ματιά της Βάνας Πεφάνη και τη συνολική αισθητική της παράστασης;

Σαν ένα φρέσκο αεράκι που σε ξαφνιάζει με απότομες ριπές. Η Πεφάνη έχει φτιάξει μία ροκ παράσταση κρατώντας όλα τα κλασσικά στοιχεία του έργου.

Ο τίτλος Φθινοπωρινή Ιστορία κουβαλά μια μελαγχολία αλλά και μια γλυκύτητα. Πώς αποτυπώνεται αυτό στη σκηνή;

Μια φθινοπωρινή ιστορία μπορεί να έχει τρυφερότητα, πόνο, σαρκασμό, αγωνία, αντίσταση, γελοιότητα, άμυνες, γέλιο, εξομολογήσεις, ψέμματα και αλήθειες. Η μελαγχολία δεν χωράει γιατί είναι παθητικό συναίσθημα. Η γλυκύτητα δεν είναι δεδομένη, παρά μόνο όταν παραδοθείς. Φθινοπωρινή ιστορία σημαίνει διεκδίκηση και αντίσταση. Φόβο και χαρά μαζί. Είναι πολύ πιο σύνθετη κατάσταση από τα κιτρινοκόκκινα φύλλα των δέντρων.

Ποια θεωρείτε ότι είναι η κεντρική θεματική ή το μήνυμα του έργου σήμερα;

Στον πυρήνα του έργου βρίσκεται η μοναχικότητα που φωτίζει τη διαδρομή προς το «μαζί». Ανεξάρτητα από τη ληξιαρχική πράξη γέννησης. Ο έρωτας δεν καταλαβαίνει από αριθμούς και ηλικίες. Κι αυτό αφορά όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Όσο για το μήνυμα, προτιμώ να το εκφράσω αλλιώς. Κάθε έργο είναι η αφορμή για να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις. Στη Φθινοπωρινή Ιστορία τίθεται το ερώτημα: παίρνουν οι άνθρωποι το δικαίωμα να σκεφτούν πώς θέλουν να είναι πραγματικά η ζωή τους;

Πώς ήταν η συνεργασία με τον σκηνοθέτη και τους υπόλοιπους συντελεστές; Υπήρξε κάποια στιγμή από τις πρόβες που σας έμεινε αξέχαστη;

Η συνεργασία ήταν μια όμορφη και περιπετειώδης εκδρομή στο μέσα μας. Και το ήξερα πως θα ήταν έτσι, γιατί αλλιώς δεν θα διάλεγα να είμαστε μαζί. Όπως έχω πει δεκάδες φορές πάντα αρχίζω από τους ανθρώπους την επιλογή μου, το έργο έρχεται αμέσως μετά. Εδώ λοιπόν η συνεργασία ήταν δοκιμασμένη και απόλυτα επιτυχημένη. Υπήρξαν πολλές στιγμές έμπνευσης ή γέλιου, διαλέγω μία: όταν ο Σταύρος, που είναι πάντα σοβαρός και αισθαντικός, βρήκε μια υπέροχα γελοία αντίδραση, στη σκηνή που είμαστε μεθυσμένοι. Η στιγμή αυτή μένει αξέχαστη και στους θεατές, νομίζω.

Πώς χτίζεται η χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς σε ένα τόσο ευαίσθητο και εσωτερικό έργο;

Η χημεία είναι μια ιδιοτροπία της φύσης του ανθρώπου. Δεν έχει να κάνει με το ταλέντο ή τον επαγγελματισμό ή την πείρα ή την τεχνική. Δεν ξέρω αν μπορείς να την χτίσεις ή να την εκβιάσεις. Αν υπάρχει, μπορείς να την καλλιεργήσεις. Είναι απαραίτητο όμως το πρώτο υλικό. Κι εδώ είμαστε τυχεροί. Από την πρώτη στιγμή που συνεργαστήκαμε με τον Σταύρο, εδώ και τριάντα χρόνια – μπορεί και περισσότερα – η χημεία ήταν εντυπωσιακή ακόμα και για μας.

Το έργο γράφτηκε σε μια άλλη εποχή. Πώς συνομιλεί σήμερα με το κοινό;

Η σκηνοθετική ματιά κάνει το έργο διαχρονικό. Και από τα σχόλια των θεατών που την παρακολούθησαν πέρσι φαίνεται πως αφορά όλες τις ηλικίες.

Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι παραμένουμε οι ίδιοι στα συναισθήματά μας παρά τις αλλαγές των καιρών;

Νομίζω πως τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι όπως τα βασικά χρώματα στη ζωγραφική. Ίδια στο πέρασμα των αιώνων, αλλά με εκατομμύρια αποχρώσεις στην εκδήλωσή τους, ανάλογα με τα όρια και τους κανόνες που βάζουμε.

Αν η ζωή σας ήταν μια εποχή, ποια θα ήταν και γιατί;

Θα ήταν ένας συγκεκριμένος μήνας, ο Μάιος. Όταν όλα είναι έτοιμα να εκραγούν. Όταν το μυαλό και το σώμα δεν μπορούν να ησυχάσουν. Όταν όλες οι αναμονές συνωστίζονται για να δουν αυτό που έρχεται. Όταν ζεις με όλες σου τις αισθήσεις τα πρώτα ζεστά βράδια. Αυτό νιώθω όλα τα χρόνια.

Έχετε κι εσείς κάποια φθινοπωρινή ιστορία που σας έχει σημαδέψει;

Τι εννοείτε; Είπαμε, εγώ βρίσκομαι ακόμα στον Μάιο!

Μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο, τι συνεχίζει να σας συγκινεί στη σκηνή;

Οι ζωές των άλλων.

Πώς βλέπετε τον ρόλο του θεάτρου σε μια εποχή που ο κόσμος φαίνεται κουρασμένος και αποπροσανατολισμένος;

Καταλυτικό όπως πάντα. Δεν είναι τυχαίο που σε τέτοιες μπερδεμένες εποχές ο κόσμος πηγαίνει περισσότερο στο θέατρο. Ξέρει ότι εκεί, που έχει πληρώσει για να του πουν πειστικά ψέμματα, μάλλον θα βρει κάποιες αλήθειες.

Τι θα θέλατε να πάρει ο θεατής φεύγοντας από τη Φθινοπωρινή Ιστορία;

Αυτό που πάντα εύχομαι. Να έχει την αίσθηση μιας βόλτας, όπου το σώμα και το μυαλό του ξεκουράστηκε, ξεχάστηκε, πήρε μια ανάσα καθαρού αέρα και είναι έτοιμος να ανοίξει κουβέντα – για οτιδήποτε, αλλά χωρίς θυμό.

Αν μπορούσατε να δώσετε έναν τίτλο στη φετινή σας εποχή, ποιος θα ήταν;

Σε κάθε εποχή μου ισχύει πάντα το moto μου: Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είναι Μικρή.

Ποιο είναι το επόμενο καλλιτεχνικό σας βήμα ή όνειρο;

Είμαι στη διαδικασία επιλογής του επόμενου θεατρικού έργου και στον σχεδιασμό μιας σκηνοθεσίας.

Αν μπορούσατε να στείλετε ένα μήνυμα στον νεότερο εαυτό σας, ποιο θα ήταν;

Καλά τα πας, αλλά έχε λίγο το νου σου!