Ο Ιταλός ποιητής, φιλόσοφος και οργανωτής της τέχνης Ivan Pozzoni σε μια σπάνια, χειμαρρώδη συνέντευξη στην δημοσιογράφο Ευτυχία Λαμπροπούλου, μιλάει για το τέλος της ποίησης όπως τη ξέραμε, αρνείται τον ρομαντισμό, σαρκάζει τον μιμητισμό και οργανώνει ένα αισθητικό σαμποτάζ εναντίον του μαζικού πολιτισμού. Ο λόγος του είναι φωτιά.
Τι σημαίνει για εσάς η ποίηση και πώς έχει επηρεάσει την καθημερινή σας ζωή;
Η ποίηση δεν έχει νόημα. Το υπόβαθρό μου είναι νομικό, με εξειδίκευση στη φιλοσοφία, την ιατρική, την κοινωνιολογία. Δεν έχω καμία εξοικείωση με τον κόσμο της ποίησις, της ανύπαρκτης ελεύθερης δημιουργίας που προκαλείται από μια φανταστική ενδοσκοπική έμπνευση. Η πράξη μου, ή οι riots μου, προκύπτουν από την πρᾶξις, με έντονη οργάνωση και σχεδιασμό, σαν έναν εταιρικό προϋπολογισμό, και επηρεάζονται από τη vita vita activa μου. Οι πράξεις του ύστερου μοντερνισμού είναι φιλοσοφία σε χάπια.
Ποιοι υπήρξαν οι βασικοί λογοτεχνικοί σας δάσκαλοι ή επιρροές;
Οι μεγαλύτεροι δάσκαλοί μου ήταν ο Bauman στην κοινωνιολογία, ο Quaranta και Cattaneo στη φιλοσοφία, Scarpelli, έμμεσα, στη φιλοσοφία του δικαίου. Δεν είχα λογοτεχνικούς δασκάλους: δεν υπάρχουν λογοτεχνικοί δάσκαλοι στον 21ο αιώνα. Οι επιρροές μου: οι Marziale, Villon, Lucini, Brassens, De Andrè.
Η ποίησή σας συχνά περιέχει ειρωνεία και πρόκληση. Τι σας οδηγεί σε αυτή την επιλογή;
Η χρήση της ἀντίφρασις ή ειρωνείας (à la De Man) είναι ο πυρήνας των riots μου. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου πολλά ρητορικά σχήματα, καθώς η σημειωτική είναι το οπλοστάσιο της σύγχρονης αισθητικής οντολογίας. Ο ύστερος μοντερνισμός μου σκέφτεται με όρους pragmatics, ξεπερνώντας τη σημειωτική. Η ειρωνεία έχει μια επαναστατική και ασεβή αξία: χρησιμεύει για να κλωτσήσει στα δόντια τον (fake) αναγνώστη που αγοράζει τις τελευταίες ανοησίες από τον Mondadori, αυτοβιογραφίες influencers, showgirls, ποδοσφαιριστών (30 ετών)· και μια κλωτσιά στον κώλο στους εσωτερικούς, που ζουν στον 21ο και γράφουν στον 20ό, χωρίς να έχουν παρατηρήσει την αλλαγή του αισθητικού παραδείγματος και της εποχής. Ο ύστερος μοντερνισμός μοιράζει αισθητικές κλωτσιές.
Πώς αντιμετωπίζει σήμερα το ιταλικό κοινό τη σύγχρονη ποίηση; Υπάρχει χώρος για τον ποιητή στη σημερινή κοινωνία;
Στην Ιταλία, το «κοινό» της ποίησης έπαψε να υπάρχει το 1980· το «κοινό» της μυθοπλασίας, το 2015. Οι λυρικοί/ελεγειακοί συγγραφείς του ιταλικού Παπικού Κράτους (δηλαδή του καθεστώτος) πωλούν 50 αντίτυπα. Ωστόσο, έχουν μια ισχυρή επιχειρηματική και οπορτουνιστική χροιά και έχουν χτίσει μια σύνθετη οργάνωση της τέχνης Camorra, βασισμένη στην οικειοποίηση και τις ανταλλαγές. Διαβάζοντας ο ένας τον άλλον, καταφέρνουν να υποστηρίξουν, απεγνωσμένα, μια υπερτροφική αγορά ποίησης που αγνοείται εντελώς από τους (fake) αναγνώστες και τον ακαδημαϊκό χώρο. Ο ύστερος μοντερνισμός, καταστρέφοντας το Παπικό Κράτος της τέχνης, προσπαθεί να δώσει έναν ενεργό χώρο στον σύγχρονο καλλιτέχνη: διεθνής απαγωγή (μποϊκοτάζ, δολιοφθορά, retaliatory actions και legal consequences καλλιτεχνικές) προς τους λυρικούς/ελεγειακούς ποιητές, τους εκδοτικούς οίκους και τα περιοδικά του καθεστώτος, τις πολυεθνικές.
Ποιος είναι ο ρόλος της πολιτικής ή του κοινωνικού σχολιασμού στο έργο σας;
Η praxie του ύστερου μοντερνισμού είναι η poetry engaged. Ο ύστερος μοντερνισμός μετατοπίζει τη στρατηγική: ενεργεί με βάση την αντι-στρατηγική της καταναλωτικής δομής της recuperation (μέσω της labelling approach του παραμορφωμένου) και ολισθαίνει, με μια αντεπίθεση behavioral change, μέσω της “dedoublement de Man” του καλλιτέχνη και της остранение šklovskijana του αναγνώστη (fake), από την απλή επίθεση στην επωνυμία σε ολόκληρη την τεχνική γλώσσα του αισθητικού μάρκετινγκ, ευνοώντας το «shock, shame, fear, and anger» των μυρμηγκιών του καλλιτεχνικού μοντερνισμού.
Υπάρχει κάποιο θέμα που νιώθετε την ανάγκη να επανέρχεται ξανά και ξανά στην ποίησή σας;
Η καλλιτεχνική μετριότητα των λυρικών/ελεγειακών έργων του Ιταλικού Παπικού Κράτους και η άγνοια του αναγνώστη (fake). Τότε δεν υπάρχουν όρια στην οργάνωση.
Έχετε βιώσει δημιουργικά αδιέξοδα; Πώς τα ξεπερνάτε;
Σταματώντας να γράφω και κάνοντας κάτι άλλο: πανεπιστημιακές διαλέξεις, εκθέσεις στα δικαστήρια, παροχή συμβουλών σε θέματα διεθνούς εμπορικού δικαίου, ανάλυση γεωπολιτικής στρατηγικής, δηλαδή, εξετάζοντας άλλους τρόπους δημιουργίας τέχνης. Μη δημιουργώντας τίποτα, δεν έχω δημιουργικές κρίσεις. Κινδυνεύω να έχω οργανωτικές κρίσεις (σε περίπτωση οργανωτικής κρίσης, αντικαθίσταμαι από τους υφισταμένους ή τους συνεργάτες μου). Ό,τι έχω γράψει σε είκοσι χρόνια (150 τόμοι, 1000 ακαδημαϊκά δοκίμια, 5000 εμφανίσεις σε περιοδικά τέχνης) θα αλλάξει, σε διακόσια χρόνια, την ιστορία της λογοτεχνίας. Μπορώ επίσης να ηρεμήσω.
Tι θα συμβουλεύατε έναν νέο ποιητή που ξεκινά τώρα την πορεία του στην Ιταλία ή αλλού;
Να σπουδάσεις για τουλάχιστον τριάντα χρόνια και μετά να αρχίσεις να γράφεις. Διαφορετικά, να μην γράφεις και να αφοσιωθείς στο να μπορέσεις να κάνεις κάτι σημαντικό σε άλλους τομείς σε 150 χρόνια. Η Ευρώπη δεν είναι ξενοδοχείο για νέους: οι νέοι Ευρωπαίοι έχουν πολύ μικρή πολιτιστική προετοιμασία. Μπορούν να γίνουν influencers! Θα κέρδιζαν εκατομμύρια: τα McDonald’s προσλαμβάνουν πολλούς.
Υπάρχουν πρόσφατες εκδόσεις ή μελλοντικά σχέδια που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
Συνεργάζομαι σε μια μονογραφική μελέτη, μαζί με κορυφαίους ακαδημαϊκούς του κόσμου, για τον Tommaso d’Aquino ή τον νεοσχολαστικισμό. Οργανώνω το κίνημα μαχητικής hijacking της Kolektivne NSEAE, οργάνου του διεθνούς ύστερου μοντερνισμού (σύντομα θα λανσάρω τον ύστερο μοντερνισμό του Γεράσιμου Τζίβρα στην Ελλάδα). Έχω δημιουργήσει τη μεγαλύτερη διεθνή σοσιαλιστική ομάδα ανταλλαγής μεταφράσεων μεταξύ καλλιτεχνών διαφορετικών εθνών. Εργάζομαι στη νέα μου ανθολογία, Lo Stato Pontificio (Divinafollia Edizioni).
Πώς θα περιγράφατε τον Ivan Pozzoni με τρεις λέξεις;
Τίγρης, λευκός, Ιμαλαΐων.