Κάθε πρωί ξυπνάω και κάθε βράδυ κοιμάμαι με τον ίδιο τρόπο. Έχω διαβάσει 150 φορές τα ίδια από όλα τα site και μπλόγκ αυτοβελτίωσης που διαβάζω.
Πιάστε ένα βιβλίο, λέει, μη κοιμάστε με νανούρισμα το κινητό βλάπτει σοβαρά την ψυχική υγεία. Το πρωί λέει περίμενε μια ώρα αφού ξυπνήσεις για να ανοίξεις το κινητό, βγάλτο από την κατάσταση πτήσης που το έχεις. Άσε που λέει να το χεις σε άλλο δωμάτιο γιατί είναι βλαβερό για την υγεία γενικότερα. Εγώ πάλι έχω το κινητό προέκταση του χεριού μου. Προχτές έφυγα από το σπίτι χωρίς αυτό, το ανακάλυψα στα μισά του δρόμου προς Πειραιά. Ένιωθα σαν να μη φόραγα βρακί, κρύος ιδρώτας με έλουσε, έψαξα με λύσσα όλη τη τσάντα, όλα μου τα μπουφάν που χα πεταμένα στο κάθισμα, σκέφτηκα να γυρίσω πίσω, αλλά θα αργούσα καμία ώρα για τη δουλειά, με έπιασε ταχυπαλμία για τα τόσα δεινά που θα μπορούσαν να συμβούν χωρίς να το ξέρω, σκέφτηκα το τέλος του κόσμου, πήρα βαθιές ανάσες και μετά το πήρα απόφαση θα ζούσα 4 ώρες χωρίς κινητό. Μου χε συμβεί αυτό και άλλη μια φορά, όπου κατάλαβα στο αεροδρόμια πως το είχα ξεχάσει σπίτι αλλά ήμουν με τις φίλες μου τότε και δεν με πολύ πείραξε. Βέβαια το level της εξάρτησής μου εκείνη τη περίοδο ήταν πολύ μικρότερο από ό,τι είναι τώρα. Αυτό είναι αλήθεια. Τότε θυμάμαι, μόνο το βράδυ με είχε πειράξει που αυτές, οι φίλες μου δηλαδή νανουρίστηκαν με το σκρολάρισμα στο face book, ίνσταγκραμ δεν είχαμε φτιάξει ακόμα και μου ήρθε κάποια στιγμή να της σπάσω στο ξύλο, μετά μας πήρε ο ύπνος και ηρέμησα.
Τώρα η δόση εξάρτησης μου είναι πολύ χειρότερη. Προέκταση του χεριού μου, όπως είπα και πρίν. Όλη η ζωή μου ρυθμίζεται και εξαρτάται από την οθόνη αυτού του μικρού κινητού.
Έβαλα τις προάλλες στο φβ, μια φώτο μου, στολισμένη στο Μέγαρο. Κουλτούρα, καινούργια παπούτσια και αφέθηκα να απολαύσω τα χεράκια και τις καρδούλες, τα like και τα σχόλια. 3 μέρες κράτησε το πανηγύρι και να σου να ψηλώνω εγώ, να ανοίγω τα φτερά μου σαν το παγώνι. Είχα βάλει κ ένα διακριτικό φίλτρο και ούτε ρυτίδα δε φαινόταν. Άλλες μέρες είναι έτσι, βάζω ποστάρω και νιώθω καλά. Άλλες μέρες κοιτάω από την κλειδαρότρυπα, άλλες μέρες συμμετέχω στις χαρές των άλλων και άλλες μέρες τρώγομαι με τα ρούχα μου. Αχ αυτός ,αυτός πάλι έβγαλε βιβλίο, αυτή κάνει διάλεξη, αυτή βγάζει λεφτά, αυτός έχει μια απίστευτη δουλειά, αυτός πήγε εκεί, αυτή έχει αψεγάδιαστο σώμα, αυτή τα χει όλα τακτοποιημένα, αυτή όλο βγαίνει, αυτός είναι διευθυντής, αυτή είναι πολυτάλαντη, αυτή είναι διάσημη, αυτόν τον αγαπούν πολύ, αυτή όλο ταξιδεύει. Εγώ γιατί; γιατί; γιατί; Και αν έχεις το χάρισμα να μη μπαίνεις σε σύγκριση είσαι απίστευτα τυχερός άνθρωπος. Γιατί το ξέρω, πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος, πιο όμορφος πιο έξυπνος, πιο δραστήριος, πιο επιτυχημένος αλλά να, δε μπορώ να μου το τρίβουν στη μούρη ειδικά όταν οι ορμόνες μου με χορεύουν εκείνη τη βδομάδα του μήνα.
Μπαίνω στο ίνστα, έχω μια σελίδα. Διατηρώ μια σελίδα με αμπελο φιλοσοφίες θα έλεγα, που τις γράφω, η τις κλέβω, η τις μεταφράζω, ανάλογα τα κέφια αλλά ποτέ δεν τις εφαρμόζω γιατί κατέληξα πως είμαι άνθρωπος και όσο ημερολόγιο ευγνωμοσύνης κ αν γράψω η ατσαλάκωτη εικόνα αυτών που ακολουθώ έχει μια επίπτωση Α στο εγώ μου.
Πως θα ήταν άραγε αν όλοι μια μέρα ποστάραμε τα χάλια μας; Αναρωτιέμαι. Την χάλια μέρα μας, ρε παιδί μου; την τσαλακωμένη! θέλετε να το δοκιμάσουμε;
Ακολουθούσα μια ινφλουένσερ ξέρετε αυτές που βγάζουνε λεφτά όταν κάτσουν σε ένα μαγαζί γιατί έχουν πάνω από δέκα χιλιάδες κάτι ακόλουθους. Φανατική ακόλουθος και εγώ λοιπόν, μητέρα επιτυχημένη εκείνη με δική της επιχείρηση ρούχων, 2 μωρά, άντρα μοντέλο κορμί θανατηφόρο, πλούσια, όμορφη, ταλαντούχα, με μια λέξη, τέλεια! Έτυχε και κάθισα πίσω της σε μια ξαπλώστρα στην Κεφαλονιά. Κάθισα να παρακολουθήσω τη ζωή της σε live μετάδοση χωρίς φίλτρα. Ζούσαμε την ίδια ζέστη, ο ιδρώτας έσταζε στη πλάτη μας, ρακέτες πέρα δώθε σαν πολυβόλα, το μωρό χέστηκε δύο φορές, το μεγαλύτερο της πέταγε σταφύλια και της φώναζε «είσαι χαζή, είσαι χαζή!», ο άντρας της έπινε μια μπύρα πολύ σκεπτικός. Πιάνω από συνήθεια το κινητό και μου εμφανίζονται στην οθόνη μου οι φώτο της. Ε λοιπόν αλήθεια αν δε βίωνα την ίδια πραγματικότητα θα πίστευα πως είχα θέμα. Μια απίστευτα χαρούμενη γλυκιά οικογένεια στις φώτο. Περνάμε σούπερ, η καλύτερη παρέα κάτω η λεζάντα και να τα σχόλια και να τα λικε και αυτή τάγκαρε το αντηλιακό, τη μπύρα του άντρα, αφού του γρύλισε “τελείωνε, φτάνει, μη τη πιεις θα κάνεις κοιλιά” . Τάγκαρε το μαγιό που πριν λίγο το μωρό τράβαγε, τάγκαρε τα παιχνίδια θαλάσσης που της είχαν στείλει για προώθηση, τάγκαρε τη ζωή της όλη και αποκαμωμένη ξεκίνησε ένα κλάμα βουβό σε μια παραλία της Σύμης.
Μην πιστεύεις τις οθόνες μου επανέλαβα, σαν μάντρα βουδιστή αλλά τις πιστεύω.
Ανεβάζω τις αμπελοφολοσοφία μου και προσπαθώ να αυξήσω τους φολοερς μη με ρωτάτε γιατί το κάνω δε ξέρω ψώνιο μάλλον, γιατί λεφτά για να βγάλω πρέπει να γίνω ο γκουρού της Ινδίας . Μετά περιμένω καρτερικά πόσοι θα το δουν πόσοι θα σχολιάσουν, αν θα πάρει μπρος και τι θα γίνει και έτσι παίρνω τη δόση μου και εγώ. Βέβαια το χω φιλοσοφήσει το να ανεβάζω συνέχεια τη μούρη μου, με καλημέρες τα πρωινά, αγγίζει τα όρια της ναρκισσιστικής διαταραχής οπότε μαζεύομαι.
Έπειτα υπάρχει ένα άλλο σύνδρομο που λέγεται fomo, ο φόβος του να χάνεις αυτό που βιώνουν οι άλλοι, όπου έχω παρατηρήσει πως με επηρεάζει απίστευτα οπότε προσπαθώ να περιορίζω την έκθεση στα στορυ των άλλων για να μη νιώθω άσχημα.
Φυλακισμένη στην οθόνη του κινητού μου, σπαταλώ τον χρόνο μου σκρολάροντας στις ζωές των άλλων. Τόση ευτυχία πια; Όλοι είμαστε τόσο ευτυχισμένοι. Τρώμε πίνουμε γλεντάμε και το μοιραζόμαστε με όλο τον κόσμο.
Ώρες ώρες σκέφτομαι πως, δε μπορώ να πάω πουθενά χωρίς να με βρουν πια, δε μπορώ να κρυφτώ γιατί θα με ψάξουν, δε μπορώ να εξαφανιστώ, να κάνω ένα διάλειμμα, γιατί υπάρχει και το λοκάτιον. Και όταν ξέρεις τι πάει να πει ελευθερία… τύπου θα σε περιμένω κάτω από το ρολόι στη πλατεία στις 8, όταν έχεις χάσει ραντεβού γιατί άργησες και δεν είχες να πάρεις τηλ, όταν έχεις σκοτωθεί στις σκάλες για να μην σηκώσει ο πατέρας σου το σταθερό του σπιτιού, γιατί σε παίρνει ο λεγάμενος τότε μπορείς να εκτιμήσεις το πριν και το μετά. Καμιά φορά σε πιάνει τρέλα με αυτό το μαραφέτι που εισέβαλε στη ζωή μας και καθορίζει την εικόνα μας και την υγεία μας. Μιλάς και ξέρει τι ψάχνεις, τι χρειάζεσαι και που μπορείς να το βρεις. Όλα γίνονται στα app, όλα όμως με ένα κουμπί δείχνεις τι ζεις αυτή τη στιγμή, παίρνεις βιντεοκλήση για να μεταφερθείς αυτόματα στο δωμάτιο του άλλου. Τον βλέπεις, τον ακούς, δεν τον μυρίζεις. Γνωρίζεις αγνώστους, μιλάς ώρες, δεν ασχολείσαι με τον διπλανό σου. Ζεις όχι για να πας, αλλά για να ανεβάσεις ένα άξιο στόρυ. Ερωτεύεσαι παράφορα, αυτό διαρκεί μια μέρα, μερικά μηνύματα μετά και σε αφήνει στο διαβάστηκε. Χαλάς φιλίες, γίνεσαι φάντασμα, κάνεις ghosting, γιατί μπορείς. Κοιτάς από μακριά και δεν ξαναμιλάς, κάνεις σεξ από το κινητό, τρως, κοιμάσαι, ονειρεύεσαι πως θα γίνεις διάσημος. Παίρνεις την αποδοχή που σου λείπει από 100 αγνώστους. Γίνεσαι κριτής από τον καναπέ, λιθοβολείς προσβολές σε ανθρώπους που δε γνωρίζεις, κάνεις το viber λαϊκό δικαστήριο.
Και μετά μου υπενθυμίζω πως δεν είναι ανάγκη να γκρινιάζω και να μιλάω σαν μεσήλικη γιατί αυτός ο κόσμος μας έμαθε πώς να παίρνουμε ιδέες, να διαφημιζόμαστε, να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε, να συνδεόμαστε σε δευτερόλεπτα και να ταξιδεύεις από την καρέκλα σου. Μπορείς να γίνεις επιτυχημένος Youtuber, Tiktoker και ότι άλλο σκεφτείς. Καλώ στην οθόνη τους γονείς μου, δεν είμαι εκεί λείπω, αλλά τους βλέπω χάρη σ’ αυτή την οθόνη που τόση ώρα κατηγορώ. Μη στείλεις μήνυμα πάρε τους τηλέφωνο, μου λέω. Βλέπω τα παιδιά μου και όταν η μνήμη μου με γελάει ανατρέχω στα βιντεάκια και στις χιλιάδες φώτο που έχω, που δε θα εκτυπώσω ποτέ. Μεταφέρομαι στον καναπέ της φίλης μου στο νησί. Μαθαίνω μια νέα τέχνη, μαθαίνω μια εντελώς καινούρια ορολογία, έναν κώδικα προγραμματισμού, σπουδάζω κάτι παντελώς άχρηστο, βγάζω χρήμα παθητικά.
Θαυμάζω τα έργα τέχνης που δε μπορώ να δω από κοντά, επισκέπτομαι μουσεία και περιτριγυρίζω στους διαδρόμους. Είναι σαν να είμαι εκεί και όμως παράλληλα τρώω μέσα στη κουζίνα μου. Μεταφέρω την αγάπη μου για την τέχνη εκεί που την καλοδέχονται. Κάνω screenshot το έργο του αγαπημένου μου ζωγράφου και το αφήνω σαν screensaver στην οθόνη μου. Προσπαθώ να εξελίσσομαι, σερφάρω πάνω στο κύμα που έρχεται. Χαμογελώ.
Ναι μπορώ,
όλα τα μπορώ και εκεί, έτσι για φινάλε γυρίζω την οθόνη και βγάζω μια θριαμβευτική σέλφι!
Διαβάστε επώνυμα άρθρα στο πανελλαδικό περιοδικό “πατρινόραμα-hellenic”
