*Γράφει ο Νικόλαος Ζαχαριάδης, Καθηγητής Θεολόγος – Συγγραφέας
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς παρομοίασε τη Δυτική Εκκλησία με το μεγαλύτερο ζώο, τον Ελέφαντα. Όπως ο ελέφαντας όταν πέσει λόγω του βάρους του (πολυσαρκία), δεν μπορεί να σηκωθεί, έτσι και οι παπικοί δεν μπορούν να σηκωθούν μετά την πτώση τους εξαιτίας του τύφου τους. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς υπήρξε ο ελεγκτής και στηλιτευτής της νοθείας της Δύσεως. Γι’ αυτό οι παπικοί τον κατέταξαν μεταξύ των κορυφαίων εχθρών τους.
Οι παπικοί χρησιμοποιούν το «Πρωτείο» του Απ. Πέτρου το οποίο δεν θεμελιώνεται πουθενά στην Αγία Γραφή ή την Ι. Παράδοση της Εκκλησίας. Αν υποτεθεί ότι ο Απ. Πέτρος ήταν πράγματι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ρώμης, αυτό δεν δίνει πρωτείο εξουσίας στον επίσκοπο της πόλης αυτής, γιατί ο Πέτρος και οι άλλοι Απόστολοι δεν ήταν Επίσκοποι συγκεκριμένων εκκλησιών, αλλά είχαν τη γενική εποπτεία της Εκκλησίας, ενώ για τις επιμέρους εκκλησίες καθιστούν τοπικούς επισκόπους.
Ύστερα δεν είναι μόνο η Ρώμη που έχει (αν ιστορικά έχει αυτό το δικαίωμα…) Πέτρειον Αποστολικότητα. Άμεσα ή έμμεσα ο Απ. Πέτρος θεωρείται ιδρυτής της Εκκλησίας της Αντιόχειας, της Αλεξάνδρειας, της Καισάρειας, της Παλαιστίνης, της Τριπόλεως, της Λαοδικείας και της Κορίνθου. Σύμφωνα με την παπική συλλογιστική θα έπρεπε ο επίσκοπος κάθε μιας από τις πιο πάνω πόλεις να διεκδικεί για το θρόνο του τα «πρωτεία», θεωρώντας τον εαυτό του διάδοχο του κορυφαίου Αποστόλου.
Τότε το δόγμα του Πρωτείου θα γινόταν καταγέλαστο. Αλλά σ’ αυτήν την πλάνη δεν έπεσαν οι πιο πάνω Εκκλησίες. Μάλιστα τέτοιες αξιώσεις δεν ήγειρε ούτε αυτή η εκκλησία των Ιεροσολύμων, που είναι η Μητέρα όλων των χριστιανικών Εκκλησιών.
Έπειτα, αν ο επίσκοπος Ρώμης έχει πραγματικά πρωτείον εξουσίας από το Θεό, αν είναι ο μοναδικός αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στη γη, ο ταμειούχος και διανομέας της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, αν στο πρόσωπο του συνοψίζεται ολόκληρη η Εκκλησία η οποία χωρίς αυτόν (κατά τους Παπικούς πάντοτε) δεν μπορεί καν να νοηθεί, τότε γιατί στην αρχαία εκκλησία ο επίσκοπος Ρώμης είχε μόνο μια ψήφο στις συνόδους, όπως και οι άλλοι Επίσκοποι και γιατί αυτές οι σύνοδοι συνέρχονταν χωρίς την προεδρία του ή τη συμμετοχή ή και την συγκατάθεσή του; Και γιατί έπαιρναν αποφάσεις που ήταν κάποτε αντίθετες προς τη γνώμη ή και τη θέλησή του ή και καταδικαστικές γι’ αυτόν;
Δεν είναι, λοιπόν, και γραφικά και ιστορικά αστήρικτο το πρωτείο του αιρεσιάρχη Πάπα; Και δεν είναι η αξίωση για πρωτοκαθεδρίες και δυναστικές εξουσίες διαστροφική και αντίστροφη της χριστιανικής ταπεινοφροσύνης που είναι η βάση κάθε χριστιανικής αρετής και ο πρώτος όρος για την κληρονομιά της βασιλείας των ουρανών; Ή μήπως ο Ιησουϊτισμός των παπικών θα φτάσει σε τέτοια μέτρα υποκρισίας ώστε να ισχυριστεί ότι το πρωτείο που ζητά ο Ρώμης είναι πρωτείο «διακονίας»; Αλλά ο θέλων γενέσθαι πάντων διάκονος, αναλαμβάνει τη διακονία της εξουσίας καλούμενος όχι πιέζοντας και καταπιέζοντας αυτούς που υποτίθεται θέλει να διακονήσει.
Νομίζω ότι αποδείχθηκε επαρκώς η ανεπάρκεια των παπικών ισχυρισμών όσων αφορά τόσο το πρωτείο του Απ. Πέτρου όσο και της προσπάθειας θεμελίωσης του παπικού πρωτείου στη μοναδικότητα της σημασίας του ιδίου Αποστόλου σε σχέση με τους άλλους Αγίους Αποστόλους.
Ο παπικός Θεολόγος K. Rahner τονίζει ότι «οι Επίσκοποι (καρδινάλιοι) δεν είναι ει μη υπάλληλοι του Πάπα».
Ο Ντοστογιέφσκι τονίζει σχετικά με τον Παπισμό ότι: «Ο Πάπας άρπαξε γη, έκατσε σε θρόνο και πήρε ξίφος στα χέρια του. Ο Παπισμός της Ρώμης είναι χειρότερος από αθεϊσμό. Ο αθεϊσμός κηρύττει το μηδέν, ο παπισμός προχώρησε πιο πέρα ακόμα. Κηρύττει ένα διαστρεβλωμένο Χριστό, ένα Χριστό αντίθετο του Χριστού».
Ο παπισμός κατεδικάσθη ως ΑΙΡΕΣΗ από την Η’ Οικουμενική Σύνοδο η οποία έγινε επί Μ. Φωτίου αλλά και από άλλες συνόδους της Κων/πόλεως 14ος αιών επί Αγίου Γρηγορίου Παλαμά οι οποίες αναθεματίζουν τους παπικούς. Ο Παπισμός κατεδικάσθη ως αίρεση από τους Μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας μας, Μ. Φώτιο, Γρηγόριο Παλαμά, Συμεών τον Θεσσαλονίκης, Μάρκο τον Ευγενικό, Νικόδημο τον Αγιορείτη, Άγιο Νεκτάριο κ.λπ.
Λυπάμαι και νιώθω αγανάκτηση όταν βλέπω ότι στους διαλόγους με τους παπικούς δίνεται η εντύπωση ότι το θέμα της πίστεως είναι δευτερεύον. Θέλω να τονίσω ότι χρειάζεται θάρρος, ομολογία και παρρησία, ενώ οι μουσουλμάνοι απειλούσαν το Βυζάντιο, οι Θεοφόροι Πατέρες μας στις συζητήσεις τους με αυτούς τόνιζαν ότι ο αληθινός Θεός είναι ο τριαδικός Θεός, ο μόνος Σωτήρας του κόσμου ο Ιησούς Χριστός, ενώ ο Μωάμεθ είναι ψευτοπροφήτης.
Ας φυλάττουμε τη Θεοπαράδοτο πίστη μας γιατί η εκκοσμίκευση είναι προϊόν του Δυτικού αθεϊσμού που σαν αρρώστια αρχίζει να τρώει το σώμα του Ορθόδοξου λαού μας.
Επιτέλους να καταλάβουμε τόσον το χριστεπώνυμο ποίμνιο όσο και οι άξιοι επίσκοποί μας ότι οι Παπικοί δεν κάνουν λόγο για «Ένωση» αλλά για «επανένωση», δηλαδή επιστροφή όλων στους κόλπους του Παπισμού.
Και κάτι άλλο, εσφαλμένα μερικοί μιλούν για «καθολικός» που ταυτίζεται με το «ορθόδοξος» ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς επίσης και ο όρος εκκλησία δεν αρμόζει στο Κράτος του Βατικανού.
Πρέπει να προσέξουμε και τον ΞΕ’ Αποστολικό Κανόνα που λέει «Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρείσθαι».
Τέλος, πρέπει να γνωρίζουμε ότι όσοι αγαπούν δεν φοβούνται να πουν την αλήθεια, διότι μόνη η αλήθεια σώζει.
Όσοι δεν αγαπούν ή αγαπούν υποκριτικά κρύπτουν την αλήθεια για ιδιοτελείς σκοπούς. Ο Άγιος Πολύκαρπος προς ένα αιρετικό ρωτά – Μαρκίων «Με γνωρίζεις;». Ο Άγιος Πολύκαρπος Σμύρνης: «Επιγνώσκω σε τον πρωτότοκο του Σατανά».