Το πανελλαδικό περιοδικό “πατρινόραμα- hellenic¨ σε συνεργασία με το Τμήμα Διοίκησης Τουρισμού Πανεπιστημίου Πατρών και την αιγίδα του Πανεπιστημίου Πατρών, πραγματοποίησαν αφιέρωμα στο έργο του Διονύση Καρατζά με τίτλο «Καθ’ οδόν», τη Δευτέρα 19 Ιουνίου 2023 στο Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο Πανεπιστημίου Πατρών
Η Μαρία Αργυροπούλου, ΕΔΙΠ Τμήματος Διοίκησης Τουρισμού Πανεπιστημίου Πατρών μίλησε για τον μεγάλο Πατρινό ποιητή και στιχουργό Διονύση Καρατζά αναφέροντας χαρακτηριστικά :
“Λένε πως οι ποιητές βάζουν τις λέξεις να χορεύουν στις ψυχές των ανθρώπων. Στήνουν χορούς στα απομεσήμερα και οι νεράιδες των χρωμάτων, των ήχων και των εικόνων διαμορφώνουν πραγματικότητες άλλοτε ονειρικές και άλλοτε περιγραφικές της καθημερινότητάς μας. Αυτό κάνει και ο Διονύσης Καρατζάς με την ποίησή του.
Με όχημα τις λέξεις, τη ρυθμική εκφορά τους και τη μεταφορά δημιουργεί τον κόσμο με το δικό του τρόπο και την ίδια στιγμή επιχειρεί να τον αλλάξει. Με τον ρυθμό και τη μελωδία των λέξεων ξορκίζει τα κακώς κείμενα και φανερώνει εκείνες τις εικόνες που αλλάζουν τις μάταιες βεβαιότητές μας.
Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει, γνωρίζοντας τον Διονύση Καρατζά ότι η ποίησή του είναι και η βιογραφία του. Όλα εκείνα με τα οποία παλεύει μέσα στο χρόνο. Όπως αναφέρει και ο Τάκης Σινόπουλος: «Ὑπάρχουν ἔργα πού φαίνονται νά ζοῦν μία δική τους μυστική ζωή, πού δέν χρειάζονται τήν ἀναδρομή στήν ἰδιωτική ζωή τοῦ τεχνίτη γιά νά μελετηθοῦν, ταυτόχρονα ὅμως, τά ἔργα αὐτά εἶναι ἀναπόσπαστα δεμένα μέ τίς ἐξωτερικές περιπέτειες τοῦ δημιουργοῦ τους, ὥστε θ’ ἀποτελοῦσε βασικό σφάλμα ἄν θεωροῦνταν καί ἐξετάζονταν ἀνεξάρτητα ἀπό τίς συνθῆκες πού, κρυφά ἤ φανερά, τροφοδότησαν τή γέννηση καί τήν ὑπάρξη τους. Ἀνάμεσα στή ζωή καί τή δημιουργία ὑπάρχουν σχέσεις καί ἀνταποκρίσεις τέτοιες, πού, χωρίς κίνδυνο, θά μπορούσαμε νά συλλογιστοῦμε τά συγκοινωνοῦντα δοχεῖα ἤ νά ἀναφερθοῦμε στή συνάρτηση μήτρας καί ἐμβρύου».
Ο Διονύσης Καρατζάς προσδοκά με την ποίησή να αναστατώσει τους αναγνώστες, να τους προσκαλέσει να δουν άλλους ανθρώπους και τον εαυτό τους με ειλικρίνεια και απλότητα.
Μεγάλωσε, όπως λέει και ο ίδιος σε γειτονιά. Στο Τάσι της Άνω Πόλης. Στα χωμάτινα πεζοδρόμια, στον δρόμο και τις αλάνες έπαιζε κρυφτό, κυνηγητό και γυαλένια. Άκουσε καβγάδες πίσω από τα παντζούρια, αλλά και ωραίες κουβέντες και ιστορίες που αντάλλασσαν μεταξύ τους οι μεγαλύτεροι που κάθονταν τα καλοκαιρινά απόβραδα έξω από τα σπίτια, στα πεζούλια ή τα σκαμνάκια. Ο ίδιος λέει: Μου άρεσαν και οι χαριεντισμοί τους με τους περαστικούς. Είχαν μια ανεπιτήδευτη οικειότητα και δροσιά. Γι’ αυτό πίστευα τότε ότι οι άνθρωποι ζουν όταν μοιράζονται τις χαρές και τις πίκρες τους. Και πίστευα, ακόμη, ότι η γειτονιά είναι και χώρος και χρόνος και πρόσωπα και απουσίες, μνήμη και όνειρα. Ό,τι ήθελα να κατανοήσω το τοποθετούσα σε μια γειτονιά.
Από τα σχολικά του χρόνια, γράφει για να ξορκίζει τις φαντασιώσεις του και ότι νόμιζε πως έχανε κι ας το ονειρευόταν ακόμη. Πυκνώνει τους στίχους σε λέξεις -όπως τον συμβούλεψε ένας καθηγητής του στο Λύκειο-, δημοσιεύει ποιήματα με ψευδώνυμα στα φοιτητικά του χρόνια και το 1972 εκδίδει την πρώτη ποιητική του συλλογή «Ξημέρωμα στη γη».
Πάντα χαιρόταν με τα σχόλια που έφταναν μέσω επιστολών για την ποίησή του. Στα 1982 ο Οδυσσέας Ελύτης του γράφει για την ποιητική συλλογή «Αντιόπη»: Αγαπητέ φίλε, συνήθως δεν απαντώ στα βιβλία που μου στέλνουν, ακόμη κι αν είναι πολύ καλά. Εάν κάνω μια εξαίρεση για σένα, είναι γιατί ξεπερνάς και το όριο αυτό. Κάνεις ποίηση γνήσια, αληθινή, παντοτινή.
Αλλά και στα 1986, με αφορμή την ποιητική συλλογή «Χρώματα Φωνήεντα» -που κυκλοφόρησε σε χειρόγραφη μορφή- λαμβάνει μια επιστολή από τον Μίκη Θεοδωράκη: Αγαπητέ φίλε Καρατζά, Η ποιητική σας συλλογή «Χρώματα φωνήεντα» με άγγιξε τόσο πολύ, ώστε χωρίς κι εγώ να καταλάβω το πώς και το γιατί, συνέθεσα 18 τραγούδια πάνω στην ποίησή σας. Το πιο απλό νομίζω ότι θα ήταν να περνούσατε από το Βραχάτι για να σας τα παίξω στο πιάνο, ώστε να διαπιστώσετε αν η μουσική μου ερμηνεύει πραγματικά την ποίησή σας ή αν την προδίδει…
Αργότερα, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, μεταξύ άλλων, αναφέρει: …Η ποίησή σου ήρθε να με συναντήσει σε μια στιγμή που διψούσα Ελλάδα. Μιλάς απλά, καθημερινά, με εικόνες που είδαμε και βλέπουμε γύρω μας κάθε στιγμή, χωρίς να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελούν την ουσία της ζωής μας…
Έτσι λοιπόν, ο Διονύσης Καρατζάς εμνέει συνθέτες …φτιάχνει ποιήματα που γίνονται τραγούδια ή ακόμα γράφει στίχους για τραγούδια ….
Από μικρός λέει πως Όταν άκουγε από το ραδιόφωνο τραγούδια, φανταζόταν πως τα τραγουδούσαν εκείνη τη στιγμή σε μια γειτονιά. Κι έφερνε στο μυαλό του ωραίες γυναίκες και μερακλήδες ή πονεμένους άντρες και κάπου τριγύρω πειράγματα και χαρές παιδιών. Αυτό ήταν για εκείνον το τραγούδι: ένα φωτεινό ξεχείλισμα καρδιάς, η μελαγχολία μιας χαρούμενης παρέας…Τα τραγούδια τα άκουγε με εικόνες και τα αισθανόταν θεατρικά.
Και σημειώνει:
Η μουσική για μένα, εκείνα τα χρόνια είχε να κάνει με το σώμα. Την ένιωθα ν’ ανοίγει τους πόρους του σώματός μου, να βοηθάει την αναπνοή μου. Αλλά, ταυτόχρονα ένιωθα ότι οδηγούσε σε κάτι φωτεινά σκοτεινό, σε σαγηνευτικές επιθυμίες που αμέσως μεταμορφώνονταν σε ενοχές. …Μετά από πολλά χρόνια χάρηκα όταν μου έλεγαν ότι τα ποιήματά μου έχουν έναν εσωτερικό ρυθμό και μπορούν να γίνουν τραγούδια, δηλαδή ελευθερίες.
Το ταξίδι της μελοποίησης των ποιημάτων του ξεκινά από την Πάτρα και τον συνθέτη Σωτήρη Σακελλαρόπουλο και συνεχίζει με τον Μίκη Θεοδωράκη με τέσσερις κύκλους τραγουδιών: Τα πρόσωπα του ήλιου (1987), Ως αρχαίος άνεμος (1987), Η Βεατρίκη στην οδό Μηδέν (1988) και Λυρικώτερα ή Poetica (1996). Παράλληλα, το 1993 ο Ηλίας Ανδριόπουλος στον δίσκο του «Μουσικό τοπίο» περιλαμβάνει τραγούδια πάνω σε ποιήματά του. Το 2014 συνεργάζεται με τον συνθέτη Γιώργο Αθανασακόπουλο στο έργο «Περνάς σαν χρώμα». Το 2010 ο συνθέτης Πέτρος Σατραζάνης μελοποίησε ποιήματα από τη συλλογή «Πότε μίλα πότε φίλα». Το 2017, οι συνθέτες Νίκος Μπαλής και Ηλίας Λαμπρόπουλος μελοποιούν ποίησή του στο CD «Μνήμη κύματος». Μεμονωμένα ποιήματα από τα βιβλία του μελοποίησαν ο Ευγένιος Βούλγαρης, η Σοφία Καμαγιάννη, η Βάκια Σταύρου και ο Γιώργος Δίπλας.
Αξίζει να κάνουμε ξεχωριστή αναφορά στους στίχους που έγραψε ο Διονύσης Καρατζάς για τον συνθέτη Γιώργο Ανδρέου και το 2000 κυκλοφορούν τα «Χελιδόνια της βροχής». Αλλά και το 2006 -μαζί με την Μαρία Κοσσυφίδου- γράφει για τον Γιάννη Γερογιάννη στο έργο «Παραμύθι για πουλιά».
Παράλληλα τα ποιήματά του αναπτύσσονται σε μια συνάντηση ποίησης και ζωγραφικής, σε μια εσωτερική συνομιλία ποιητικού λόγου και εικόνας. Αυτή η συνομιλία βάζει σε τάξη ή αταξία τον κόσμο και μας θυμίζει την περιγραφή του Συμωνίδη για την λαλούσα ζωγραφία και την σιωπώσα ποίηση. Έτσι, τα ποιήματά του αποτέλεσαν έμπνευση για εικαστικούς δημιουργούς:
Το 1989 ο Αριστοτέλης Σολούνιας φτιάχνει δύο λιθογραφίες πάνω στο έργο «Τέσσερα ποιήματα», την ίδια χρονιά και ο Χρήστος Σαρακατσιάνος μια ξυλογραφία πάνω στο έργο «Ποιήματα». Το 1995 ο Χέρμαν Μλάουτ δύο χαρακτικά πάνω στο έργο ¨Παραμύθια και όνειρα». Το 2005 ο Μάριος Σπηλιόπουλος τέσσερα σχέδια για το έργο «Πότε μίλα πότε φίλα». Το 2019, η Άννα Καρατζά δημιουργεί έξι έργα πάνω στο έργο «Πρόβα εαυτού».
Φτάνοντας στο 2023 που στο Τμήμα Διοίκησης Τουρισμού πραγματώνεται το project Οδίτης. Εδώ οι παλαιοί μαυροπίνακες που αποκαθηλώθηκαν από τις αίθουσες διδασκαλίας αποτέλεσαν τον καμβά για την αποτύπωση της έννοιας του ταξιδιού μέσα από τον προσωπικό εικαστικό τρόπο του κάθε καλλιτέχνη. Παράλληλα η βάση των ξύλινων εδράνων αποτέλεσε επιφάνεια για την εγχάραξη άλλων εικόνων ταξιδιού. Την ίδια στιγμή η θεματική αποτέλεσε πρόκληση και για εκείνους τους δημιουργούς που δουλεύουν με τον πηλό. Και επειδή τέλος, ο λόγος της ζωγραφικής είναι η εικόνα αλλά στο λόγο της ποίησης εμπεριέχεται η εικόνα, ο δημιουργικός αυτός κύκλος έκλεισε με τα ποιήματα του Διονύση Καρατζά που δημοσιεύτηκαν στο Λεύκωμα Οδίτης που εκδόθηκε με αφορμή το project και το οποίο θα πάρετε στο τέλος της εκδήλωσης (όσοι δεν έχετε πάρει).
Ζούμε σε μια πόλη, που όπως πολλοί λένε, τρώει τα παιδιά της ή καλύτερα σε μια πόλη που δεν μπορούν να ανθίσουν λουλούδια. Ο Διονύσης κατάφερε να βγει έξω από το ασφυκτικό αυτό πλαίσιο της πόλης. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ολλανδικά, αραβικά, αλβανικά και ιταλικά. Παράλληλα, εκπροσώπησε την Ελλάδα σε συναντήσεις ποιητών στη Γαλλία και τη Γερμανία. Το 2006 τιμήθηκε με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2023 συμπληρώνει 51 χρόνια εκδοτικής και 36 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας.
Γνώρισα τον Διονύση Καρατζά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν ως μαθήτρια συμμετείχα σε κάποιες από τις συναντήσεις της Υδρίας και των Οστράκων. Εκείνος ήταν ήδη ένας καταξιωμένος εκπαιδευτικός και από τους βασικούς συνεργάτες του περιοδικού. Στη συνέχεια συναντηθήκαμε στο Συμπόσιο Ποίησης. Ο Διονύσης ήταν μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής. Για πολλά χρόνια οι συζητήσεις μας είχαν μια ποιητική χροιά και μέχρι σήμερα απολαμβάνω να διαβάζω τα ποιήματά του. Κυρίως όμως απολαμβάνω να τον ακούω να τα διαβάζει ο ίδιος με εκείνη την σεμνότητα που πάντα τον διακρίνει.”
Μεγάλωσε, όπως λέει και ο ίδιος σε γειτονιά. Στο Τάσι της Άνω Πόλης. Στα χωμάτινα πεζοδρόμια, στον δρόμο και τις αλάνες έπαιζε κρυφτό, κυνηγητό και γυαλένια. Άκουσε καβγάδες πίσω από τα παντζούρια, αλλά και ωραίες κουβέντες και ιστορίες που αντάλλασσαν μεταξύ τους οι μεγαλύτεροι που κάθονταν τα καλοκαιρινά απόβραδα έξω από τα σπίτια, στα πεζούλια ή τα σκαμνάκια. Ο ίδιος λέει: Μου άρεσαν και οι χαριεντισμοί τους με τους περαστικούς. Είχαν μια ανεπιτήδευτη οικειότητα και δροσιά. Γι’ αυτό πίστευα τότε ότι οι άνθρωποι ζουν όταν μοιράζονται τις χαρές και τις πίκρες τους. Και πίστευα, ακόμη, ότι η γειτονιά είναι και χώρος και χρόνος και πρόσωπα και απουσίες, μνήμη και όνειρα. Ό,τι ήθελα να κατανοήσω το τοποθετούσα σε μια γειτονιά.
Από τα σχολικά του χρόνια, γράφει για να ξορκίζει τις φαντασιώσεις του και ότι νόμιζε πως έχανε κι ας το ονειρευόταν ακόμη. Πυκνώνει τους στίχους σε λέξεις -όπως τον συμβούλεψε ένας καθηγητής του στο Λύκειο-, δημοσιεύει ποιήματα με ψευδώνυμα στα φοιτητικά του χρόνια και το 1972 εκδίδει την πρώτη ποιητική του συλλογή «Ξημέρωμα στη γη».
Πάντα χαιρόταν με τα σχόλια που έφταναν μέσω επιστολών για την ποίησή του. Στα 1982 ο Οδυσσέας Ελύτης του γράφει για την ποιητική συλλογή «Αντιόπη»: Αγαπητέ φίλε, συνήθως δεν απαντώ στα βιβλία που μου στέλνουν, ακόμη κι αν είναι πολύ καλά. Εάν κάνω μια εξαίρεση για σένα, είναι γιατί ξεπερνάς και το όριο αυτό. Κάνεις ποίηση γνήσια, αληθινή, παντοτινή.
Αλλά και στα 1986, με αφορμή την ποιητική συλλογή «Χρώματα Φωνήεντα» -που κυκλοφόρησε σε χειρόγραφη μορφή- λαμβάνει μια επιστολή από τον Μίκη Θεοδωράκη: Αγαπητέ φίλε Καρατζά, Η ποιητική σας συλλογή «Χρώματα φωνήεντα» με άγγιξε τόσο πολύ, ώστε χωρίς κι εγώ να καταλάβω το πώς και το γιατί, συνέθεσα 18 τραγούδια πάνω στην ποίησή σας. Το πιο απλό νομίζω ότι θα ήταν να περνούσατε από το Βραχάτι για να σας τα παίξω στο πιάνο, ώστε να διαπιστώσετε αν η μουσική μου ερμηνεύει πραγματικά την ποίησή σας ή αν την προδίδει…
Αργότερα, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, μεταξύ άλλων, αναφέρει: …Η ποίησή σου ήρθε να με συναντήσει σε μια στιγμή που διψούσα Ελλάδα. Μιλάς απλά, καθημερινά, με εικόνες που είδαμε και βλέπουμε γύρω μας κάθε στιγμή, χωρίς να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελούν την ουσία της ζωής μας…
Έτσι λοιπόν, ο Διονύσης Καρατζάς εμνέει συνθέτες …φτιάχνει ποιήματα που γίνονται τραγούδια ή ακόμα γράφει στίχους για τραγούδια ….
Από μικρός λέει πως Όταν άκουγε από το ραδιόφωνο τραγούδια, φανταζόταν πως τα τραγουδούσαν εκείνη τη στιγμή σε μια γειτονιά. Κι έφερνε στο μυαλό του ωραίες γυναίκες και μερακλήδες ή πονεμένους άντρες και κάπου τριγύρω πειράγματα και χαρές παιδιών. Αυτό ήταν για εκείνον το τραγούδι: ένα φωτεινό ξεχείλισμα καρδιάς, η μελαγχολία μιας χαρούμενης παρέας…Τα τραγούδια τα άκουγε με εικόνες και τα αισθανόταν θεατρικά.
Και σημειώνει:
Η μουσική για μένα, εκείνα τα χρόνια είχε να κάνει με το σώμα. Την ένιωθα ν’ ανοίγει τους πόρους του σώματός μου, να βοηθάει την αναπνοή μου. Αλλά, ταυτόχρονα ένιωθα ότι οδηγούσε σε κάτι φωτεινά σκοτεινό, σε σαγηνευτικές επιθυμίες που αμέσως μεταμορφώνονταν σε ενοχές. …Μετά από πολλά χρόνια χάρηκα όταν μου έλεγαν ότι τα ποιήματά μου έχουν έναν εσωτερικό ρυθμό και μπορούν να γίνουν τραγούδια, δηλαδή ελευθερίες.
Το ταξίδι της μελοποίησης των ποιημάτων του ξεκινά από την Πάτρα και τον συνθέτη Σωτήρη Σακελλαρόπουλο και συνεχίζει με τον Μίκη Θεοδωράκη με τέσσερις κύκλους τραγουδιών: Τα πρόσωπα του ήλιου (1987), Ως αρχαίος άνεμος (1987), Η Βεατρίκη στην οδό Μηδέν (1988) και Λυρικώτερα ή Poetica (1996). Παράλληλα, το 1993 ο Ηλίας Ανδριόπουλος στον δίσκο του «Μουσικό τοπίο» περιλαμβάνει τραγούδια πάνω σε ποιήματά του. Το 2014 συνεργάζεται με τον συνθέτη Γιώργο Αθανασακόπουλο στο έργο «Περνάς σαν χρώμα». Το 2010 ο συνθέτης Πέτρος Σατραζάνης μελοποίησε ποιήματα από τη συλλογή «Πότε μίλα πότε φίλα». Το 2017, οι συνθέτες Νίκος Μπαλής και Ηλίας Λαμπρόπουλος μελοποιούν ποίησή του στο CD «Μνήμη κύματος». Μεμονωμένα ποιήματα από τα βιβλία του μελοποίησαν ο Ευγένιος Βούλγαρης, η Σοφία Καμαγιάννη, η Βάκια Σταύρου και ο Γιώργος Δίπλας.
Αξίζει να κάνουμε ξεχωριστή αναφορά στους στίχους που έγραψε ο Διονύσης Καρατζάς για τον συνθέτη Γιώργο Ανδρέου και το 2000 κυκλοφορούν τα «Χελιδόνια της βροχής». Αλλά και το 2006 -μαζί με την Μαρία Κοσσυφίδου- γράφει για τον Γιάννη Γερογιάννη στο έργο «Παραμύθι για πουλιά».
Παράλληλα τα ποιήματά του αναπτύσσονται σε μια συνάντηση ποίησης και ζωγραφικής, σε μια εσωτερική συνομιλία ποιητικού λόγου και εικόνας. Αυτή η συνομιλία βάζει σε τάξη ή αταξία τον κόσμο και μας θυμίζει την περιγραφή του Συμωνίδη για την λαλούσα ζωγραφία και την σιωπώσα ποίηση. Έτσι, τα ποιήματά του αποτέλεσαν έμπνευση για εικαστικούς δημιουργούς:
Το 1989 ο Αριστοτέλης Σολούνιας φτιάχνει δύο λιθογραφίες πάνω στο έργο «Τέσσερα ποιήματα», την ίδια χρονιά και ο Χρήστος Σαρακατσιάνος μια ξυλογραφία πάνω στο έργο «Ποιήματα». Το 1995 ο Χέρμαν Μλάουτ δύο χαρακτικά πάνω στο έργο ¨Παραμύθια και όνειρα». Το 2005 ο Μάριος Σπηλιόπουλος τέσσερα σχέδια για το έργο «Πότε μίλα πότε φίλα». Το 2019, η Άννα Καρατζά δημιουργεί έξι έργα πάνω στο έργο «Πρόβα εαυτού».
Φτάνοντας στο 2023 που στο Τμήμα Διοίκησης Τουρισμού πραγματώνεται το project Οδίτης. Εδώ οι παλαιοί μαυροπίνακες που αποκαθηλώθηκαν από τις αίθουσες διδασκαλίας αποτέλεσαν τον καμβά για την αποτύπωση της έννοιας του ταξιδιού μέσα από τον προσωπικό εικαστικό τρόπο του κάθε καλλιτέχνη. Παράλληλα η βάση των ξύλινων εδράνων αποτέλεσε επιφάνεια για την εγχάραξη άλλων εικόνων ταξιδιού. Την ίδια στιγμή η θεματική αποτέλεσε πρόκληση και για εκείνους τους δημιουργούς που δουλεύουν με τον πηλό. Και επειδή τέλος, ο λόγος της ζωγραφικής είναι η εικόνα αλλά στο λόγο της ποίησης εμπεριέχεται η εικόνα, ο δημιουργικός αυτός κύκλος έκλεισε με τα ποιήματα του Διονύση Καρατζά που δημοσιεύτηκαν στο Λεύκωμα Οδίτης που εκδόθηκε με αφορμή το project και το οποίο θα πάρετε στο τέλος της εκδήλωσης (όσοι δεν έχετε πάρει).
Ζούμε σε μια πόλη, που όπως πολλοί λένε, τρώει τα παιδιά της ή καλύτερα σε μια πόλη που δεν μπορούν να ανθίσουν λουλούδια. Ο Διονύσης κατάφερε να βγει έξω από το ασφυκτικό αυτό πλαίσιο της πόλης. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ολλανδικά, αραβικά, αλβανικά και ιταλικά. Παράλληλα, εκπροσώπησε την Ελλάδα σε συναντήσεις ποιητών στη Γαλλία και τη Γερμανία. Το 2006 τιμήθηκε με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2023 συμπληρώνει 51 χρόνια εκδοτικής και 36 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας.
Γνώρισα τον Διονύση Καρατζά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν ως μαθήτρια συμμετείχα σε κάποιες από τις συναντήσεις της Υδρίας και των Οστράκων. Εκείνος ήταν ήδη ένας καταξιωμένος εκπαιδευτικός και από τους βασικούς συνεργάτες του περιοδικού. Στη συνέχεια συναντηθήκαμε στο Συμπόσιο Ποίησης. Ο Διονύσης ήταν μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής. Για πολλά χρόνια οι συζητήσεις μας είχαν μια ποιητική χροιά και μέχρι σήμερα απολαμβάνω να διαβάζω τα ποιήματά του. Κυρίως όμως απολαμβάνω να τον ακούω να τα διαβάζει ο ίδιος με εκείνη την σεμνότητα που πάντα τον διακρίνει”.
Διαβάστε περισσότερα στο Πανελλαδικό περιοδικό “πατρινόραμα-hellenic” που κυκλοφορεί στα περίπτερα όλης της χώρας.
