Ο John Ντακόλιας είναι ένα νέο ανερχόμενο όνομα στο χώρο της μουσικής και του τραγουδιού στην Πάτρα. Μετά από σπουδές στο θέατρο , τον χορό και του τραγούδι βρέθηκε να εργάζεται στις μεγάλες πίστες της Πάτρας ξεσηκώνοντας τους θαμώνες των μεγάλων μαγαζιών εκεί από όπου ξεκίνησαν οι Ρουβάς, Μαζωνάκης, Τάκης Ζαχαράτος και άφησαν ανεξίτηλή στην σφραγίδα τους μέχρι σήμερα. Τώρα ο John Ντακόλιας κάνει την διαφορά μέσα από το στυλ του και την φωνή του.
Συνέντευξη στην δημοσιογράφο Ευτυχία Λαμπροπούλου
Τι ήταν εκείνο που σας ώθησε να ασχοληθείτε με το τραγούδι;
Για να πω την αλήθεια δεν ξέρω αν θα το ονόμαζα ώθηση, όσο έλξη! Από πολλές αναμνήσεις που έχω σαν μικρό παιδί, αλλά και από βίντεο που με τράβαγε η μάνα μου όταν ήμουνα 2-4 χρόνων, πάντα ήθελα να είμαι το κέντρο της προσοχής και που με έχανες που με έβρισκες ήμουνα με ένα μικρόφωνο και μια κιθάρα στα χέρια. Μην φανταστείτε αληθινό μικρόφωνο και αληθινή κιθάρα, αλλά δεν με πτοούσε καθόλου αυτό από το να κάνω τα «νούμερα» μου. Ώσπου όταν πήγα στο δημοτικό, γράφτηκα πιάνο σε ωδείο, έπειτα στο γυμνάσιο κιθάρα, μιας και ήθελα ένα όργανο πιο παρεΐστικο, να μπορώ να τον παίρνω μαζί μου στις εκδρομές και να τραγουδάμε όλοι μαζί στο λεωφορείο. Έτσι με την κιθάρα ανακάλυψα τον κόσμο του γραψίματος και στα 13 μου, μαζί με μια φίλη, έγραψα το πρώτο μου κομμάτι. Τότε, λοιπόν, για να απαντήσω και στην ερώτηση, ήταν η στιγμή που κατάλαβα και αποφάσισα μέσα μου, ότι θέλω να γίνω τραγουδιστής και μουσικός γενικότερα.
Τι σημαίνει για εσάς έκφραση μέσα από την τέχνη;
Χμμμ ωραία ερώτηση. Για μένα έκφραση είναι η ελευθερία κάποιου να μπορεί να νιώσει το κάθε συναίσθημα και να το μοιραστεί με τους άλλους. Η έκφραση αυτή λοιπόν ιδιαίτερα μέσω της τέχνης, αν και για κάποιους μπορεί να ακούγεται πιο πολύπλοκο και πιο δύσκολο να έρθει, είναι κάτι που απλά βγαίνει. Δεν μπορώ να σας μιλήσω για όλες τις μορφές τέχνης, μιας και ειδικά σε κάποιες είμαι λίγο άσχετος, αλλά όσο αναφορά την μουσική, που είναι και η τέχνη που διάλεξα για να εκφράζομαι, μπορώ να πω ότι είναι το ευκολότερο και πιο επιβραβεύτηκα μέσω έκφρασης. Κάθε φορά που γράφω, ερμηνεύω και γενικότερα διηγούμαι τις ιστορίες μου η τις ιστορίες κάποιων άλλων, εκφράζω την άποψη μου, το συναίσθημα μου και πάνω από όλα μοιράζομαι τον κόσμο μου με τον κόσμο. Εκφράζοντας αυτό που έχεις εκείνη την στιγμή μέσα σου και θες πραγματικά να το ακούσει και αν μπορέσει, να το φανταστεί ο θεατής-ακροατής, νιώθω ότι έρχεσαι πιο κοντά με τους ανθρώπους και πάνω από όλα μαθαίνεις καλύτερα εσένα.
Πως νιώθετε όταν βλέπετε πως η καλλιτεχνική σας υπόσταση αναγνωρίζετε παρότι είστε νέος καλλιτέχνης;
Το τραγούδι “Moonlight” που κυκλοφόρησε το 2019 με τον Θανο (SDMS) Μπιρμπα, έφτασε στο #2 στο Alternative chart για το iTunes στην Ουκρανία και το #24 για το συνολικό chart των All Genres του iTunes της χώρας. Έφτασε επίσης στο νούμερο #10 στο iTunes Dance chart στη Φινλανδία και το #19 στα British Virgin Islands. Ραδιοφωνικα έπαιξε σε διάφορες χώρες και τοποθετήθηκε σε πολλά playlists, όπως τα TikTok Workout Hits του 2023 όπου αναπαράχθηκε 18,779 φορές. Το πιο σοκαριστικό από όλα όμως, ήταν το ότι απέκτησε 10 εκατομμύρια ακροάσεις σε όλες τις μουσικές πλατφόρμες παγκοσμίως. Μόλις λοιπόν, συνειδητοποίησα τι είχε γίνει και το σύγκρινα με τον πληθυσμό της Ελλάδας, ο οποίος είναι περίπου 10 εκατομμύρια, κατευθείαν σκέφτηκα “όπα, δηλαδή είναι σαν να έχουν ακούσει το κομμάτι μου όλοι οι Έλληνες”!?
Η αλήθεια είναι ότι όποτε και να με ρωτούσες, πάντα τα ίδια πράγματα φανταζόμουνα, όταν όμως είδα ότι τα singles μου άρχισαν να έχουν τέτοια διεθνή αναγνώριση και να μπαίνουν σε παγκόσμια charts, τότε τα όνειρα, άρχισαν να γίνονται στόχοι. Είμαι πολύ χαρούμενος λοιπόν, που έχω καταφέρει μουσικά, αλλά και στιλιστικά, μιας και το στυλ είναι κάτι που συνδέω άμεσα με την έκφραση και την καλλιτεχνική μου υπόσταση, να υπάρχει κάποια αναγνώριση όχι μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα. Για να είμαι ειλικρινής το στυλ μου είναι κάπως ιδιαίτερο και κάποιοι θα μπορούσαν να το πουν και extreme, για τα δεδομένα της ελληνικής σκηνής και βιομηχανίας. Παρόλα αυτά, ενω στην αρχή υπήρχε μια αμυντική στάση από τον κόσμο, όσο περνάει ο καιρός νιώθω όλο και περισσότερη αποδοχή και στήριξη. Από την αρχή, είχα στόχο να βάλω γερές βάσεις στο χτίσιμο του καλλιτέχνη που θέλω να γίνω και πάνω από όλα να έχω ταυτότητα και καλλιτεχνική προσωπικότητα, που να είναι ξεκάθαρη στο κοινό. Σιγά σιγά νιώθω πως αυτό το πετυχαίνω και στην Ελλάδα, που για να μην πω ψέματα, δεν περίμενα ότι θα το καταφέρω. Μπορώ να πω λοιπόν, ότι είμαι ευχαριστημένος και με τιμάει η αναγνώριση του κόσμου και στόχος από εδώ και πέρα είναι να μεγαλώσει το κοινό μου και να δημιουργήσω όλο και περισσότερη μουσική.
Πως εισέπραξε η οικογένειά σας την ενασχόλησή σας με τα καλλιτεχνικά δρώμενα;
Όπως είπα και πριν, όλα στην αρχή ήταν ένα παιδικό «νούμερο». Σιγά σιγά μεγαλώνοντας, συμμετείχα όλο και περισσότερο σε εκδηλώσεις και μικρές συναυλίες, όπου οι γονείς μου ήταν πάντα εκεί και με στήριζαν ως το καλύτερο κοινό. Λίγο πριν τελειώσω το λύκειο που αποφάσισα τελικά ότι θέλω να ακολουθήσω το τραγούδι επαγγελματικά και να μην δώσω πανελλήνιες, εκεί ήρθε μια σύγκρουση, αλλά βλέποντας οι γονείς μου ποσό το αγαπάω και ποσό διατίθεμαι να δουλέψω γι αυτό, κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, παρά να έρθουν μαζί μου στο ταξίδι αυτό της μουσικής. Όπως όλες οι οικογένειες περάσαμε κι εμείς τα κύματα μας, αλλά επειδή πάντα είχαμε ως βάση την αγάπη και την κατανόηση και επικοινωνούσαμε καλά, τώρα οι γονείς μου είναι δυο από τους μεγαλύτερους φανς μου.
Αν σας ρωτούσε κάποιος πως βλέπετε τον εαυτό σας μετά από μερικά χρόνια στον χώρο του τραγουδιού τι θα του απαντούσατε;
Όπως, περιέγραψα και σε μια προηγουμένη ερώτηση, πάντα έβλεπα τον εαυτό μου σε μια σκηνή τραγουδώντας και ψυχαγωγώντας τον κόσμο. Μετά την επιτυχία του “Moonlight”, τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν πιο καθαρή μορφή. Όταν μάλιστα, για πρώτη φορά ήρθε και η επιτυχία σε original δικά μου κομμάτια, όπως το “Do You Feel Me?” και το “A Lot More”, που έφτασαν τις 300.000 και 200.00 ακροάσεις παγκοσμίως, εκεί με έκανα εικόνα να κάνω περιοδεία και να τραγουδάω τα δικά μου κομμάτια, και τι καλύτερο από το να ακούω το κοινό να τραγουδάει τους δικούς μου στίχους και τις δικές μου μελωδίες.
Οπότε, ειλικρινά και πολύ ταπεινά, θα με έβλεπα σε ένα sold out Maddison Square Garden, με αρκετά Grammys και περιοδείες σε όλο τον κόσμο. Αυτός είναι ο στόχος βέβαια, αλλά δεν σημαίνει ότι και κάπου στην μέση να φτάσω η ακόμα και εδώ που βρίσκομαι δεν είμαι ευτυχισμένος και πολύ ευγνώμων.
Σκέφτεστε να ανοίξετε τα φτερά σας για το εξωτερικό;
Νομίζω πως είναι προφανές και από τις παραπάνω ερωτήσεις, ότι ο μεγάλος στόχος και ρομαντικά η μεγάλη αγάπη είναι το ξένο τραγούδι και το εξωτερικό. Κάνω αρκετές ενέργειες ήδη, για να καταφέρω να πάω στην Αμερική και να κυνηγήσω το όνειρο από εκεί. Σκληρή δουλειά, υπομονή και όλα τα καλά θα έρθουν.
Τι σημαίνει για εσάς σύγχρονο ελληνικό τραγούδι και πολιτισμός;
Όταν ακούω την λέξη σύγχρονο ελληνικό τραγούδι μπορώ να πω ότι διχάζομαι λίγο. Από την μια σίγουρα το τραπ είναι κάτι σύγχρονο και πολύ διαδεδομένο σε όλη την χώρα, από την άλλη για εμένα και τα λαϊκά και έντεχνα τραγούδια μου φαίνονται εξίσου σύγχρονα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πλέον έχει δημιουργηθεί κάτι πολύ όμορφο στην μουσική βιομηχανία, που θα το ονόμαζα την διαχρονική έμπνευση. Πολλά από τα «λαϊκά» τραγούδια έχουν ίδιες παραγωγές με τραπ κομμάτια, αυτό που αλλάζει κυρίως είναι τα φωνητικά και ο στίχος. Εννοείται ότι η ενέργεια και ο στίχος, αλλά και το τραγούδισμα του καλλιτέχνη αλλάζει όλο το vibe της παραγωγής, αλλά κάποτε η τραπ καθοριζόταν καθαρά και μόνο από την παραγωγή της, δηλαδή παραγωγές στα 130-140 bpm, με πολύπλοκα μοτίβα στα hi hats και συνήθως αρκετά ηλεκτρονικά kicks και μπάσα, πολλές φορές και 808s.
Πλέον μπορούμε να δώσουμε την ίδια παραγωγή σε 5 καλλιτέχνες και πραγματικά να πάρουμε 5 διαφορετικά κομμάτια, όχι σε όλες τις περιπτώσεις και όχι με όλες τις παραγωγές, αλλά μια «τραπ» παραγωγή μπορεί και έχει χρησιμοποιηθεί για λαϊκο κομμάτι. Είμαστε σε μια περίοδο που η τεχνολογία έχει εξελιχθεί τόσο πολύ, που γίνονται θαύματα, όποτε εγώ είμαι της άποψης, από την στιγμή που ενα κομμάτι καταφέρνει και αγγίζει μια μάζα ανθρώπων, τότε με τίποτα δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει κάποιος «κακό». Στο κάτω κάτω όλα μουσική είναι και μετά έρχεται η υποκειμενικότητα. Ο καθένας με τα γούστα του. Αν εγώ διασκεδάζω και χορεύω με pop και rnb, αυτό δεν κάνει την metal και την rock «χάλια», ούτε κατώτερη της ποπ, όπως και το αντίθετο. Για να τα συνοψίσω λοιπόν όλα αυτά, θέλω να πω ότι η μουσική είναι τεράστια και γι αυτόν τον λόγο υπάρχουν τόσες πολλές κατηγορίες και υποκατηγορίες της.
Λόγω τεχνολογίας η ενασχόληση με την μουσική συγκεκριμένα είναι τεράστια και οι καλλιτέχνες πολλοί περισσότεροι συγκριτικά με τα παλιά χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι σίγουρα θα έχουμε εκθετικά περισσότερη μουσική, άρα μεγαλύτερο διχασμό του κοινού. Αυτό είναι η σύγχρονη μουσική, μια «διαχρονική έμπνευση», μια παλέτα με όλες τις ιδέες και τις νότες από όλα τα χρόνια που γνωρίζουμε ότι υπάρχει μουσική μέχρι το σήμερα και λίγο από το αύριο και ταυτόχρονα ότι μπορεί να κατεβάσει η φαντασία μας.
Πολιτισμός είναι οποιαδήποτε μορφή τέχνης μένει στον χρόνο, κι αυτό δεν θα το κρίνω εγώ, ούτε ο κόσμος, αλλά ο χρόνος.
Τώρα το αν η σύγχρονη μουσική θα αποτελέσει πολιτισμό, αυτό δεν το ξέρω, ούτε μπορώ να το προβλέψω, μακάρι να ζήσουμε για να δούμε τι θα γίνει!
