Τι απεργία ήταν και αυτή στις 28 του Φλεβάρη, τι ήμερα και αυτή, πως θα την έβλεπε άραγε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης:
ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και λοιπές ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ:
– Να κάνουν απεργία ή να μην κάνουν;
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ: Αφού δεν έκαναν γιατί να κάνουν;
ΣΥΡΙΖΑ: Θα τους παρέσυραν αυτοί που έκαναν!
KKE: Δεν είναι ίδιοι μ’ αυτούς που έκαναν!
ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ: Ξέρω και άλλους που δεν έκαναν!
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ: Να αρκεσθούν εις ότι κάνουν!
ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και λοιπές Αριστερές Δυνάμεις:
– Τι θα κάνουν άμα κάνουν απεργία;…
ΣΥΡΙΖΑ: Δεν είναι κι ώριμοι για να κάνουν απεργία!
ΚΚΕ: Είναι ανώριμοι για να κάνουν απεργία!
ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ: Για το καλό τους ας μην κάνουν!
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ: Δεν επιτρέπεται να κάνουν.
ΣΥΡΙΖΑ: Αποφασίζομε να μην κάνουν απεργία;
ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ: Να μην την κάνουν!
ΛΑΟΣ: «ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ» ακούγεται σύσσωμος ο ελληνικός λαός και οι αντιπρόσωποι κάπως ανήσυχοι συγκεντρώνονται και ξαναρχίζουν.
ΣΥΡΙΖΑ: Κι αν επιμένουν να κάνουν απεργία;
ΚΚΕ: Διότι ως φαίνεται θα την κάνουν!
ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ: Εκεί που φτάσανε θα την κάνουν!
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ: Πώς θα δεχτούμε αν την κάνουν;
ΣΥΡΙΖΑ: Βλέπετε τρόπο να μην την κάνουν;
ΚΚΕ: Εάν την κάνουν χωρίς να την κάνουν;
ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ: Τι εννοείτε την κάνουν-δεν την κάνουν!
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ: Εάν νομίζουν ότι κάνουν απεργία και εις την ουσίαν δεν την κάνουν;
ΣΥΡΙΖΑ: Εάν πιστέψουν ότι κάνουν απεργία είν’ εύκολο να μην την κάνουν!
ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ: Έτσι θα την κάνουν χωρίς να την κάνουν και δε θα την κάνουν ενώ θα την κάνουν.
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ: Αποφασίζομε να κάνουν απεργία;
ΣΥΡΙΖΑ: Αν εμποδίσουμε να κάνουν απεργία, υπάρχει κίνδυνος να κάνουν απεργία.
ΚΚΕ: Ο μόνος τρόπος να μην κάνουν απεργία, είναι ν’ αφήσομε να κάνουν.
ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ: Παράδειγμα όσοι δεν απεργούν! Είναι όσοι αφήσαμε να απεργούν!
ΣΥΡΙΖΑ: Αφού θ’ αφήσομε να κάνουν απεργία, ας δούμε τώρα ποιοι θα την κάνουν.
ΚΚΕ: Θέλει και ρώτημα; Εμείς!
ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ: Δεν είμαστε αρκετά ικανοί εμείς;
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ: Για όλα είμαστε ικανοί εμείς!
[…]
ΣΥΡΙΖΑ: (τραγούδι) Διπλωματίααααα
ΚΚΕ: (τραγούδι) Μηχανορραφίααα
ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ: (τραγούδι) Ραδιουργίααα
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ: (τραγούδι) Πανουργίααααα
Στην πανελλήνια 24ωρη απεργία που κήρυξαν ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, ΠΑΜΕ και εκατοντάδες σωματεία στις 28 Φεβρουαρίου, θα περίμενε κανείς την συναδελφική αλληλεγγύη όλων των χώρων της εργασίας πέρα και πάνω από κομματικές θέσεις δείχνοντας έμμεσα τον σεβασμό τους στις 57 αδικοχαμένες ψυχές. Έλα όμως που η ρομαντική μου διάθεση δεν αντανακλάστηκε στην σκληρή πραγματικότητα. Από την Δευτέρα κιόλας στον ισότοπο του 902, ξεκίνησε η σπέκουλα πάνω στην απεργία που υποτίθεται έπρεπε να ενώσει όλους τους εργαζόμενους σε μία φωνή. Έγραψαν λοιπών ανερυθρίαστα «με διάφορα τερτίπια ΔΗΣΥ (ΠΑΣΚΕ) και ΔΑΚΕ απέρριψαν το Νομαρχιακό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ, να απευθύνει κάλεσμα συμμετοχής στην απεργία», (https://www.902.gr/eidisi/ergatiki-taxi/356885/paskedake-arnithikan-kalesma-gia-tin-apergia?fbclid=IwAR0gLfqffRbh1ygsWIEyk-FBHxjykEjs7s0CJkh5WeARw-tZlK3MB38tduI).
Πως να τοποθετηθώ απέναντι σε αυτά τα δημοσιεύματα, όταν εγώ αυτοπροσώπως, ως εκλεγμένο μέλος της ΔΗΣΥΠ (Δημοκρατική Συνδικαλιστική Πρωτοπορία) ανάρτησα την αφίσα-πρόσκληση για την απεργία και την πρόσκληση του συνδικαλιστικού μας οργάνου (ΔΑΚΕ & ΕΝΤΑΣΥ) που συμπαρατάχτηκε με την απεργία. Το ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ θα κάνανε σπέκουλα πάνω στα πτώματα τόσον νέων ανθρώπων δεν είναι ότι με κατάπληξε απολύτως, αλλά έτρεφα μια ελπίδα πως ειδικά σήμερα κάτι θα ήταν αλλιώς. Εις μάτην όμως, μια πανελλαδική απεργία που θα στηλίτευε τα ανύπαρκτα αντανακλαστικά του κράτους δικαίου απέναντι στην μνήμην των αδικοχαμένων ψυχών στα Τέμπη, αλλά και μια απεργία που θα έφερνε στο προσκήνιο την ανάγκη ικανοποίησης των αιτημάτων μας να ζούμε με αξιοπρέπεια από τον μισθό μας, μετατράπηκε ερήμην των παρευρισκομένων που συμπαρατάχτηκαν, άδολα ή μη στην κινητοποίηση, σε κομματική φιέστα.
Αηδίασα από την αναλγησία των κομματικών σχεδιασμών που έδειξαν για ακόμα μια φορά πόσο αδίστακτοι είναι. Αηδίασα από τα χαιρέκακα πρόσωπα αυτών που στο συνέδριο διαρρήγνυαν τα ιμάτια τους για να γίνει η απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 28 Φεβρουαρίου και φανερώθηκε απροκάλυπτα τι πραγματικά επεδίωκαν. Κανένας συναισθηματισμός, μόνο ψυχρή προσέγγιση και σχεδιασμός για το πως θα εξαργυρωθεί κομματικά η συλλογική θλίψη που γέννησε η τραγωδία των Τεμπών. Αντί το μήνυμα της θλίψης να είναι ηχηρό και ξεκάθαρο έτσι ώστε να μην επιδέχεται αμφισβήτησης από κανέναν, γίναμε και πάλι μάρτυρες του «καπελώματος» της κινητοποίησης από το ΠΑΜΕ και τους κομματικούς μηχανισμούς της Αριστεράς. Έτσι η απεργιακή κινητοποίηση, που θα έπρεπε με το μήνυμα της να αποτελέσει ορόσημο για τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρας μας μετατράπηκε σε τσίρκο των ιδεοψυχαναγκαστικών διαταραχών της Αριστεράς. Το μήνυμα χάθηκε σε λίγο από όλα, λίγο Τέμπη, λίγο ακρίβεια, λίγο πόλεμος στην Παλαιστίνη, λίγο ΝΑΤΟ (πάντα απαραίτητο για την αριστερή σούπα), λίγο Ουκρανία, λίγο Υεμένη, α!!! μην ξεχάσω και λίγο δημοσιοοικονομικά αιτήματα των εργαζομένων, σαν επιδόρπιο για να συμπληρωθεί το μενού.
Μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα οι κήνσορες της αριστερής «πρωτοπορίας», περιφέρονταν σαν φουσκωμένα παγώνια, αυτοθαυμάζοντας την επιτηδειότητα τους να μαζέψουν τα πλήθη κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ (το οποίο παρεμπίπτοντος δεν έχει νομική υπόσταση και συνεπώς δεν έχει δικαίωμα σε κήρυξη απεργίας ή γενικότερων διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς), υποβαθμίζοντας την παρουσία των υπολοίπων σε ρόλο κομπάρσου για την παράσταση που επρόκειτο να δοθεί.
Κάθομαι λοιπών και αναρωτιέμαι έπρεπε να γίνουμε μάρτυρες αυτής της φαρσοκωμωδίας, δεν θα ήταν κατά Παρέτο βέλτιστο αν όλοι μας ήμασταν βουβοί (όχι απαθείς) και προσηλωμένοι σε ένα κοινό στόχο ο καθένας από το μετερίζι του. Ειδικά μια μέρα σαν αυτή, όπου μετά από πολύ καιρό συγκεντρωθήκαμε άνθρωποι από όλους τους πολιτικούς χώρους το ΠΑΣΟΚ, την ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, κτλ, , έπρεπε, ειδικά αυτή την ημέρα, το Αριστερό μπλοκ να πολώσει την ατμόσφαιρα για ακόμα μια φορά, με τις ιδεοληπτικές του έμμονες.
Κλείνοντας, για να προλάβω την σπέκουλα στην οποία τόσο αρέσκονται οι αριστεροί φωστήρες, να καταμαρτυρήσω την φτωχή μου γνώμη για τις απεργίες, ναι ο εργαζόμενος λαός πρέπει να απεργεί σήμερα και αύριο και όποτε θίγονται τα συμφέροντα του. Ο εργαζόμενος λαός έχει και πρέπει να έχει πολιτική άποψη και έκφραση όμως να αναγνωρίζει πως τα προβλήματα του είναι κοινά και πάνω από τις πολιτικές των κομμάτων. Οι εργαζόμενοι, ασχέτου πολιτικού χώρου, σίγουρα δεν στηρίζουμε τις εγκληματικές πολιτικές και δεν δίνουμε συγχωροχάρτι στις αμαρτίες των πολιτικών κομμάτων. Ακόμα πιο σίγουρα, οι εργαζόμενοι όλων των πολιτικών αποχρώσεων, πρέπει να είμαστε ενωμένοι, όχι ένας ακομμάτιστος ενωτικός χυλός αλλά ένα κομματικοποιημένο μπετόν αρμέ (ξέρετε το μπετόν αρμέ είναι μείγμα χαλικιών και άμμου με συνδετικά υλικά όπως το τσιμέντο) διαφορετικών πολιτικών υλικών που όμως στηρίζουν μια ενιαία δομή, την ευημερία των εργαζομένων.