Ο Μίλτος Νίκας γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε θέατρο στον Θεατρικό Οργανισμό «Εστία» του Γιάννη Ρήγα και στη Δραματική Σχολή «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας». Εργάστηκε ως ηθοποιός για πολλά χρόνια στην Αθήνα ενώ τα τελευταία χρόνια μένει κι εργάζεται στην Πάτρα. Ασχολείται με τη θεατρική εκπαίδευση από το 2006, δίδαξε στο «Θεατρικό Σχολείο» του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, συμμετείχε στο πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Πατρών «Εκπαίδευση Παιδιών Ρομά» και είναι ιδρυτικό μέλος της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας «Σπινθήρας». Σκηνοθετεί την παράσταση ” χαλασμένο τηλέφωνο” θεατρικό κείμενο του δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Μάγνη το κείμενο ερμηνεύει ο ηθοποιός Βασίλης Κόκκαλης και θα παρουσιάζεται στο θέατρο “επίκεντρο+” έως τις 11/11.
Ενόψει της παράστασης ο Μίλτος Νίκας μιλάει στο “p” και τη δημοσιογράφο Ευτυχία Λαμπροπούλου για την εν γένει πορεία του και το έργο του.
Τι είναι εκείνο το στοιχείο που σας ώθησε στο θέατρο;
Αρχικά με γοήτεψε ο άγνωστος κόσμος του Θεάτρου. Βρήκα εκεί ένα χώρο να διοχετεύσω την δημιουργικότητα μου. Με τα χρόνια προστέθηκε η γνώση και η τεχνική. Τώρα με συναρπάζει το Θέατρο στο σύνολο του: το κείμενο που έχω να υπερασπιστώ, οι άνθρωποι που συνεργάζομαι, τα σκηνικά, τα κοστούμια, οι φωτισμοί, η πρόβα, οι γρίφοι που πρέπει κάθε φορά να λύσω για να πω την ιστορία, ο ρόλος, η σκηνική απόδοση των σκέψεων και των συναισθημάτων των προσώπων του έργου, πόσο κατανοώ τα λόγια και τις πράξεις τους, τι θα έκανα στη θέση τους, πόσο μπορώ να βελτιώσω τον εαυτό μου με αφορμή αυτό το έργο, και μετά η μοναδική ώρα της παράστασης και η επαφή με το κοινό. Είναι τόσα πολλά αυτό που λέμε Θέατρο και διαρκώς με εκπλήσσει και με συναρπάζει.
Μιλήστε μας λίγο για την καλλιτεχνική σας πορεία.
Ξεκίνησα το θέατρο πριν 30 χρόνια. Σπούδασα στον Θεατρικό Οργανισμό «ΕΣΤΙΑ» του Γιάννη Ρήγα και στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας». Εργάστηκα ως επαγγελματίας ηθοποιός στην Αθήνα και από το 2006 ξεκίνησα την διδασκαλία και την σκηνοθεσία. Ως ηθοποιός έχω συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες: Γιάννη Ρήγα, Andrew Visnevski, Robert Sturua, Ταμίλλα Κουλίεβα, Θοδωρή Αμπαζή, Γιάννη Κακλέα, Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν, Βάννα Πεφάνη, Ελένη Μποζά, Φωτεινή Παπαδόδημα, Σωτήρη Καραμεσίνη, Παναγιώτη Φαφούτη, Λουκά Θάνο. Ως σκηνοθέτης έχω σκηνοθετήσει 27 παραστάσεις.
Έχετε διδάξει υποκριτική για πολλά χρόνια και μάλιστα σε παιδιά Ρομά πως ήταν η εμπειρία σας αυτή; Τι κρατάτε από αυτή σας την δράση;
Η διδασκαλία έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, έχω εργαστεί 18 χρόνια και έχω μάθει πάρα πολλά μέσα από αυτήν. Η πιο ξεχωριστή εμπειρία ήταν τα 3 χρόνια που, μέσω του προγράμματος του Πανεπιστημίου Πατρών «Εκπαίδευση Παιδιών Ρομά», έκανα μαθήματα θεάτρου σε δημοτικά σχολεία της Αχαΐας που είχαν μεγάλο αριθμό μαθητών Ρομά. Ήταν μια εξαιρετικά κοπιαστική και απαιτητική εργασία. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ την υποδοχή που κάθε φορά μου έκαναν, πώς έτρεχαν να με αγκαλιάσουν όταν με έβλεπαν, την άγρια χαρά τους όταν έπαιζαν θέατρο, πόσο αρμονικά συνεργάζονταν όλοι, Ρομά ή μη, την ώρα του μαθήματος. Γιατί το Θέατρο είναι ο χώρος που μας δέχεται ισότιμα όλους. Ανεξάρτητα από τις κοινωνικές συνθήκες, που σε μεγάλο βαθμό μας καθορίζουν, όλοι είμαστε ψυχές, με την βαθιά ανάγκη να χαρούμε και να συνυπάρξουμε με τους άλλους ανθρώπους.
Έχετε συνεργαστεί με αγαπημένους ηθοποιούς ποια συνεργασία έχετε κρατήσει μέχρι σήμερα;
Έχω συνεργαστεί με πολλούς αγαπημένους ηθοποιούς, όπως και πολλούς που δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστοί στο ευρύ κοινό. Ο καθένας έχει την δικιά του θέση στην μνήμη μου και τους σκέφτομαι με αγάπη, γιατί με όλους έχουμε ζήσει μαζί τον κόπο, την προσπάθεια, τις λύπες και τις χαρές που η δημιουργία μιας παράστασης εμπεριέχει. Αν έχεις ζήσει με κάποιον ή κάποια μια τόσο δυνατή εμπειρία, αυτόματα οι άνθρωποι αυτοί είναι δικοί σου, άσχετα αν κράτησες επαφή ή χάθηκες μέσα στα χρόνια. Πάντα θα σας ενώνει αυτό μου μαζί ζήσατε.
Ποια θεατρική παράσταση κρατάτε εγχάρακτη στην μνήμη σας;
Η κάθε παράσταση, από όποια θέση και αν την έχεις υπηρετήσει, αφήνει το αποτύπωμα της, γιατί έδωσες σε αυτήν όλη σου την ενέργεια και τον μοναδικό σου χρόνο. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μία θα έλεγα τον «Χιλιαεννιακόσια» του Αλεσάντρο Μπαρίκο σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα. Και αυτό γιατί ήταν μονόλογος και δεν είχα στην σκηνή τους συμπαίκτες μου. Αυτή η περίεργη αίσθηση, δεν ήταν μοναξιά, είχα τον ήρωα μου και τους θεατές, αλλά δεν είχα το άλλο σώμα στην σκηνή, την φυσική παρουσία του συμπαίκτη για να πούμε μαζί την ιστορία.
Μιλήστε μας για την θεατρική παράσταση “Χαλασμένο τηλέφωνο” σε κείμενο του καταξιωμένου δημοσιογράφου και συγγραφέα Κωνσταντίνου Μάγνη και σκηνοθεσία δική σας που έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Επίκεντρο+ με τον ηθοποιό Βασίλη Κόκκαλη.
Το “Χαλασμένο τηλέφωνο” είναι ένα ευφυές κείμενο, μια παράλογη ιστορία που ευτύχησε να έχει έναν εξαιρετικό ηθοποιό για να την πει. Σε έναν απολυμένο διαφημιστή χαλάει το τηλέφωνο του και μη μπορώντας να ζήσει χωρίς αυτό, χωρίς την επίφαση επικοινωνίας, προσποιείται ότι το τηλέφωνο του λειτουργεί κανονικά και μιλάει με αυτό περπατώντας στους δρόμους της πόλης. Μέσα από τα ψεύτικα τηλεφωνήματα μαθαίνουμε την ιστορία του. Σύντομα όμως η κατάσταση αυτή και η εικόνα του τωρινού αποτυχημένου εαυτού του θα τον οδηγήσει να εφεύρει μια άλλη ταυτότητα για να αντέξει την ζωή του.