H Αναστασία Κλώνη είναι μία πολυσχιδής προσωπικότητα, ταξιδεύει μέσα από τις τέχνες και τον πολιτισμό, εμβαθύνει στις λέξεις και τα νοήματα, προάγει και παράγει πολιτισμό μέσα από την ραδιοφωνική της εκπομπή. Ποιήτρια και συγγραφέας περιηγεί τον αναγνώστη μέσα από την πένα της στο συναίσθημα. Μιλάει στο “π” και την δημοσιογράφο Ευτυχία Λαμπροπούλου.
Μίλησε μας για σένα και τις σπουδές σου;
Χαίρετε! Είμαι η Αναστασία Κλώνη, αισιόδοξος άνθρωπος που επιδιώκει να εστιάζει αποκλειστικά στις θετικές πτυχές της ζωής. Η καθημερινότητά μου συνδυάζει ποίηση, μουσική και γνώσεις. Γεννήθηκα στην Πάτρα, σπούδασα Θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, σπουδές οι οποίες μου έδωσαν τη δυνατότητα να εμβαθύνω σε θέματα πνευματικότητας, φιλοσοφίας και ηθικής, στοιχεία που επηρεάζουν τη σκέψη και τη δημιουργικότητά μου. Στόχος στις αρχές του 2025 να ολοκληρώσω το πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών στη Διοίκηση Ξενοδοχειακών Επιχειρήσεων (MBA Hotel Management) στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής.
Η μουσική επίσης αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Ξεκίνησα με ευρωπαϊκή μουσική και την εκμάθηση μπουζουκιού, γεγονός που μου δίδαξε ρυθμό και μέτρο, στοιχεία που με βοήθησαν να κατανοήσω καλύτερα τη μουσικότητα στην ποίηση. Στη συνέχεια, η βυζαντινή μουσική ήρθε να εμπλουτίσει τις γνώσεις μου, καθώς συνδύασα τις σπουδές μου με την τέχνη της υμνογραφίας. Επιπλέον είμαι πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων από το Ινστιτούτο Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών του Εθνικού Κέντρου Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης του Α.Π.Θ. Ένα ερασιτεχνικό πτυχίο στους Ευρωπαϊκούς και Λάτιν χορούς έρχεται να συμπληρώσει το πλαίσιο της δημιουργικής και καλλιτεχνικής έκφρασης.
Η ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Στην αρχή του ταξιδιού» (Εκδ. Πηγή, Θεσσαλονίκη,2021) αποτελεί το πρώτο συγγραφικό και εκδοτικό μου έργο. Το δεύτερο βιβλίο ευελπιστώ να είναι έτοιμο εντός του 2025. Το ποίημα μου «Γλυκύς Βασανισμός» έλαβε τιμητική διάκριση (2021) στον 3ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης του εκδοτικού οίκου «Κέφαλος». Επίσης 3 ποιήματα χαïκού προκρίθηκαν στο διαγωνισμό χαïκού των εκδόσεων Ανεμολόγιο τα οποία συμπεριελήφθησαν και στη συλλογική έκδοση που κυκλοφόρησε το 2021 με τον τίτλο «Τα χαïκού της άνοιξης». Από το 2022 ασχολούμαι με το ραδιόφωνο και εργάζομαι ως Υπάλληλος Υποδοχής σε ξενοδοχείο πολυτελείας στη Σκιάθο. Μιλώ Αγγλικά, Ιταλικά και κάποια λίγα Ισπανικά.
Τι ήταν εκείνο που σε πήγε στην ποίηση;
Η ανάγκη να εκφράσω όσα δεν μπορούσα να πω με απλά λόγια. Είναι εκείνες οι στιγμές που οι λέξεις που ξέρουμε μοιάζουν φτωχές, ανίκανες να αποδώσουν το βάρος ή την ομορφιά αυτού που νιώθουμε. Η ποίηση γίνεται το μέσο, το μονοπάτι που μετατρέπει το άφατο σε κάτι που μπορεί να ακουστεί, να αισθανθεί και να κατανοηθεί. Η επιθυμία να δώσω φωνή στις στιγμές που μοιάζουν να είναι πιο μεγάλες από τον ίδιο τον εαυτό μου είναι η αίσθηση ότι κάποιες εμπειρίες, όσο μοναδικές κι αν είναι, περιέχουν μια καθολικότητα, μια οικουμενικότητα που υπερβαίνει το “εγώ”.
Είναι εκείνες οι στιγμές που η ζωή, ο πόνος, η αγάπη, η απώλεια, ή η χαρά μοιάζουν να μας διαπερνούν, αλλά ταυτόχρονα μας συνδέουν με κάτι βαθύτερο και πιο συλλογικό. Η δυναμική της ποίησης είναι παρόμοια με αυτή του έρωτα. Και στις δύο περιπτώσεις εισέρχεσαι γυμνός και μόνος, αλλά εξέρχεσαι πλήρης και γεμάτος γνώση. Ο άνθρωπος, ακόμη κι αν αγαπάει μόνο είναι ποιητής, η ποίηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής του.
Τι σημαίνει ποίηση για σένα;
Η ποίηση είναι σαν μια κλωστή που ενώνει τις καρδιές μας, που λέει «σε καταλαβαίνω, και μέσα από αυτό καταλαβαίνω και τον εαυτό μου». Και η σύνδεση με άλλους μέσα από κοινές αλήθειες είναι η πιο βαθιά ανθρώπινη επιθυμία, να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος, ότι αυτό που σε αγγίζει, που σε συντρίβει ή που σε ανυψώνει, έχει αγγίξει και άλλους. Η ποίηση δεν είναι μόνο ένας τρόπος έκφρασης αλλά μια γέφυρα από εμένα προς εμένα, από εμένα προς τους άλλους, και από εμάς προς κάτι μεγαλύτερο. Ένα αέναο ταξίδι προς το βάθος της ανθρώπινης εμπειρίας. Προσωπικά η ποίηση είναι βαθιά βιωματική. Είναι μια εσωτερική ενέργεια, σχεδόν βιολογική, που αναδύεται από μέσα μου. Οι κατεχολαμίνες, εκείνες οι χημικές ουσίες που ξυπνούν το σώμα και το πνεύμα, σαν αδρεναλίνη που πλημμυρίζει κάθε κύτταρο, μοιάζουν να γίνονται ο καταλύτης που διαποτίζει την ύπαρξή μου και με ωθεί προς την υπέρβαση.
Η ποίηση είναι ουσιαστικά μια δύναμη που ασκεί πίεση πάνω στις λέξεις. Τις σμιλεύει, τις αναμορφώνει, τις εξωθεί πέρα από τα όριά τους, μέχρι να μετατραπούν σε καθρέφτες του κόσμου. Είναι μια διαρκής προσπάθεια να δώσω μορφή στο άρρητο, να δημιουργήσω κάτι που να αντανακλά το φως που νιώθω μέσα μου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η ποίηση είναι τρόπος ζωής. Είναι ο τρόπος που βλέπω, που νιώθω, που υπάρχω. Είναι η υπενθύμιση ότι μέσα από τη δημιουργία μπορώ να βρω νόημα και κατεύθυνση, να φτάσω σε εκείνο το σημείο όπου τα βιώματα, οι λέξεις και ο κόσμος γίνονται ένα.
Πότε έγραψες τα πρώτα ποιήματά σου;
Στα σχολικά μου χρόνια, το γράψιμο ήταν ένας μικρός, κρυφός κόσμος όπου μπορούσα να χωρέσω σκέψεις και συναισθήματα που δεν μπορούσαν να ειπωθούν. Οι σελίδες του ημερολογίου μου γέμιζαν με λέξεις, ασυνείδητες απόπειρες να δώσω μορφή στο εσωτερικό μου σύμπαν.
Όταν έφτασα στη Θεσσαλονίκη για σπουδές, τα πράγματα άλλαξαν. Οι καθηγητές μου, κάποιοι από τους οποίους είχαν φτάσει στην απέναντι όχθη της ζωής τους, με ενέπνευσαν να δω τη γλώσσα διαφορετικά. Μέσα από τη δική τους αγάπη για τις λέξεις, οι ορίζοντές μου άνοιξαν και η ποίηση έγινε φυσική συνέχεια της αναζήτησής μου. Ένα παιχνίδι διαφυγής, όπου οι λέξεις και τα νοήματα γίνονταν συνοδοιπόροι σε ένα ταξίδι προς το άγνωστο.
Ήταν τότε, ως φοιτήτρια, που τόλμησα να γράψω το πρώτο μου ολοκληρωμένο ποίημα. Θυμάμαι ακόμη εκείνη τη στιγμή, την αίσθηση πληρότητας που με κατέκλυσε, σαν να είχα καταφέρει να αποτυπώσω κάτι αληθινά δικό μου. Από εκείνη τη στιγμή, η ποίηση δεν ήταν μόνο μια μορφή έκφρασης, ήταν ένας τρόπος να βγω από την εσωστρέφειά μου και να μετατρέψω οτιδήποτε με περιβάλλει , εικόνες, εμπειρίες και συναισθήματα σε λέξεις.
Ποια βαθύτερη ανάγκη καλύπτεις μέσα από την ποίηση;
Η ποίηση είναι μια πράξη διαύγειας, η οποία καλύπτει μια βαθιά εσωτερική ανάγκη έκφρασης και σύνδεσης. Είναι ο τρόπος που μπορώ να δώσω μορφή σε σκέψεις και συναισθήματα που πολλές φορές μοιάζουν να μην έχουν όνομα και παράλληλα δίνεται η δυνατότητα να μοιραστώ αυτό που βιώνω, να επικοινωνήσω σε ένα επίπεδο πιο βαθύ, πέρα από τις καθημερινές λέξεις. Όταν γράφω, νιώθω ότι γίνομαι κομμάτι μιας συλλογικής εμπειρίας, μιας αλήθειας που αφορά όχι μόνο εμένα, αλλά και όλους όσους αναζητούν κάτι παρόμοιο, την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η ανάγκη για υπέρβαση είναι επίσης κεντρική. Μέσα από την ποίηση, μπορώ να ξεπεράσω τα όρια της καθημερινότητας, να αγγίξω κάτι που βρίσκεται πέρα από τις στιγμιαίες, φευγαλέες εικόνες του κόσμου. Η ποίηση λειτουργεί σαν ένα μέσο για να δω πίσω από το προφανές, να φτάσω στο βάθος των πραγμάτων, εκεί που κρύβεται η ουσία τους. Επιπρόσθετα αποτελεί μια προσπάθεια να αφήσω ένα αποτύπωμα. Να καταγράψω σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες, που ίσως αλλιώς θα χάνονταν μέσα στον χρόνο. Είναι μια πράξη δημιουργίας, αλλά και μια πράξη αντίστασης στη λήθη. Μέσα από τους στίχους, μπορώ να δώσω διάρκεια στις στιγμές, να μετατρέψω το εφήμερο σε κάτι που μπορεί να διαρκέσει, μια αίσθηση σκοπού και πληρότητας που με συνοδεύει σε κάθε βήμα του ταξιδιού μου.
Αυτό που λένε πως η ποίηση σε ταξιδεύει ισχύει;
Φυσικά και η ποίηση σε ταξιδεύει! Είναι ένα ταξίδι εσωτερικό, πνευματικό και συναισθηματικό. Αδιαμφησβήτητα είναι μια διαδρομή μέσα από τις λέξεις που σε οδηγεί σε μέρη που ίσως δεν ήξερες ότι υπήρχαν μέσα σου, αλλά και στον κόσμο γύρω σου. Ο υπερρεαλιστής ποιητής, Εμπειρίκος αναφέρει ότι «η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος». Η ποίηση σε ταξιδεύει γιατί έχει τη δύναμη να μεταφέρει εικόνες, συναισθήματα και στιγμές με τρόπο που υπερβαίνει τον χώρο και τον χρόνο. Ένας στίχος μπορεί να σε πάει πίσω σε μια ανάμνηση, να σε φέρει μπροστά σε μια αλήθεια που δεν είχες συνειδητοποιήσει, ή να σου δείξει τον κόσμο από μια νέα οπτική γωνία. Είναι ένα ταξίδι που δεν απαιτεί αποσκευές, μόνο ανοιχτό μυαλό και ψυχή. Σε κάνει να νιώθεις τον πόνο, τη χαρά, την ομορφιά ή τη μοναξιά ενός άλλου, και ταυτόχρονα να βρίσκεις μέσα σε αυτά κάτι δικό σου.
Μέσα από την ποίηση, οι λέξεις γίνονται καράβι, οι εικόνες γίνονται προορισμός, και η ψυχή σου ο ταξιδιώτης. Αντί να σε πηγαίνει σε έναν γεωγραφικό τόπο, η ποίηση σε πηγαίνει σε εκείνο το βαθύ σημείο που κατοικούν οι σκέψεις, οι μνήμες και τα συναισθήματα, οδηγώντας σε να επιστρέφεις πάντα διαφορετικός.
Σε ποιο σύγχρονο ρεύμα θα κατέτασσες τον εαυτό σου;
Θα έλεγα ότι είναι δύσκολο να περιοριστεί η δημιουργία σε ένα συγκεκριμένο ρεύμα. Η εποχή μας είναι γεμάτη αντιθέσεις και αλληλεπιδράσεις και η ποίηση, όπως κι εγώ, είναι επηρεασμένη από αυτή τη ρευστότητα. Πιστεύω ότι το ταξίδι στην ποίηση δεν είναι μόνο θέμα ρεύματος, αλλά και ατομικής έκφρασης, ένας διάλογος με το παρελθόν και το παρόν για να δημιουργηθεί κάτι νέο. Ωστόσο, αν έπρεπε να εντάξω τον εαυτό μου σε ένα σύγχρονο ρεύμα, πιθανότατα θα επέλεγα τον νεορομαντισμό με λυρικές αποχρώσεις. Η έντονη χρήση συναισθηματικών εικόνων, η σύνδεση της ποίησης με το έν -θεο βίωμα και η εξύψωση του έρωτα σε μια δύναμη που μεταμορφώνει τον άνθρωπο αποτελούν τον πυρήνα της γραφής μου. Βαθύτατα επηρεασμένη από την ποιητική θεολογία του Γρηγορίου Ναζιανζηνού, το θρησκευτικό συναίσθημα της ποίησης του Λειβαδίτη και του Βρεττάκου αλλά και τη λυρικότητα και το ρομαντισμό του Σολωμού σε συνδυασμό με την έντονη συναισθηματική φόρτιση της ποίησης του Παλαμά, η καλλιτεχνική δημιουργία γίνεται μια εμπειρία γεμάτη από μια αίσθηση θαυμασμού που μπορεί να φτάσει να αγγίξει την αίσθηση της πληρότητας.
Πως τα καταφέρνεις να ισορροπείς ανάμεσα στο ιδεατό και το πεζό;
Η ισορροπία διασφαλίζεται με την αναγνώριση της δύναμης αυτών των δύο διαστάσεων όπου η μία δεν αναιρεί την άλλη, αλλά αντιθέτως συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται. Η ποίηση μπορεί να ξεκινά από την πιο υψηλή και ιδεατή σκέψη ή συναίσθημα, αλλά για να φτάσει σε βάθος πρέπει να ενσωματώνει τις μικρές, καθημερινές στιγμές που έχουν το δικό τους βάρος και την αλήθεια τους. Αν το ιδεατό παραμείνει αποκομμένο από το πεζό, χάνει την ουσία του. Αν το πεζό παραβλέψει το ιδεατό, κινδυνεύει να γίνει περιορισμένο και στεγνό. Η ταλάντωση ανάμεσα στους δυο αυτούς κόσμους περικλείεται στο παρακάτω ποίημα με τίτλο «Με ξεθωριασμένο μελάνι» από την ποιητική μου συλλογή «Στην Αρχή του Ταξιδιού» και ας το εκλάβετε ως απάντηση στο ερώτημά σας:
ΜΕ ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΟ ΜΕΛΑΝΙ
Οι ποιητές γράφουν
για τη μοναξιά τους,
θρηνούν στα χαλάσματά τους
για τη χαμένη τους ψυχή∙
στο κρεβάτι στριφογυρίζουν
να βρουν την αγαθότητά τους,
στους κρυψώνες του μυαλού τους
η ύπαρξή τους μοιάζει οδυνηρή.
Στη λήθη του παρελθόντος,
μαθαίνουν το παρόν τους,
αμφισβητούν τον εαυτό τους
κι αναγεννιούνται μέσα στην οδύνη∙
με ξεθωριασμένο μελάνι
γράφουν τους λυγμούς τους,
τους αλυσοδεμένους εγωισμούς τους
και χωρίς να λερωθούν περνούν τη λάσπη.
Σε ευχαριστώ πολύ πάντα δημιουργική με υγεία
Να εκφράσω τις βαθύτερες ευχαριστίες μου στην κα. Ευτυχία Λαμπροπούλου για την πραγματοποίηση αυτή της συνέντευξης και να ευχηθώ το 2025 να είναι συνώνυμο του ονόματός της και γεμάτο ημέρες δημιουργικές. Εύχομαι το περιοδικό Πατρινόραμα να συνεχίζει το πολιτιστικό και ενημερωτικό του έργο με συνέπεια και αφοσίωση, αναδεικνύοντας την καλλιτεχνική δραστηριότητα της πόλης μας.