Ο Ιωάννης Μπάστας πατρινός στην καταγωγή, είναι ένας νέος ηθοποιός πολλά υποσχόμενος, πολυσχιδής προσωπικότητα και πολυτάλαντος. Παίζει σαξόφωνο, ασχολείται με τα ακροβατικά, το σύγχρονο χορό και την πυγμαχία. Αριστούχος απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, και τελειόφοιτος της σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Το 2023 έπαιξε στην παράσταση «Ερωτόκριτος» σε σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη. Φέτος, παίζει στο ‘Νησί των Θησαυρών’ σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και μουσική Κορνήλιου Σελαμσή, καθώς και στο ‘ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ; Μια παράσταση για την Ελλάδα του τζόγου’, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παύλου.
Την άνοιξη θα είναι στην παράσταση ‘Καύσωνας’ σε σκηνοθεσία Γιάννη Παναγόπουλου στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, ενώ έχει ήδη ολοκληρώσει τα γυρίσματα για την νέα ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη.
Ανοίγει την καρδιά του και μιλάει στην δημοσιογράφο Ευτυχία Λαμπροπούλου για την μεγάλο του πάθος το θέατρο, αλλά και για την αγάπη που έχει προς κάθε μορφής τέχνη.
Τι ήταν εκείνο το στοιχείο που σας οδήγησε στο Εθνικό Θέατρο ;
Νομίζω η αγωνία του να βρίσκομαι όσο πιο κοντά στις τέχνες. Αρχικά, ήταν η αρχιτεκτονική το μέσο για αυτό το σκοπό. Μετά ήρθε στο δρόμο μου το θέατρο, τώρα είμαι εδώ. Μέσω της δραματικής σχολής ήρθα σε επαφή με σημεία που αναζητούσα. Γνώρισα ανθρώπους, έφτιαξα μια εργαλειοθήκη. Η δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου ήταν ένας «διαμεσολαβητής» για το πως θα συνεχίσεις, για το πως να πας ένα βήμα παραπέρα σε αυτό που θέλεις να κάνεις.
Πότε νιώσατε την επιθυμία να μπείτε στην θεατρική οικογένεια;
Το 2015 βρέθηκα στα Χανιά για να σπουδάσω αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο της Κρήτης. Για καλή μου τύχη, στο δεύτερο έτος των σπουδών μου ανακάλυψα την θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου. Μία ομάδα, που λειτουργεί με κεντρικό άξονα τα μέλη της, αυτοδιαχειριζόμενη και αυτοοργανωμένη. Ένα σύνολο με μεράκι, παιχνίδι και παιδικότητα. Εκεί γνώρισα ανθρώπους και ιδέες, που με έκαναν να ανακαλύψω και να αγαπήσω το θέατρο. Μετά από ένα μόλις χρόνο, αποφάσισα μαζί με κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους να δοκιμάσουμε την τύχη μας και να δώσουμε εξετάσεις σε δραματικές σχολές.
Πως εισέπραξε η οικογένειά σας και οι φίλοι σας την επιλογή από την Αρχιτεκτονική να βρεθείτε στο Εθνικό Θέατρο;
Οι γονείς μου, ως αρχιτέκτονες, πίστευαν πως αν έπαιρνα αυτό το δρόμο θα εγκατέλειπα τελείως την Αρχιτεκτονική. Η αγωνία των ανθρώπων που νοιάζονται για το μέλλον σου, είναι απολύτως δικαιολογημένη σε ένα τέτοιο επάγγελμα. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς την χρόνια απαξίωση σχεδόν όλων των παραστατικών τεχνών σε αυτή τη χώρα. Παρά τον όποιο δισταγμό, η στήριξη ωστόσο ήταν μεγάλη τόσο από την οικογένεια μου όσο και από τους φίλους μου.
Τι σημαίνουν για εσάς οι λέξεις «ηθοποιός» και «θέατρο» στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα;
Ηθοποιός σημαίνει κατά λέξη ποιώ ήθος, πράγμα που πρόσφατα «ανακαλύψαμε» πως δεν είναι απαραίτητα αλήθεια. Οι λέξεις πια έχουν χάσει κάπως την ετυμολογική τους -και όχι μόνο- υπόσταση, και λειτουργούν πλέον περισσότερο με την ιδιότητα που φέρουν και αυτό είναι κάπως λυπηρό. Πάντως, μπορώ ίσως να πω, ότι ηθοποιός είναι κάτι άλλο κάθε φορά.
Ένας συγγραφέας πολλαπλών πραγματικοτήτων και ζωών;
Ένας ασταμάτητος μελετητής του ανθρώπου και της κοινωνίας;
Ένας παρατηρητής της ανθρώπινης ύπαρξης και έκφρασης;
Και θέατρο είναι τα πάντα, ό,τι υπάρχει γύρω και δίπλα μας. Θέατρο είναι η ίδια η ζωή και η παραδοξότητα της. Και ίσως, όσο πιο ανάλαφρα την παρατηρείς τόσο πιο εύκολα μπορείς να μπεις μέσα της και κατ’ επέκταση να την επεξεργαστείς και να την αναδιαμορφώσεις, επαναξιολογώντας την.
Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχετε κάνει συνεργασίες και έχετε παίξει σε παραστάσεις τόσο στην Αθήνα όσο και στην Θεσσαλονίκη, που για άλλους ηθοποιούς θα αποτελούσαν όνειρο ζωής. Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτή την θεατρική σας πορεία και τις συνεργασίες σας.
Το καλοκαίρι του 2022, με το τέλος των σπουδών μου, βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη για μία μεγάλη ακρόαση στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Κ.Θ.Β.Ε.). Από εκεί, επιλέχθηκα από την σκηνοθέτρια Αργυρώ Χιώτη για τη δημιουργία ενός ensemble για το έργο ‘Ερωτόκριτος’. Μία δουλειά απολαυστική, πολύ γεμάτη θεατρικά, ευρηματικά σκηνοθετημένη και αρκετά δύσκολη. Το καλοκαίρι που πέρασε έπαιξα στην επερχόμενη ταινία μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη Αλέξανδρου Βούλγαρη [the Boy]. Μια καταπληκτική εμπειρία καθώς ήταν η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που συμμετείχα και είχα τη χαρά να συνεργαστώ με ανθρώπους που παρακολουθούσα και εκτιμούσα χρόνια.Από τον Οκτώβρη ξεκινήσαμε ‘Το Νησί των Θησαυρών’ σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπολου και μουσική Κορνήλιου Σελαμσή, στο θέατρο Πόρτα. Η παράσταση αυτή απευθύνεται σε παιδία κι όχι μόνο. Από 5 έως 105 ετών. Ενώ ταυτόχρονα παίζουμε και την παράσταση ‘ΠΆΜΕ ΣΤΟΊΧΗΜΑ; μια παράσταση για την Ελλάδα του τζόγου´ στο βιομηχανικό χώρο ΠΛΥΦΑ, μία δημιουργία της ομάδας Who am I to σε σκηνοθεσία Γιώργο Παύλου. Από τις αρχές Ιανουαρίου ξεκινάμε πρόβες για την παράσταση ‘Καύσωνας’ σε σκηνοθεσία Γιάννη Παναγόπουλου στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.
Όνειρο ζωής όμως είναι μεγάλη λέξη. Ήδη προς το παρόν νοιώθω πολύ πλήρης. Απαντώντας αυτή την ερώτηση συνειδητοποιώ πόσο τυχερός είμαι μέχρι στιγμής και ελπίζω να συνεχίσω να συναντώ όμορφους ανθρώπους.
Ποιο είναι εκείνο το θεατρικό πρότυπο που έχετε και θα θέλατε να ακολουθήσετε την πορεία του;
Δεν έχω ένα συγκεκριμένο θεατρικό πρότυπο. Η εποχή μας διψάει για ανθρώπους να ταυτιστεί, ξεχνώντας πολλές φορές τον ίδιο της τον εαυτό. Ανά καιρούς συναντιέσαι με διαφορετικούς ανθρώπους, εμπνέεσαι από αυτούς, τους θαυμάζεις, ανατροφοδοτείσαι. Κι αυτό είναι πολύ υγιές, με αυτό τον τρόπο διαμορφώνεις εσένα χωρίς όμως να είσαι πιστός σε «ένα» πρότυπο.
Τέλος, μιλήστε μας λίγο για την παράσταση στην οποία συμμετέχετε τους συντελεστές και κυρίως για τον τρόπο που δημιουργήθηκε.
Αυτή την περίοδο παίζω στην παράσταση ‘Το Νησί των Θησαυρών’ σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και μουσική Κορνήλιου Σελαμσή και στην παράσταση ‘ΠΆΜΕ ΣΤΟΊΧΗΜΑ; μια παράσταση για την Ελλάδα του τζόγου’ σε σκηνοθεσία Γιώργου Παύλου.
Το Νησί των Θησαυρών είναι μια πολύ γλυκιά παράσταση που απευθύνεται τόσο σε παιδιά αλλά και σε όσους νιώθουν ακόμα παιδιά. Δουλέψαμε πολύ. Αρχικά, έγινε εκτενής δουλειά στο κομμάτι της μουσικής με τον Κορνήλιο. Και μετά ήρθε το μέρος της υποκριτικής και της σκηνοθεσίας που ήταν παραπάνω από πλήρης ως διαδικασία, καθώς ο Θωμάς δουλεύει με μία πολύ συγκεκριμένη μέθοδο που σου λύνει κατευθείαν τα χέρια.
Το ‘ΠΆΜΕ ΣΤΟΊΧΗΜΑ; μια παράσταση για την Ελλάδα του τζόγου’, πρόκειται για μία πολύ αγαπημένη δουλειά καθώς είναι εξ ολοκλήρου δημιούργημα της ομάδας Who am I to. Η ομάδα αυτή δημιουργήθηκε από εμάς, όσο ακόμα σπουδάζαμε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Τώρα κάνει τα πρώτα της βήματα στο ευρύ κοινό. Είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτή τη δημιουργία, καθώς είναι ένα έργο που παράγεται από εμάς. Δραματουργούμε, ερευνούμε όσο δεν πάει, αμφισβητούμε όσα βρίσκουμε, τα καταφέρνουμε, δοκιμάζουμε, αποτυγχάνουμε, ξαναδοκιμάζουμε. Κι αν έχουμε καταφέρει έστω και κάτι, αυτό είναι που αξίζει. Έτσι δεν είναι;
Διαβάστε στο πατρινό περιοδικό “πατρινόραμα-plus” που κυκλοφορεί
