Αφού τελείωσα τις δουλείες μου, έκατσα να πιω ένα καφεδάκι και να σταχυολογήσω τα νέα από τα ειδησεογραφικά site, για να χαλαρώσω και να περάσει λίγο η ώρα, ποιος να μου το ’λέγε πως θα πέρναγα τέτοια ταραχή.
Ανοίγω το Πρώτο Θέμα και μου πετάει ένα βαρύγδουπο τίτλο «Αυτή θα είναι η κυβέρνησή του – Από τον Μασκ και τον αντιεμβολιαστή υπουργό Υγείας μέχρι τον υπουργό Άμυνας που έχει τατουάζ ακροδεξιά σύμβολα». Μπαίνω στο ΣΚΑΙ «Γιατί τρομάζουν οι Ευρωπαίοι με τις επιλογές Τραμπ για την νέα κυβέρνηση». Ανοίγω ΤΟ ΒΗΜΑ «Ματ Γκέιτς: Υπ. Δικαιοσύνης των ΗΠΑ με σεξουαλική παρενόχληση και trafficking στο βιογραφικό του. Δεν μπορεί λέω, ανοίγω TA NEA «Ένας ακροδεξιός στο τιμόνι του υπουργείου Δικαιοσύνης», την KAΘΗΜΕΡΙΝΗ «Ματ Γκατζ: Η πιο αμφιλεγόμενη επιλογή του Τραμπ διχάζει ακόμα και τους Ρεπουμπλικανούς», το LIBERAL «Οι άνθρωποι του Τραμπ: Ο «ατρόμητος πολεμιστής», ο παρουσιαστής, η ΥΠΕΣ που σκότωσε σκύλο», κτλ. κτλ. κτλ.
Ταραγμένος όπως ήμουν άρχισα να φοβάμαι για τα χειρότερα, πάει είπα, παγκόσμια δικτατορία, WWIII, πυρηνικό ολοκαύτωμα, καταστρέφεται ο πλανήτης ήρθε το τέλος. Χαλαρά είπα στον εαυτό μου και προσπαθώντας να διαχειριστώ τον πανικό μου, έκατσα σε στάση lotus pose και άρχισα τις αναπνοές που μου είχε μάθει ένας αφρικανός σαμάνος. Πράγματι μετά από λίγο οι παλμοί μου έπεσαν, η θολούρα της έντασης διαλύθηκε όπως η πρωινή πάχνη στο πρώτο φως του ήλιου και σταδιακά άρχισε η μνήμη μου να μου στέλνει εικόνες από τότε που η κυβέρνηση Μπαίντεν απαρτίζονταν από διεμφυλικούς όπως η Ρέιτσελ Λεβίν ή από μη δυαδικούς όπως ο Σαμ Μπρίντον, που συνελήφθη μάλιστα για κλοπή αποσκευών στα αεροδρόμια. Βέβαια τότε δεν θυμάμαι ούτε παχουλούς τίτλους, ούτε καταστροφολογία, ούτε δολοφονίες χαρακτήρων, αφού σύμφωνα με το «υπουργείο αλήθειας» των δυτικών δημοκρατιών, η δυστοπία «βαφτίζεται» ως επιθυμητή πραγματικότητα σε παγκόσμια κλίμακα.
Μάλλον αυτή η δημοκρατία, αποτελεί στα μυαλά ορισμένων, μια αλ καρτ διαδικασία ή μια νοητική κατάσταση που αδυνατούμε να κατανοήσουμε εμείς οι κοινοί θνητοί. Μέσα όμως στην ταπεινή θνητότητα μας, κατανοούμε πολύ καλά πως οι δυτικές δημοκρατίες, αποκτούν μέρα με τη μέρα, χαρακτηριστικά ενός εκκολαπτόμενου τέρατος με νεοφασιστική μορφή το οποίο προσπαθεί μέσα από την ψυχολογική τρομοκρατία να «ξυπνήσει» τους φόβους των ανθρώπων, για να μην τους αφήνει περιθώρια για σκέψεις, αμφισβητήσεις και αντίδραση.