ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ

 Του Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη  Eπιτ. Δικηγόρου Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

Αυτές τις μέρες τα τηλεοπτικά μέσα και όχι μόνο μονοπώλησαν την είδηση του θανάτου μιας  μικρής  σαν  αποτέλεσμα εγκληματικής ενέργειας. Όλοι, μα όλοι οι   δημοσιογράφοι  κυνηγούσαν  κυριολεκτικά τους συμπαθείς και άξιους συμπόνιας γονείς του ατυχούς εκείνου παιδιού. Τους ρωτούσαν πώς νιώθουν τι σκέφτονται να κάνουν, εάν θα ζητήσουν ευθύνες  κ. α.

Από την άλλη  πλευρά ο καθένας απ ΄αυτούς  έπαιρνε τον λίθο του αναθέματος, για  να τον ρίψει  εναντίον  του  κάθε κατά την γνώμη  του  αρμοδίου που αδράνησε, που δεν ενδιαφέρθηκε  για να εκταμιευθούν έγκαιρα τα αναγκαία χρήματα  προκειμένου  να μεταφερθεί στην Αμερική για θεραπεία ο μικρός και να αποφύγει το μοιραίο.

Όλοι μα όλοι  έδιναν την εντύπωση  πως δεν  γνώριζαν τον τρόπο που λειτουργούν οι υπηρεσίες, όλοι καμώνονταν  πως δεν γνώριζαν  την αδράνεια που επιδεικνύουν οι υπάλληλοι  των διαφόρων υπηρεσιών  και  τον τρόπο  που αντιμετωπίζουν τους πολίτες στα διάφορα καθημερινά τους  προβλήματα.

 Εμφανίζονται  να αγνοούν ότι υπάρχουν νόμοι οι οποίοι ισχύουν πολύ πριν από το 1931 κι όμως εφαρμόζονται. Εμφανίζονταν λες και  μόλις προ ολίγων λεπτών της ώρας επέστρεψαν  από  άλλο πλανήτη .

Δεν αναλογίζονταν  πως  οι ίδιοι που τώρα είναι τιμητές οι ίδιοι εάν ήταν στη θέση των διαφόρων  υπηρεσιακών παραγόντων τα ίδια θα έκαναν . Δεν εννοώ ότι αυτή η τακτική είναι η πρέπουσα. Δεν εννοώ ότι θα πρέπει να μας διακρίνει η μακαριότητα η απάθεια και η  νομική ακαμψία.

 Όμως αντί να επιδιώξουμε όλοι  την αλλαγή  αυτής της νοοτροπίας  ερχόμαστε τιμητές των πάντων τη στιγμή κατά την οποία,  σε ανάλογη θέση  και περίσταση τα ίδια θα κάναμε.

 Όταν βρισκόμαστε  προ  του γκισέ των  διαφόρων υπηρεσιών, βιαζόμαστε,  εκνευριζόμαστε, τα βάζουμε με τους  υπαλλήλους γιατί αργούν να μας εξυπηρετήσουν ,γιατί καπνίζουν, τηλεφωνούν, πίνουν τον καφέ τους, δεν μας λογαριάζουν.

 Όμως όταν εμείς που διαμαρτυρόμαστε  βρεθούμε και το επιδιώκουμε  διακαώς εντός του γκισέ, ως υπάλληλοι. τότε γίνεται εντός μας η μεγάλη αλλαγή, από βιαστικοί,  και παραπονούμενοι γινόμαστε  αργοκίνητοι αραμπάδες και μεταμορφωνόμαστε  σε  μακαρίως αναπαυόμενους καρεκλοκένταυρους, που αναμένουν με   ανυπομονησία την ημέρα της μισθοδοσίας.

Αυτή η κατάσταση είναι ένα είδος γενικής υποκρισίας ένα είδος γενικής παράκρουσης.

Τώρα ως προς την ουσία του προβλήματος.

 Και εδώ η υποκρισία πλεόνασε. Είχαν το θάρρος, το σθένος το κουράγιο  οι γονείς του μικρού Παναγιώτη, να προστρέξουν στη βοήθεια των φιλάνθρωπων.

Είχαν και τα μέσα ενημέρωσης τη θέληση να προβάλουν την αναγκαιότητα βοηθείας.  Έτσι συγκεντρώθηκε το ποσό για τη νοσηλεία του μικρού .

Εάν οι γονείς δεν ζήτησαν βοήθεια με τον τρόπο που τη ζήτησαν ,εάν δεν προέβαλαν την αναγκαιότητα βοήθειας  τα μέσα ενημέρωσης, εάν δεν υπήρχε το ενδιαφέρον των φιλάνθρωπων, ο Παναγιώτης και ο κάθε Παναγιώτης θα ακολουθούσε την προδιαγεγραμμένη μοίρα του.

 Γνωρίζουν άραγε όσοι σήμερα κόπτονται για τον Παναγιώτη πόσοι Παναγιώτηδες  πήραν πρόωρα  το δρόμο  τον χωρίς γυρισμό, εξ αιτίας του ότι οι γονείς τους δεν είχαν το κουράγιο και τη δύναμη ή αν θέλετε και το θράσος να  γίνουν επαίτες για να εξασφαλίσουν τη ζωή στα παιδιά τους;

 Γνωρίζουν άραγε όσοι κόπτονται και ζητούν την κεφαλήν των υπευθύνων, πόσοι Παναγιώτηδες ταξίδεψαν για την άλλη ζωή, γιατί ένας απ΄ αυτούς δεν έκανε σωστά τη δουλειά του, δεν εστάλη έγκαιρα το ασθενοφόρο ,δεν υπήρχε θέση στη μονάδα εντατικής θεραπείας, δεν  υπήρχε  διαθέσιμο αίμα, , γιατί τους μεταγγίσανε μολυσμένο με τον ιό του Έιτζ αίμα και τους καταδικάσαμε σε θάνατο .

Δεν είχανε φάρμακα να αντιμετωπίσουν την ασθένειά τους  γιατί τα φάρμακα τα αγοράζαμε σωρηδόν  για να τα πετάξουμε στη χωματερή  αχρησιμοποίητα μετά τη λήξη τους.

          Γιατί θα πρέπει ο κάθε γονιός να τρέχει στα μέσα ενημέρωσης για να προβάλουν  το πρόβλημά του, προκειμένου μ΄ αυτό τον τρόπο να συγκινήσει τους φιλάνθρωπους για να συγκεντρώσει το αναγκαίο για τη θεραπεία  του άρρωστου παιδιού του ποσό;

          Μήπως θα πρέπει να αλλάξει το σύστημα παροχής   υγειονομικής φροντίδας και περίθαλψης;

          Μήπως δεν υπάρχουν υπηρεσίες του Κράτους για τις οποίες φορολογούμεθα όλοι μας και οι οποίες είναι επιφορτισμένες  με την προστασία της υγείας των πολιτών;

          Μήπως θα πρέπει να πάψουν αυτές οι υπηρεσίες να έχουν αυτό το αντικείμενο;

          Μήπως θα πρέπει να αναγάγουμε τη φιλανθρωπία και την επαιτεία σε  κανόνα και να υποκαταστήσουμε τα ασφαλιστικά ταμεία και τις υπηρεσίες πρόνοιας;

Είναι βέβαια αστείο και να  το λέγει κανείς.

Όμως δεν νοείται κράτος, δεν νοείται συντεταγμένη πολιτεία  που ο κανένας  μπορεί να κάνει ότι του καπνίσει.

Δεν  είναι νοητό  στο όνομα  της όποιας ανάγκης  του ο κάθε πολίτης να υποχρεώνεται να βγαίνει στην επαιτεία,  απλώνοντας το χέρι ή να ανοίγει ένα λογαριασμό σε μια Τράπεζα.

Δεν είναι σοβαρά πράγματα και ούτε μπορούμε να  λογιζόμαστε σοβαρή χώρα.

 Εάν πράγματι υπάρχει πρόβλημα  υγείας σε κάποιο πολίτη που δεν αντιμετωπίζετε ιατρικά στη χώρα μας, είναι αναγκαίο αυτό να βεβαιώνεται από ειδική επιτροπή  και πλέον με δαπάνες της πολιτείας να προχωρεί  άμεσα και χωρίς χρονοτριβές η νοσηλεία του στο εξωτερικό.

 Όμως όλοι μας είμαστε άνθρωποι του εντυπωσιασμού, βλέπουμε το δένδρο, ασχολούμαστε μ΄ αυτό  και αφήνουμε το δάσος ολόκληρο στην καταστροφή.

          Είναι αναγκαίο να ζητήσουμε ευθύνες εκεί που πρέπει να αναζητηθούν για το συνολικό μας χάλι κι όχι  μόνο  και ευκαιριακά για τη συγκεκριμένη περίπτωση του όποιου Παναγιώτη.

 Να ζητήσουμε ευθύνες για όλους εκείνους τους Παναγιώτηδες που χάνονται καθημερινά στην άσφαλτο, στα στέκια των ναρκομανών, στο βωμό της αδιαφορίας μας και της ανευθυνότητάς μας.

          Σε λίγο θα σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας και οι προβολείς της τηλεοπτικής κάμερας  κι ακόμη το πονεμένο βλέμμα του Παναγιώτη από τις οθόνες των τηλεοράσεων και παρά την αναζήτηση των φερομένων υπευθύνων οι πραγματικοί υπεύθυνοι, εμείς, θα ξαναπέσουμε στη χειμερία νάρκη της απραξίας, του βολέματος και της ανευθυνότητάς μας.

          Είναι κρίμα να ζούμε σε μια κοινωνία επιλεκτικής  και ευκαιριακής ευαισθητοποίησης, μια κοινωνία γενικής υποκρισίας.