*Γράφει ο Νικόλαος Ζαχαριάδης, Καθηγητής Θεολόγος – Συγγραφέας
Το Βατικανό όπως έγραψε το μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Μιχαήλ «Είναι η Εκκλησία των μεγάλων πλανών και των εσκεμμένων αιρέσεων». Δυστυχώς παρατηρώ μετά λύπης μου ότι τα αιρετικά δόγματα που παπισμού (πρωτείο, αλάθητο, παποκαισαρισμός, filioque, κτιστή χάρη κ.λπ.) στους διαλόγους με εμάς τους Ορθοδόξους δεν αναφέρονται ως βασικές δογματικές διαφορές. Αυτά δυστυχώς, οδήγησαν στο Σχίσμα του 1054. Οι μεγάλοι Πατέρες (Μ. Φώτιος, Γρηγόριος ο Παλαμάς, Μάρκος ο Ευγενικός) και άλλοι αναφέρουν ότι αν οι Παπικοί αποκηρύξουν τις κακοδοξίες τους είναι έτοιμοι να αναγνωρίσουν τον Πάπα όχι απλώς σαν Ορθόδοξο, αλλά σαν πρώτο μεταξύ ίσων.
Στενά συνδεδεμένο με το Παπικό πρωτείο είναι και το αλάθητο του Πάπα. Το δόγμα, δηλαδή, ότι ο Πάπας όταν μιλά από καθέδρας (ex-cathedra) είναι αλάθητος. Το Παπικό αλάθητο είναι το πιο πρόσφατο και το πιο εξοργιστικό από τα επινοήματα του Παπισμού και η κορωνίδα των καινοτομιών του σε βάρος της χριστιανικής πίστης. Το αποκύημα αυτό της Α’ Βατικάνειας Συνόδου του 1870, υιοθέτησε πρώτο το διαβόητο τάγμα των Ιησουϊτών.
Στην Αγία Γραφή δεν αναφέρεται άλλος αλάθητος εκτός από τον Χριστό. Ο ίδιος ο Απόστολος Πέτρος (του οποίου ανιστόρητα οι παπικοί ισχυρίζονται – όχι καθολικοί, ο όρος καθολικός αποδίδεται μόνο στην Ορθοδοξία – ισχυρίζονται ότι ο Πάπας είναι διάδοχος, όχι μόνο δεν υπήρξε αλάθητος (ο Πέτρος) αλλά πολλές φορές ο Κύριος τον επιτίμησε για τα σφάλματά του. Αλλά και κατά τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, η Εκκλησία υιοθέτησε τη Θεολογία του Απ. Παύλου και όχι του Απ. Πέτρου. Που λοιπόν αναφέρεται στην Αγία Γραφή το αλάθητο του Αγίου Απ. Πέτρου από το οποίο ο πάπας ισχυρίζεται ότι αντλεί το δικό του αλάθητο;
Ύστερα τι χρειάζονταν οι Οικουμενικές Σύνοδοι αν ίσχυε το Παπικό αλάθητο;
Όποτε αναφύονταν δογματική διαμάχη, η Εκκλησία θα προσέφευγε στην αλάθητη ετυμηγορία του πάπα για να λύσει τα προβλήματά της. Η Εκκλησία, όμως, δεν έκανε ποτέ κάτι τέτοιο.
Αντίθετα, στις Συνόδους που συγκαλούντο για δογματικά θέματα, όχι μόνο δεν υπολόγισαν τη γνώμη του πάπα, αλλά υπήρξαν και περιπτώσεις που η γνώμη του πάπα απορρίφθηκε σαν κακόδοξη και αιρετική.
Ο Άγιος Νεκτάριος αναφέρει 10 ονόματα Παπών που καταδικάσθηκαν σαν αιρετικοί, ενώ περισσότεροι από 50 Πάπες υποστήριξαν το σατανικό σύστημα της «Ιεράς Εξέτασης» που «ευεργέτησε» (αναμφίβολα) ποικιλότροπα και την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό και τον παπικό θεσμό. Μάλιστα, πριν αρκετά χρόνια ανακηρύχτηκαν σαν «άγιοι» από την Παπική μονοκρατορία κάποιοι ιεροεξεταστές, σαν «ευεργέτες» δίχως άλλο της Χριστιανοσύνης!
Μέχρι αυτού του βαθμού πλάνης κατέπεσαν οι αιρεσιάρχες της Ρώμης που απαιτούν μάλιστα να τους αναγνωρισθεί το αλάθητο!! Όπως δε αναφέρει ο νεότερος πατέρας της Εκκλησίας μας Άγιος Νεκτάριος, η ανακήρυξη του αλάθητου του Πάπα διασάλευσε τα θεμέλια της Δυτικής «Εκκλησίας» (που δεν είναι Εκκλησία αλλά κράτος εν κράτει), γιατί άφησε χώρο για υπόνοιες όσον αφορά την αυθεντία των συνόδων και γιατί εξάρτησε τον εαυτό της τη νοητική και πνευματική κατάσταση εν προσώπω, του Πάπα, αφού κάθε Πάπας κρίνει σαν αληθινό ό,τι του φαίνεται σωστό και ερμηνεύει την Αγία Γραφή όπως εκείνος θεωρεί ορθό! Έτσι στον παπισμό ένα άτομο αποτελεί ουσιαστικά την «Εκκλησία» σ’ αντίθεση με τον Προτεσταντισμό, όπου το κάθε άτομο αποτελεί από μόνο του μια «Εκκλησία».
Αλήθεια πόσο διαφορετικά λειτουργούν στην Ορθόδοξη παράδοση μας η πίστη όπου αγία και αλάθητη θεωρείται μόνο ολόκληρη η Εκκλησία, επειδή είναι το Σώμα που έχει για κεφαλή του τον Άγιο και Αλάθητο Θεάνθρωπο μας Ιησού Χριστό και γιατί τη ζωοποιεί το Άγιο Πνεύμα της Αληθείας.
Αλήθεια, ποια αβυσσαλέα αγεφύρωτη διαφορά στηρίζεται μεταξύ της Θεανθρώπινης Ορθοδοξίας και του ανθρωποκέφαλου Παπισμού!!
Στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις του Αδάμ, του Ιούδα και του Πάπα.
Με το δόγμα περί αλάθητου του Πάπα, στην πραγματικότητα ανακηρύχθηκε σε Εκκλησία και ο Πάπας άνθρωπος κατέλαβε τη θέση του Θεανθρώπου. Αυτός είναι ο τελικός θρίαμβος του ουμανισμού, αλλά συγχρόνως και ο «δεύτερος θάνατος» (Αποκάλυψη 20 κεφ., στιχ. 14 και 21 κεφ. Στιχ. 8) του Παπισμού, μέσω δε αυτού και του κάθε ουμανισμού. Καμία αίρεση δεν εξηγέρθη τόσον ολοκληρωτικά κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του ως έπραξε τούτο ο παπισμός δια του δόγματος περί του αλάθητου του Πάπα – ανθρώπου.
«Δεν υπάρχει αμφιβολία. Το δόγμα αυτό περί αλάθητου του Πάπα είναι η αίρεση των αιρέσεων, μια άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού» (Ιουστίνος Πόποβιτς).
Οι Άγιοι Πατέρες μας πίστευαν ότι «ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της πίστεως». «Κάθε πάπας που εμμένει στο Πρωτείο, αλάθητο, filioque, κτιστή χάρη κ.λπ. δεν είναι άγιος, είναι αιρεσιάρχης». (Γεώργιος Καψάνης), ηγούμενος Μονής Γρηγορίου Αγ. Όρους).
Ας μείνουμε, αδελφοί μου, πιστοί στη Θεανθρωποκεντρική παράδοση της Αγίας μας Ορθοδοξίας.
Αμήν.