Η Λόλα Νταϊφά είναι πολυσχιδής προσωπικότητα, πνεύμα ανήσυχο, άνθρωπος αεικίνητος, πολλοί την αποκαλούσαν «σιδηρά κυρία» της τηλεόρασης, ξεκίνησε ως ραδιοφωνικός παραγωγός, αλλά την γνωρίσαμε την χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης όπου με σκληρή δουλειά και καθημερινό αγώνα μαζί με την ομάδα που είχε δημιουργήσει είχε καταφέρει επί πολλά χρόνια ο ΑΝΤ1 να είναι νούμερο ένα στις καρδιές των τηλεθεατών. Πρωτότυπα προτζεκτ και σειρές που όλοι αγαπήσαμε είχαν την δική της υπογραφή και του αείμνηστου Μίνωα Κυριακού. Η μεγάλη της λατρεία οι συλλογές , τις οποίες άρχισε να δημιουργεί από τα εφηβικά της χρόνια. Ενόψει της παρουσίασης του βιβλίου «Τάματα» που βασίζεται στην συλλογή ταμάτων που διαθέτει και πραγματοποιείται στην Πάτρα την Τετάρτη 12/3/25 υπό την αιγίδα της Ι.Μ. Πατρών, παρέθεσε μία άκρως εξομολογητική συνέντευξη στο «π» και στην δημοσιογράφο Ευτυχία Λαμπροπούλου
Ξεκινήσατε ως ραδιοφωνικός παραγωγός στην ΕΡΤ μιλήστε μας λίγο γι’ αυτό.
Ήμουν φοιτήτρια και δούλευα συγχρόνως σε μια μεγάλη διαφημιστική εταιρία. Εκεί γνώρισα τον σκηνοθέτη Ίωνα Νταϊφά, που κάθε εβδομάδα έκανε και εκπομπές στο κρατικό ραδιόφωνο. Για κάποιο διάστημα θα έλειπε για να συμμετάσχει σε κινηματογραφικό φεστιβάλ, τότε ανέκυψε το θέμα ποιος θα παρουσιάσει την εκπομπή ενώ εκείνος σταθερά θα συνέχιζε να γράφει τα κείμενα. Τότε αποφάσισαν να δοκιμάσουν να καλύψω την απουσία του έχοντας ρόλο προσωρινής παρουσιάστριας στις εκπομπές. Φαίνεται ότι τα πήγα καλά και όταν ο Ιων επέστρεψε (που μετέπειτα παντρευτήκαμε) γύρισε στην εκπομπή του. Ο διευθυντής της Ραδιοφωνίας μου ζήτησε να του προτείνω μια ιδέα για εκπομπή που θα ήταν αποκλειστικά δική μου. Αυτή ήταν η πρώτη μου εκπομπή με τίτλο «Μουσικοί Ορίζοντες» που ήταν αφιερωμένη στον πολιτισμό. Στην αποφώνηση έλεγα σταθερά την ευχή «Καληνύχτα και… θυμηθείτε αύριο όλα θα πάνε καλλίτερα.»
Έτσι ξεκίνησε η ραδιοφωνική μου πορεία και συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. Η τελευταία εκπομπή μου είχε τίτλο «Συνθέτες και δημιουργοί του ελληνικού τραγουδιού». Φιλοξένησε προσωπικότητες, όπως Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Μπέλλου, Πλέσσα, Μικρούτσικο, Τόκα, Χατζηνάσιο, Κουγιουμτζή, Κραουνάκη, Σπανό, Καλδάρα, Μαυρουδή. Εκδόθηκε βιβλίο με τίτλο «Μουσικοί Διάλογοι» από τον εκδοτικό οίκο « Σύγχρονοι Ορίζοντες» το οποίο περιλαμβάνει τις συνεντεύξεις των συνθετών αλλά και για πρώτη φορά ηχητικό υλικό έτσι για να θυμηθούν όσοι δεν γνωρίζουν και τις φωνές τους. Για αυτό το βιβλίο ο έγκριτος κριτικός και ποιητής Κώστας Γεωργουσόπουλος έγραψε στην εφημερίδα «Τα Νέα» ότι αποτελεί «κιβωτό της ελληνικής μουσικής.»
Πως είναι για μία γυναίκα εκείνη την εποχή τη δεκαετία του ‘80 να αναλαμβάνει το νευραλγικό κομμάτι των δημοσίων σχέσεων και το γραφείο τύπου του Ολυμπιακού;
Όταν ο Σταύρος Νταιφάς, ξάδερφος του άντρα μου, αγόρασε τον Ολυμπιακό, ήθελε έναν έμπιστο άνθρωπο, να δουλέψει κοντά του. Το πρωί στο ραδιόφωνο και από το μεσημέρι στα γραφεία του Ολυμπιακού. Όταν μου το πρότεινε ήμουν πολύ διστακτική αναρωτιόμουνα αν θα τα κατάφερνα. Εγκλιματίστηκα, μετά ενθουσιάστηκα και στην πορεία παθιάστηκα, φανατίστηκα, δεν το κρύβω…
Ως Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων του Ολυμπιακού πραγματοποιήσατε δράσεις- εκδηλώσεις κατά της βίας των γηπέδων, θα ήθελα να μοιραστείτε μαζί μας τα συναισθήματα που εισπράξατε.
Ανέλαβα διάφορες πρωτοβουλίες κυρίως για να ενδυναμωθούν οι υπάρχοντες σύνδεσμοι φιλάθλων και να ιδρυθούν νέοι. Οι φίλαθλοι των συνδέσμων του Ολυμπιακού ήταν διαπιστευμένοι, οργανωμένοι είχαν άμεση επαφή μαζί μου συνεργαζόμαστε για το καλύτερο κλίμα στην εξέδρα αλλά και μετά την λήξη του αγώνα. ΄Όταν από τον φανατισμό εμφανίστηκε βία στα γήπεδα και πριν φτάσουμε σε έκτροπα, είχα μια ιδέα για την οποία συνεργαστήκαμε με άριστο αποτέλεσμα. Παρουσιάζαμε στους ηλεκτρονικούς πίνακες του Σταδίου Καραισκάκη φωτογραφίες παιδιών (αγόρια και κορίτσια) από 0 έως 12 χρονών, που οι πατέρες ήταν μέλη των συνδέσμων φιλάθλων του Ολυμπιακού. Τα παιδάκια ήταν φωτογραφισμένα με ασπροκόκκινα κασκολάκια και καπέλα. Ακούγονταν και γράφονταν το όνομά τους, η ηλικία τους και ο σύνδεσμος από όλη την Ελλάδα στον οποίο ανήκε ο πατέρας τους. Χαζεύανε όλοι τα παιδάκια κι έτσι περνούσε το ημίχρονο, χωρίς να δημιουργηθεί το παραμικρό, χωρίς να ανοίξει μύτη. Πάντα τα παιδιά κερδίζουν το ενδιαφέρον, κλέβουν την παράσταση, που λένε και οι θεατρικοί. Για την πρωτοβουλία αυτή με βράβευσαν οι Δήμοι Αθηναίων και Πειραιώς και στη συνέχεια η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού.
Πως από τον Ολυμπιακό βρεθήκατε στις Δημόσιες Σχέσεις του Αντ1 στην χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης τι ρόλο έπαιξε ο αείμνηστος Μίνως Κυριακού και πως ήταν η συνεργασία σας;
΄Όταν οι συνθήκες με ανάγκασαν να φύγω από τον Ολυμπιακό ο Μίνως Κυριακού ζήτησε να με δει. Τα μιλήσαμε και τα συμφωνήσαμε, που λέμε… Μια καινούρια πρόκληση, νέες αγωνίες αλλά και νέοι ορίζοντες. Πρέπει να πω ότι δεν συζητήσαμε καθόλου για τις απολαβές μου. Αλλά τί πείραζε, θα τα βρίσκαμε στην πορεία… Το καινούριο, η ιδιωτική τηλεόραση δηλαδή είχε έρθει για να μείνει. Το μόνο σίγουρο…
Η συνεργασία μας ήταν δίκαιη και αυστηρή από μέρους του. Κάθε μέρα έπρεπε να επιβεβαιώνω τη θέση μου με τα αποτελέσματα της δουλειάς μου. Στην πορεία έγινα διευθύντρια Γραφείου Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων ΑNT1 TV, ANT1 Radio, ANT1 Satellite, ANT1 Pacific, Διευθύντρια της Σχολής Δημοσίων Σχέσεων του ΑΝΤ1 καθώς και άμεση συνεργάτης του ΑΝΤ1 Κύπρου. Για μένα το εύσημο της επιτυχίας ήταν ένα κλείσιμο του ματιού του Κυριακού. Ήταν αρκετό για το ξεκίνημα της επόμενης μέρας.
Από μικρή ηλικία είχατε λατρεία με τις συλλογές θα θέλαμε να μάθουμε για το ταξίδι σας αυτό στον χρόνο μέσα από τα αντικείμενα.
Η συλλογή με τα ακροκέραμα ξεκίνησε, όταν ως φοιτήτρια αισθανόμουν περήφανη για την ελληνική καταγωγή μου. Αλλά εκείνη την εποχή μπήκαν στη ζωή μας οι μπουλντόζες. Μια νέα εποχή μόλις ξεκινούσε… Με δέλεαρ τα μοντέρνα διαμερίσματα, τα καινούρια, με τις σύγχρονες ανέσεις γκρεμίζονταν τα παλιά νεοκλασικά όχι μόνο σπίτια αλλά και θέατρα και εμβληματικά κτίρια. Τότε άρχισε να με βασανίζει η ιδέα ότι τίποτε όμορφο με τέχνη με μεράκι δεν θα μείνει. Όλα θα δώσουν τη θέση τους στο τσιμέντο, το αλουμίνιο και τα φώτα Νέον. Σκεπτόμουν ότι κάτι πρέπει με τις μικρές μου δυνάμεις να σώσω από την ανάλγητη φαγάνα, Λεφτά για να αγοράσω σπίτια ούτε ως όνειρο απατηλό. Αυτό το κάτι ήταν το μικρό πήλινο όλο τέχνη ακροκέραμο και εγώ έγινα «το κορίτσι με τις κουκουβάγιες». Οι παλιοί κτίστες έλεγαν τα ακροκέραμα κουκουβάγιες επειδή τοποθετούνταν στις άκρες της στέγης, όπως τα σοφά πουλιά, οι κουκουβάγιες. Από εκείνη την εποχή έχω να θυμάμαι πολύ χαριτωμένες ιστορίες… Έτσι άρχισε η συλλογή με τα αριστοτεχνικά ακροκέραμα… Έχει εκδοθεί και σχετικό βιβλίο μου από τον οίκο Σιδέρης με τίτλο «Ακροκεραμα και Μνήμες».
Έχετε την αρτιότερη συλλογή από πιάτα αυτό είχε παρατηρήσει ο Δ/ντης του Μουσείου Μπενάκη κατά την παρουσίαση της συλλογής σας, μιλήστε μας για αυτήν.
Όσο οι σπουδές προχωρούσαν, νέα κίνητρα παρουσιάζονταν, νέο πάθος για μένα. Ήταν η συλλογή μου, για την οποία πραγματικά καμαρώνω. Είναι τα ελληνικά πιάτα, που φιλοτεχνήθηκαν μετά τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους. ‘Όταν διώξαμε τους Τούρκους μετά από 4ΟΟ χρόνια μαύρης σκλαβιάς. Τα πιάτα σηματοδοτούν αυτή την εποχή. Για τη συλλογή ο εμβληματικός διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη ο αείμνηστος Ακαδημαικός Άγγελος Δεληβοριάς είπε ότι είναι «η πληρέστερη συλλογή». Για να δημιουργηθεί χρειάστηκε κόπος, ακόμα και ταξίδια εκτός χώρας. Όποιος έχει πάθη παθαίνει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Έχω κι εδώ πολλές ιστορίες. Ήμουν το δηλωμένο θύμα για κάποιους πονηρούς. Αλλά νομίζω αν ξανάρχιζα τη ζωή μου σε εκείνη την εποχή τα ίδια θα έκανα. Έχω όμως παρέα μου τον Κολοκοτρώνη, τον Μιαούλη, τον Καραισκάκη, τον Λόρδο Βύρωνα, την Ένωση της Θεσσαλίας και της Ηπείρου με την Ελλάδα, τον Γεώργιο, την Όλγα, τον Κωνσταντίνο, τη Σοφία, το θωρηκτό Αβέρωφ , τους διοικητές της Σάμου Βέροβιτς, Λογοθέτη, Γεωργιάδη αλλά και τον Μέγα Αλέξανδρο, τη θεά Αθηνά. Η συλλογή αυτή κυκλοφόρησε σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μίλητος με τίτλο «Η Ελλάδα μεσα από 231 Ιστορικά Πιάτα ». Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε στο Μουσείο της Ακρόπολης, πού πρώτη φορά δόθηκε για μια τέτοια εκδήλωση. Ομιλητές ήταν ο Άγγελος Δεληβοριάς, η αείμνηστη διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης καθηγήτρια του Ε.Μ.Π. Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα, και η καθηγήτρια του ΕΚΠΑ Κατερίνα Κορρέ. Το βιβλίο προλόγισε η ευεργέτιδα των παιδιών με καρκίνο Μαριάννα Βαρδινογιάννη, που βοηθάει πια τα παιδιά από τους ουρανούς.
Πίσω από την συλλογή τάματα, η οποία έγινε βιβλίο και σε λίγες μέρες παρουσιάζεται στην Πάτρα, θα θέλαμε να μάθουμε την συγκινητική ιστορία που κρύβεται. Καθώς οι εκκλησίες στις μέρες μας δίνουν έναν τεράστιο φιλανθρωπικό αγώνα.
Τα τάματα είναι μια άλλη ιστορία και δημιουργήθηκε πολύ αργότερα. Όταν η ζωή παύει να δείχνει το γελαστό της πρόσωπο. ΄Όταν οι απώλειες αγαπημένων σε γεμίζουν με μαύρα δάκρυα, όταν οι δυσκολίες δεν σε αφήνουν να χαρείς την απλή καθημερινότητα, όταν δεν προσέχεις ότι αλλάζουν οι εποχές, ότι φυτρώνουν λουλούδια στους αγρούς, ότι ο ήλιος ανατέλλει, όταν δυσκολεύεσαι να φανταστείς την επόμενη μέρα. Τότε ψάχνεις για βοήθεια και κοιτάς ψηλά ή μπαίνεις σε μια εκκλησία, που πιθανόν δεν είχες ξαναπάει. Τότε παρακαλείς, κάνεις και τάμα και ελπίζεις… τότε ανακαλύπτεις ότι σε αυτόν τον κόσμο δεν ήρθες τυχαία. Υπάρχει Θεός… και σε αυτόν οφείλεις να μη ξεχάσεις , όταν όλα πάνε καλά, με ένα τάμα να πεις «ευχαριστώ». Στη Θεσσαλονίκη και στην Αγιορειτική εστία έγινε μια σοβαρή και με κάθε σεβασμό έκθεση της συλλογής μου με τα τάματα. Είχε προγραμματιστεί για 20 ημέρες και μετά από αθρόα προσέλευση φοιτητών, μαθητών πολιτών, ερευνητών κράτησε 6 μήνες. Η παρουσίαση του βιβλίου με τίτλο «Τάματα» από τις εκδόσεις Μίλητος με την επιστημονική τεκμηρίωση του Δρ. Παναγιώτη Καμπάνη , έγινε στην Αθήνα με την αιγίδα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου Β και με την παραχώρηση της αίθουσας εκδηλώσεων της Ιερά Συνόδου.
Τέλος, πριν κλείσουμε μου είπατε «όλες οι συλλογές μου κάποτε μπορεί να ολοκληρωθούν εκείνη που δεν θα ολοκληρωθεί θα είναι αυτή με τα τάματα καθώς ο άνθρωπος πάντα θα εναποθέτει την ελπίδα του στον Θεό και με ένα διαφορετικό τάμα». Πως η πίστη προς τον Θεό σας έχει καθορίσει;
Το λέω γιατί το πιστεύω απόλυτα και μιλάω με πλήρη επίγνωση αλλά και χαρά ότι η συλλογή μου με τα τάματα ποτέ δεν θα είναι πλήρης. ‘Όσο υπάρχει η αγωνία, η ελπίδα όσο υπάρχει η εσωτερική ανάγκη για προσευχή, για ικεσία και βέβαια ευχαριστία, τελικά όσο υπάρχουν άνθρωποι η προσευχή και το τάμα θα υπάρχουν και η συλλογή με τάματα ποτέ δεν θα είναι πλήρης.