«Οι φάροι δεν τρέχουν στις ακτές ψάχνοντας ποιο καράβι να σώσουν, απλά στέκονται και φωτίζουν!»
Η παραπάνω θυμόσοφη φράση ταιριάζει γάντι στον Ρόμπιν Ουίλιαμς, που εκτός από σπουδαίος ηθοποιός ήταν και σπουδαίος άνθρωπος.
Το καλοκαίρι του 2014, ο διεθνούς φήμης ανεπανάληπτος κωμικός άφηνε την τελευταία του πνοή, πρόωρα, σκορπώντας την πιο ατόφια θλίψη που έχει προκαλέσει ποτέ θάνατος ηθοποιού στο Χόλυγουντ.
Δέκα χρόνια μετά είδαν το φως της δημοσιότητας πολλές ιστορίες από τη ζωή του, από την καλλιτεχνική του σπουδαιότητα και από το μέγεθος της ανθρωπιάς του.
Μέχρι αυτή που έκανε πρόσφατα τον γύρο του διαδικτύου , που εξέφραζε την αγάπη του για τους άστεγους.
Ο Ρόμπιν Ουίλιαμς για κάθε ταινία που γύριζε ζητούσε από την εταιρεία παραγωγής να προσλάβει τουλάχιστον 10 άστεγους για να έχουν δουλειά. Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του βοήθησε περίπου 1.520 άστεγους.
Ο ηθοποιός στο πέρασμά του από αυτή τη γη προσπαθούσε να γίνει το ουράνιο τόξο στο σύννεφο κάποιου συνανθρώπου του , όπως εύστοχα σχολιάζει η Αφροαμερικανίδα ποιήτρια Maya Angelou. Ίσως γιατί για Εκείνον μετά το ρήμα «αγαπώ», το «βοηθώ» ήταν το πιο ωραίο ρήμα στον κόσμο , όπως υποστήριζε και η Αυστριακή διανοουμένη Bertha von Suttner.
Και μπορεί να μην κατάφερνε πάντα να τους βοηθήσει να απαλλαγούν από το φορτίο τους, αλλά τους βοηθούσε να το κουβαλήσουν συμφωνώντας με τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο τον Πυθαγόρα.
«Σου δίνεται μόνο μια μικρή σπίθα τρέλας. Δεν πρέπει να τη χάσεις» έλεγε συχνά ο ίδιος , που υπήρξε και λάτρης της φιλοσοφίας του Αποστόλου Παύλου βαστάζοντας τα βάρη αλλήλων.
Φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση για τον κόσμο της Μέκκας του κινηματογράφου ο Ρόμπιν Ουίλιαμς.
Κι εγώ μη μπορώντας να κρατήσω τα δάκρυά μου σκέφτομαι τους τελευταίους στίχους από το ποίημα «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» του Τάσου Λειβαδίτη, του μεγαλύτερου ποιητή της μεταπολεμικής Ελλάδος.
«…Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν’ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ’ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να σου λέει τα όνειρά της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.»