Όπως έχω ξαναπεί, αυτό το επάγγελμα έκαναν οι γονείς μου, αυτό ήξερα για κανονικότητα. Το λαμπερό του πράγματος μπορεί να το έβλεπαν οι απ’έξω, όχι εγώ πάντως. Άλλωστε, δεν θυμάμαι να κάναμε τίποτα εντυπωσιακά πράγματα ως οικογένεια.
Οι γονείς σας εκτός από ταλαντούχοι ηθοποιοί ήταν υπέροχοι άνθρωποι, καθώς υπήρχε μεγάλη αγάπη μεταξύ τους που προφανώς την εισπράξατε και εσείς ως παιδί, μιλήστε μας για αυτή την κοινή πορεία των γονέων σας.
Η μεγάλη πλειοψηφία των γονιών κάνει το καλύτερο που καταλαβαίνει και μπορεί για τα παιδιά της. Αυτό έκαναν και οι δικοί μου. Αγαπιόντουσαν μεταξύ τους και αγαπούσαν και το παιδί τους. Άνθρωποι με ελεύθερο πνεύμα που διάβαζαν πολύ, έτσι στο σπίτι μας πρώτευε ο διάλογος. Μεγάλωσα ελεύθερα αλλά όχι και χωρίς όρια. Έμαθα να αποφασίζω μόνη μου για τη ζωή μου. Έτσι γέννησα την κόρη στα 18 μου και δεν με πίεσε κανείς τους να το κάνω ή να μην το κάνω, απλώς ήταν πάντα εκεί για μένα. Βέβαια το πώς θα εισπράξει κάθε παιδί την συμπεριφορά και την στάση ζωής των γονιών του, είναι και θέμα της ιδιοσυγκρασίας του συγκεκριμένου παιδιού. Εμένα μου ταίριαζε.
Νομοτελειακά ακολουθήσατε τα βήματά τους, θα έλεγε κανείς. Καθώς είστε απόφοιτη του Παντείου Πανεπιστημίου και έχετε σπουδάσει Αγγλική φιλολογία παραταύτα σας κέρδισε το θέατρο. Πως αντέδρασαν όταν τους είπατε πως θέλετε να γίνετε ηθοποιός;
Ίσως να ήταν νομοτελειακό ίσως και όχι, δεν ξέρω. Τελειώνοντας το σχολείο μπήκα στη Δραματική σχολή. Στο δεύτερο έτος της σχολής έδωσα εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο επειδή ήθελα να μάθω κι άλλα πράγματα. Έτσι μπήκα στο Πάντειο, στις Πολιτικές επιστήμες. Δεν επέλεξα Αγγλική φιλολογία, απλώς πήρα τα διπλώματα στη γλώσσα, που μου επέτρεπαν να διδάξω αν ήθελα. Η πορεία που ακολούθησα πάντως, είχε σχέση μόνον με το θέατρο και τις συναφείς δουλειές (τηλεόραση, ραδιόφωνο, σπικάζ, μεταγλώττιση κλπ). Οι γονείς μου δεν αναμείχθηκαν ποτέ στις επαγγελματικές μου επιλογές. Συζητάγαμε βεβαίως, αλλά πάντα ως ίσοι ενήλικες.
Η πρώτη μου εμφάνιση στη σκηνή, ήταν στο αρχαίο θέατρο των Δελφών, ως θεά Αθηνά στον Αίαντα του Σοφοκλή, με τον θίασο Ιορδάνη Μαρίνου-Κυβέλης Μυράτ. Φυσικά οι γονείς ήταν εκεί. Ο πατέρας πάντα σκληρότερος κριτής, η μητέρα πάντα με τον καλό της λόγο. Και τα δυο εξαιρετικά χρήσιμα.
Είχα την τύχη να εργαστώ με εξαιρετικούς θεατρανθρώπους κι απ’τον καθένα πήρα πολλά πράγματα. Αλλά η πολύχρονη συνεργασία μου με το Αμφιθέατρο και τον Σπύρο Ευαγγελάτο ήταν καθοριστική για την σχέση μου με τη δουλειά εν γένει. Το κυριότερο που μου έμαθε είναι ότι η τέχνη μας είναι πάνω απ’όλα χαρά. Σε αντίθεση με την διαδεδομένη σε κάποιους οπτική ότι η δουλειά αυτή πρέπει να είναι σκοτεινή και βασανιστική, ο Ευαγγελάτος δεν ήταν δήθεν σε καμιά του έκφανση. Σοβαρός ναι, σοβαροφανής όχι. Κι αυτό ταίριαξε απόλυτα με την δική μου ιδιοσυγκρασία.
Ζήσατε τηλεοπτικά δίπλα στον ανυπέρβλητο αείμνηστο Γιάννη Δαλιανίδη με την αείμνηστη Άννα Παναγιωτοπούλου, Τατιάνα Μπαλανίκα αρχές του 2000 μιλήστε μας λίγο για αυτή τη συνεργασία. Σας ρωτώ γιατί αν θυμάμαι καλά ο Γιάννης Δαλιανίδης ήταν εκείνος που σκηνοθέτησε στην έγχρωμη εκδοχή του έργου “Αγάπη μου ουαουα”.
Δεν έχω κάνει πολλή τηλεόραση, μάλλον επιλεκτικά έχω κινηθεί. Είχα την χαρά να με διαλέξει ο Δαλιανίδης για κάμποσες δουλειές του. “Στραβά κι ανάποδα”, “Τρίτο στεφάνι”, “Μικρές Αμαρτίες” όπου με την Άννα και την Κατιάνα είχαμε περάσει πολύ ωραία. Εξαιρετικές επαγγελματίες και οι δυο τους. Όσο για τον Δαλιανίδη, εκτός της “Ουάουα” δεν δούλεψε ποτέ με τους γονείς. Μαζί ήταν που είχαμε μια σταθερή συνεργασία. Και πάντα του έλεγα πόσο θα ήθελα να ξαναγυρνούσε ο καιρός που έκανε τα μιούζικαλ για να συμμετάσχω μια και η μουσική και ο χορός είναι τα αγαπημένα μου.
Που σας βρίσκουμε φέτος θεατρικά και τηλεοπτικά… Τι να περιμένουμε από τη Ζωή Ρηγοπούλου;
Από Οκτώβρη συνεχίζουμε την περυσινή επιτυχία “The doctor”, σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Αμφιθέατρο. Τηλεόραση όχι. Ήμουν στο Κάνε ότι κοιμάσα騔 και στο “Μετά τη φωτιά”. Παύση φέτος. Ήδη μιλάω για την επόμενη θεατρική χρονιά για κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Ποτέ δεν θα επενέβαινα σε κανενός την εργασιακή επιλογή, πόσω μάλλον της κόρης μου. Αλλά δεν νομίζω ότι την τράβηξε ποτέ η δική μας τέχνη.
