Καθώς διανύουμε τήν περίοδο τῆς Μ. Ἑβδομάδας καί ἀναμένουμε τό Πάσχα, γιά τό περιοδικό ¨π¨ ἡ δημοσιογράφος Εὐτυχία Λαμπροπούλου εἶχε ἐπικοινωνία μέ τόν λόγιο πολυγραφότατο καθώς ἔχει ἐκδόσει πάνω ἀπό 130 βιβλία Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κκ Ἰερόθεο Εκπρόσωπο Τύπού της Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου , ὅπου συνομίλησαν γιά τό πλούσιο ποιμαντικό, θεολογικό καί κοινωνικό ἔργο πού ἐπιτελεῖ ἀλλά καὶ γιά τά διδάγματα τῆς ὀρθοδοξίας, πού αποτελούν φάρο στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου.
Θά ἤθελα νά μοῦ ἐπιτρέψετε νά σᾶς ρωτήσω πώς προῆλθε ἡ ἐπιθυμία ἔτσι ὥστε νά λάβετε τό ἱερατικό σχῆμα, ἦταν κάτι πού εἴχατε κατά νοῦ ἀπό μικρή ἡλικία ἢ στήν πορεία τῆς ζωῆς σας ;
Ἀπό μικρός μεγάλωσα μέσα στόν Ἐκκλησιαστικό χῶρο. Οἱ γονεῖς μου ἦταν ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, καί ἀπό μικρό παιδί μέ συνέδεσαν μέ τήν ἐκκλησιαστική ζωή, δηλαδή βαπτίσθηκα, πήγαινα ἀπό μικρός στό Ἱερό Βῆμα, βοηθοῦσα τούς Ἱερεῖς ὡς «παπαδάκι», ἔπειτα ἀνέβηκα στό ἀναλόγιο καί βοηθοῦσα τούς ἱεροψάλτες, ἔμαθα τήν ἐκκλησιαστική (Βυζαντινή) μουσική, πήγαινα στά ἐκκλησιαστικά Κατηχητικά Σχολεῖα καί ἔτσι προσλάμβανα ὅλη τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἠ ὁποία ἦταν ἡ εὐρύτερη οἰκογένειά μου.
Ἔπειτα, σπούδασα στήν Θεολογική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης, εἶχα μεγάλη ἐπικοινωνία μέ τό Ἅγιον Ὅρος καί πολλούς Πατέρες, μεταξύ τῶν ὁποίων, τόν ἅγιο Παΐσιο, καί ἀγάπησα ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν Ἐκκλησία.
Ἀπό μαθητής Γυμνασίου γνώρισα τόν Ἀρχιμ. Καλλίνικο Ποῦλο καί ὅταν ἔγινε Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας, πῆγα κοντά του ἀνταποκρίθηκα στήν πρόσκλησή του νά γίνω Κληρικός. Ἦταν μεγάλη εὐλογία τοῦ Θεοῦ σέ μένα γιατί τώρα εἶναι ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἔτσι τό ὅτι ἔγινα Κληρικός, στήν ἀρχή Διάκονος καί ἔπειτα Ἱερέας ἦταν μᾶλλον μιά φυσική ἐξέλιξη τῆς πορείας πού εἶχα ἀπό τά μικρά μου χρόνια. Εἶναι ὅπως τά ἔμβρυα ζοῦν μέσα στήν μήτρα τῆς μητέρας τους, κυοφοροῦνται καί κάποτε γεννιοῦνται. Ἔτσι αἰσθάνθηκα καί ἐγώ τήν ἐξέλιξή μου στήν Ἐκκλησία.
Ἐννοεῖται ὅτι χαίρομαι πολύ γι’αὐτό, αἰσθάνομαι ὅτι ἔκανα τήν καλύτερη ἐπιλογή, γιατί ἡ ζωή μέσα στήν Ἐκκλησία μοῦ δίνει χαρά, ἔμπνευση, νόημα, εἰσῆλθα σέ μιά μεγάλη οἰκογένεια πού ὐπάρχει 21 αἰῶνες καί ἐξαπλώνεται σέ ὅλο τόν κόσμο, σέ ὅλη τήν οἰκουμένη. Ἀπέκτησα πολλούς Πατέρες καί πολλά ἀδέλφια σέ ὅλες τίς χῶρες τοῦ κόσμου. Αὐτό μοῦ δίνει μόνο χαρά.
Διακονεῖτε ἀπὸ τὸ 1995 μὲ ζέση ψυχῆς τῆς Ι.Μ. Ναυπάκτου καὶ Ἁγ. Βλασίου μιλῆστε μας γιὰ τὸ πλούσιο ποιμαντικὸ καὶ κοινωνικὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖτε;
Ἐκλέχθηκα Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου τόν Ἰούλιο τοῦ 1995 καί ἐνθρονίσθηκα στίς 10 Σεπτεβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους. Προηγουμένως ὑπηρετοῦσα στήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν ὡς Ἱεροκήρυξ, καί Διευθυντής Νεότητας πράγμα πού μοῦ προσέφερε μεγάλη ἐμπειρία.
Ὅταν ἦλθα στήν Ναυπάκτο θέλησα νά μεταδώσω ὅλη τήν ἐμπειρία πού ἀπέκτησα προηγουμένως στήν Θεσσαλονίκη ὡς φοιτητής, στό Ἅγιο Ὅρος ὡς προσκηνητής, στήν Ἔδεσσα, στήν Λειβαδειά καί τήν Ἀθήνα ὡς Ἱεροκήρυξ. Εἶχα καί τήν μεγάλη πείρα πού ἀπέκτησα μέ τήν συνοίκησή μου γιά 15 χρόνια μέ τόν ἅγιο Καλλίνικο, Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας.
Ὁ Μητροπολίτης σέ μιά Μητρόπολη εἶναι ποιμένας καί Διοικητής, δηλαδή ἀσκεῖ τήν ποιμαντική διακονία καί τήν διοίκηση στό Γραφεῖο, ἀφοῦ ἡ Ἱερά Μητρόπολη εἶναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου.
Τό ἔργο κάθε Μητροπολίτου ἐπεκτείνεται σέ πολλούς τομεῖς, στήν λατρεία, τό κήρυγμα, τήν ποιμαντική διακονία ὅλων τῶν ἡλικιῶν, τίς περιοδείες σέ ὅλα τά χωριά, τήν προεδρεία διαφόρων Ἱδρυμάτων, κ.ἄ.
Ὅλα αὐτά προσπαθῶ νά τά ἀσκῶ μέ χαρά καί μέ ἀγάπη. Ἡ Ἱερά Μητρόπολη ἐκδίδει μιά μηνιαία ἐφημερίδα μέ τίτλο «Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση», πού κυκλοφορεῖ ἀνελλιπῶς 30 χρόνια. Σέ ὅλα αὐτά τά τεῦχη φαίνεται εὐκρινῶς ὅλο αὐτό τό ποιμαντικό ἔργο.
Τά ἐπιπρόσθετα πού ἔχω νά ἀναφέρω εἶναι οἱ «Σύνδεσμοι Ἀγάπης» τούς ὁποίους ἵδρυσα καί ἐνδιαφέρονται γιά τίς οἰκονομικές ἀνάγκες ἀνθρώπων, τά 10 Ἱδρύματα στά ὁποῖα Προεδρεύω μέ πλούσια προσφορά στήν κοινωνία, ἡ προεδρεία τοῦ ἐφορευτικοῦ Συμβουλίου τῆς Δημόσιας Παπαχαραλάμπειου Βιβλιοθήκης, οἱ ἐπισκέψεις μου στά Σχολεῖα καί οἱ συζητήσεις μου μέ τούς νέους, 600 περόπου διαλέξεις πού ἔδωσα στήν Ναύπακτο, τήν Ἑλλάδα καί σέ πολλές χῶρες τοῦ κόσμου κ.ἄ.
Μπορεῖτε νά μᾶς πεῖτε γιά τό συγγραφικό σας ἔργο τό ὁποῖο ξεκίνησε ἀπό τά φοιτητικά σας ἀκόμα χρόνια.
Τό συγγραφικό μου ἔργο εἶναι καρπός πολλῶν παραγόντων, δηλαδή τῆς ἔρευνας πού ἔκανα ἀπό φοιτητής, μελετώντας ὅλα τά σύγχρονα ρεύματα (θεολογικά, φιλοσοφικά, ψυχολογικά, ἐπιστημονικά, κοινωνικά), γιατί θέλω νά μάθω ποιός εἶναι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος καί τί ἀπαιτήσεις ἔχει, ἀλλά καί τί περιμένει νά τοῦ προσφέρη ἡ Ἐκκλησία.
Ἔτσι ἐκδόθηκαν μέχρι τώρα περίπου 130 πολυσέλιδα βιβλία, κατά μέσο ὅρο 400 σελίδων τό καθένα, μέ ποικίλα θέματα, θεολογικά, ἐκκλησιαστικά, φιλοσοφικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, ἡσυχαστικά βιοηθικά, ἱστορικά κ.ἄ.
Ἐκεῖνο πού μέ ἐντυπωσιάζει εἶναι ὅτι τό μήνυμα πού προέρχεται ἀπό τά βιβλία προκαλεῖ πολλούς ἀνθρώπους ἀπό ἄλλες χῶρες, ἀπό ἄλλες Χριστιανικές παραδόσεις καί ἄλλους θρησκευτικούς χώρους, ὅπως τήν Κίνα, τήν Κορέα, τό Πακιστάν κ.λ.π. καί μεταφράζονται τά βιβλία μου στίς δικές τους γλῶσσες. Σήμερα 120 βιβλια κυκλοφοροῦν μεταφρασμένα σέ 27 γλῶσσες, πράγμα πού εἶναι σπάνιο. Ἐπαναλαμβάνω ὅτι κυρίως μέ ἐντυπωσιάζει ὅτι ξένοι λαοί μέ ἄλλες παραδόσεις ἐντυπωσιάζονται ἀπό τό μήνυμα πού ἐκπέμπει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τήν ὁποία συνήθως οἱ συμπατριῶτες μας τήν ὑποτιμοῦν, εἶναι μήνυμα ἀγάπης, ἐλευθερίας, ἡσυχίας, θεραπείας, ἐμπειρίας.
Ἔχετε διατελέσει καθηγητὴς “Μπελεμέντειο Θεολογικὴ Σχολὴ” τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας θὰ θέλαμε νὰ μάθουμε γιὰ αὐτὴ τὴν ἐμπειρία σας. Γιὰ κάποιους ἀπὸ ἐμᾶς ἡ Ἑλληνορθοδοξία εἶναι ἔννοια ταυτόσημη καὶ τὴ θεωροῦμε δεδομένη ὡς ἀξίωμα, γιὰ κάποιους ἀνθρώπους ὅπως στὸ Βόρειο Λίβανο ποὺ βρεθήκατε ἐσεῖς, τὰ πράγματα ἴσως νὰ εἶναι διαφορετικὰ. Πὼς εἶναι ἡ ὄσμωση τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν τόσο μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὰ ἑλληνικὰ ἰδεώδη;
Πράγματι δίδαξα στήν «Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή» τοῦ Πανεπιστημίου στό Λίβανο πού ἀνήκει στό Ὀρθόδοξο Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας. Δίδαξα τρία μαθήματα, κατά καιρούς, ἀπό τό 1987-1990, καί τό 2000-2001 δηλαδή Ἑλληνική γλώσσα, Ἠθική-ἀσκητική καί Βιοηθική κατά τήν διάρκεια τοῦ πολέμου στόν Λίβανο μεταξύ τῶν Μαρωνιτῶν (Χριστιανῶν Μονοθελητῶν) καί Μουσουλμάνων. Οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς περιοχῆς πού αὐτοτιτλοφορούνταν Ρούμ Ὄρτοντοξ δέν συμμετεῖχαν στόν πόλεμο, ἀλλά ἀντιμετώπισαν ὅλα τά φρικτά ἀποτελέσματά του.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δέν ἐπεδίωξα αὐτήν τήν διακονία, ἀλλά μέ ἀπέστειλε ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυρός Σεραφείμ ὕστερα ἀπό πρόταση τοῦ τότε Πατριάρχου Ἀντιοχείας κυροῦ Ἰγνατίου.
Ἡ ἐμπειρία πού ἀπέκτησα ἀπό τήν παρουσία μου στό Λίβανο καί τήν Συρία, κατά τήν διάρκεια τοῦ πολέμου, εἶναι ἀνεκτίμητη καί τήν κατέγραψα σέ ἕνα βιβλίο μέ τίτλο «Ἀποστολή καί Ἱεραποστολή στήν Μέση Ἀνατολή» ( Λίβανο καί Συρία) σελ. 347.
Στό Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας τότε πού πήγαινα ἀνῆκαν περίπου ἕνα ἑκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πού αὐτοτιτλοφοροῦνται, ὅπως ἀνέφερα Ρούμ Ὄρτοντξ, δηλαδή εἶναι γηγενεῖς Σύριοι καί Λιβανέζοι ὁμιλοῦν τήν ἀραβική γλώσσα, εἶναι ὀρθόδοξοι καί αἰσθάνονται ὅτι ἦταν τμῆμα τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (Βυζάντιο), ἔχουν δηλαδή, ὀρθόδοξη παράδοση, αἰσθάνονται ὅτι εἶναι αὐτόχθονοι κάτοικοι τῆς περιοχῆς καί ὁμιλοῦν τήν ἀραβική γλώσσα πού τούς ἐπιβλήθηκε. Πέρα ἀπό τούς Ὀρθόδοξους Ρωμηούς, ὑπάρχουν καί μερικοί ὀρθόδοξοι Ἕλληνες (καταγόμενοι ἀπό την Ἑλλάδα) πού λέγονται Γιουνάν, καί ἄλλοι πού ὀνομάζονται Λεβαντίνοι πού εἶναι «Καθολικοί» Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἦλθαν στήν περιοχή μέ τούς Σταυροφόρους.
Πάντως, ὅσοι αἰσθάνονται ὡς Ρούμ Ὄρτοντοξ, ἀγαποῦν τήν Ἑλλάδα καί στίς ἀκολουθίες πού γίνονται στούς Ναούς, συνήθως ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο χορούς (ψάλτες) ψάλλουν στήν ἑλληνική γλώσσα γιά νά δείξουν τήν καταγωγή τους ἀπό τήν Χριστιανική Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία (Βυζάντιο).
Ἔχετε ζήσει σὲ μία δύσκολη περιοχὴ ὅπου τὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας καταβάλει τεράστια προσπάθεια τόσο σὲ ἀνθρωπιστικὸ ἐπίπεδο ὅσο καὶ σὲ πνευματικό. Θὰ θέλαμε νὰ μᾶς πεῖτε τὶς ἀντιξοότητες ποὺ ἔχετε ἀντιμετωπίσει καὶ ἐξακολουθοῦν ἀντιμετωπίζουν οἱ ἐκεῖ ἱεράρχες.
Ἡ περίοδος πού ἤμουν στό Λίβανο(1987-1990) ἦταν δύσκολη ἀπό κάθε πλευρά, διότι ἐπικρατοῦσε ἐμφύλιος πόλεμος, ὅπως προανέφερα, μεταξύ Μαρωνιτῶν Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων. Ὅλος ὁ Λίβανος ἦταν ἀποκλεισμένος ἀπό τόν ἔξω κόσμο δέν ὑπῆρχαν οὔτε συγκοινωνίες οὔτε τηλεφωνική σύνδεση καί ταχυδρομικές ὑπηρεσίες, ἐπικρατοῦσε στέρηση ὑλικῶν ἀγαθῶν, καθημερινά ὑπῆρχαν θάνατοι, παντοῦ ὑπῆρχε κίνδυνος γιά τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἐγώ κυκλοφοροῦσα προσεκτικά ἔχοντας «ὑπηρεσιακό διαβατήριο», τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος καί μέ τήν ἐπίβλεψη τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας στήν Δαμασκό. Ὅλα αὐτά τά περιγράφω στό βιβλίο πού προανέφερα.
Σήμερα τά προβλήματα ὅλων εἶναι πολύ δύσκολα σέ ὅλους τούς τομεῖς, μάλιστα οἱ Χριστιανοί ὅλων τῶν ὁμολογιῶν καί οἱ ὀρθόδοξοι (Ρουμ Ὄρτοντοξ) ἔχουν θέμα ὕπαρξης, ἀφοῦ παρατηρεῖται τό φαινόμενο τῆς Ἐθνοκάθαρσης. Ἀκόμη στήν Συρία τό νέο καθεστώς πιέζει μέ ποικίλους τρόπους τούς Χριστιανούς καί τούς Ἀλαουίτες (Ἀλεβῖτες) νά ἀποχωρήσουν ἀπό τόν χῶρο, γιατί δῆθεν αὐτός ἀνήκει στούς Μουσουλμάνους. Δέν μποροῦμε νά φαντασθοῦμε τά σύγχρονα μαρτύρια πού γίνονται στήν Μέση Ἀνατολή.
Φυσικά τόν μεγαλύτερο κίνδυνο ἀντιμετωπίζει ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἰωάννης, οἱ Ἀρχιερεῖς οἱ κληρικοί, μοναχοί.
Τί θά μποροῦσε νά ἀπαντήσει κάποιος χωρίς θεολογική γνώση ἀλλά μέ οὐσιαστική πίστη στόν Θεό, σέ ὅλους ἐκείνους πού στίς μέρες μας, δηλώνουν ἄθεοι, ἀγνωστικιστές ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο καί θέλουν νά ἐπιβάλουν τήν ἄποψη τους μέ φανατισμό ὡς σωστή;
Ἡ πίστη στόν Θεό εἶναι ἕνα μεγάλο θέμα, διότι ὅλοι θεωροῦν ὅτι πιστεύουν σέ ἕνα Θεό καί μάλιστα ἰσχυρίζονται ὅτι ὅλες οἱ Θρησκεῖες πιστεύουν στόν ἴδιο Θεό μέ διαφορετικό τρόπο.
Ὅμως αὐτό δέν εἶναι σωστό, καί αὐτό φαίνεται ἀπό τίς συνέπειες στήν ζωή μας. Ἄν κάποιος πιστεύει σέ ἕνα θεό πού ἐπικροτεῖ πολέμους, διωγμούς ἐναντίον ἄλλων ἀνθρώπων θρησκευομένων, πού συνιστᾶ τήν πολυγαμία κ.λ.π. αὐτό ἐπηρεάζει τούς ἀνθρώπους καί δημιουργεῖ προβλήματα στίς κοινωνίες. Ἄν κάποιος ἄλλος πιστεύει σέ ἕνα θεό πού ζητᾶ ἀπομόνωση άπό τούς ἀνθρώπους γιά χάρη μιᾶς ἐσωτερικῆς αὐτοσυγκέντρωσης, αὐτό διασπᾶ τἠν κοινωνική καί οἰκογενειακή συνοχή. Ἐμεῖς πιστεύουμε σέ Θεό ἀγάπης καί φιλανθρωπίας, πού ἀγαπᾶ τόν ἄνθρωπο καί τόν ὁδηγεῖ σέ ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη.
Ὅσοι δηλώνουν ἄθεοι ἤ ἀναγνωστικιστές, στήν πραγματικότητα δέν εἶναι αὐτό πού δηλώνουν, διότι στρέφουν τήν πίστη τους σέ ἄλλους «θεούς», τήν ἰδεολογία, τόν ἀνθρωπισμό, τήν ἐπιστήμη, τήν τεχνολογία κ.λ.π.
Ἔν πάση περιπτώσει θέλω νά τονίσω ὅτι ἡ ὀρθόδοξη θεολογία καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα Πνευματικό Νοσοκομεῖο πού θεραπεύει τήν ἰδιοτελῆ ἀγάπη καί τήν μετατρέπει σέ ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη καί ξέρουμε ὅτι ἡ ἰδιοτελής ἀγάπη, πού διακρίνεται γιά τά συμφέροντα, εἶναι πηγή ἀνωμαλίας στήν κοινωνία.
Πρέπει ὅμως νά καταλάβουμε ὅτι ὁ φανατισμός καί ἡ βία δέν ἀρμόζουν σέ πολιτισμένους ἀνθρώπους. Ἡ κοινωνία μας πρέπει νά σέβεται κάθε ἰδιαιτερότητα καί νά ἀνέχεται τίς πεποιθήσεις τῶν ἄλλων. Συνήθως ὁ Χριστιανισμός δέχθηκε μεγάλους διωγμούς.
Διανύσαμε τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί πορευόμαστε πρός τό Πάσχα. Τί σηματοδοτεῖ ἡ χρονική αὐτή περίοδος γιά τήν ἐκκλησία μας καὶ ποιά μηνύματα εἰσπράττει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τὸ Θεῖο Πάθος καί τήν Ἀνάσταση;
Ἡ περίοδος τής Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς εἶναι περίοδος αὐτογνωσίας, μετανοίας, ἐπαναπροσδιορισμοῦ τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς μας. Οἱ περισσότεροι βλέπουμε τόν Χριστιανισμό στήν ἐπιφάνειά του καί πρέπει νά μάθουμε τό ἐσωτερικό βάθος τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Χριστός προσφέρεται ὡς Νυμφίος, ὡς Ἀγάπη, ὡς θεῖος Ἔρωτας καί ἔτσι πρέπει νά τόν αἰσθανθοῦμε. Μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νά γίνουμε περισσότερο ἄνθρωποι καί καλύτεροι Χριστιανοί, ἔχοντας ἀγάπη στόν Θεό καί τούς ἀδελφούς μας καί νά θυσιαζόμαστε γι’ αὐτούς, κατά τό πρότυπο τοῦ Χριστοῦ, πού σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους.
Βιογραφικό :
Ὁ Θεολόγος καί Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου ἀπό τό 1995 Ἰερόθεος. κατά κόσμον Γεώργιος Βλάχος γεννήθηκε τό 1945 στά Ἰωάννινα. Ἔλαβε πτυχίο Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ. μέ ἄριστα.
Χειροτονήθηκε Διάκονος τό 1971 καί Πρεσβύτερος τό 1972 ἀπό τόν Ἅγιο Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Καλλίνικο. Ἀπό τό 1969 ὡς τό 1987 ὑπηρέτησε ὡς Ἱεροκήρυκας στήν Μητρόπολη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας καί τό 1987 στήν Ἱερὰ Μητρόπολη Θηβῶν καὶ Λεβαδείας, καθώς καί στήν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν ὡς Διευθυντής τοῦ Γραφείου Νεότητος. Τήν περίοδο 1988 – 1990 διακόνησε ὡς Καθηγητής στήν Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή «Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός» τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας. Δίδαξε ὡς Ἐπισκέπτης Καθηγητής στή Θεολογική Σχολή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, στό Τακόμα τῆς πολιτείας τῆς Οὐάσινγκτον καθώς καί στό Λουθηρανικό Πανεπιστήμιο Τακόμα Πασίφικ (Tacoma Pacific Lutheran University) τῶν ΗΠΑ. Εἶναι Τακτικός Καθηγητής τοῦ Διδακτορικοῦ Προγράμματος “The Antiochian Orthodox Institute, Antiochian House of Studies ” Ἡ.Π.Α.
Στίς 19 Ἰουλίου 1995 ἐξελέγη ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου καί χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος τήν ἑπόμενη ἡμέρα. Ἔχει ἐπισκεφθεῖ πολλά Πατριαρχεῖα καί ξένες Ἐκκλησίες, ἀπό τίς ὁποῖες καί εἶχε λάβει πολλές διακρίσεις. Τό 2016 ἦταν μέλος τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν Πανορθόδοξη Σύνοδο τῆς Κρήτης. Ἔχει διατελέσει τοποτηρητής τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων Καρπενησίου, Φωκίδος καί Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας. Διετέλεσε ἐπίσης ἐπανειλημμένως ἐκπρόσωπος Τύπου τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἱεραρχίας.
Στίς 25 Σεπτεμβρίου 2008 τό Τμῆμα Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἐθνικοῦ καί Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἐκτιμῶντας τήν προσφορά του στά Θεολογικά γράμματα, τόν ἀναγόρευσε σέ Ἐπίτιμο Διδάκτορα. Τό 2016 ἀνακηρύχθηκε Ἐπίτιμος Διδάκτωρ τοῦ Τμήματος Ἰατρικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων.
Ἔχει πλούσιο συγγραφικό ἔργο, καθώς ἔχει συγγράψει πάνω ἀπό 130 βιβλία. Ἐνῷ τό ἔργο του «Τὸ Πρόσωπο στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση» ἔλαβε τό βραβεῖο τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν γιά τό καλύτερο θρησκευτικό σύγγραμμα.
Ἐπίσης ἔχει ἀναγορευθεῖ Ἐπίτιμος Δημότης Ἐδέσσης, Ἐπίτιμο μέλος τῆς Ἑταιρείας Ἠπειρωτικῶν Μελετῶν.