Στις περισσότερες κρίσιμες στιγμές η ευκαιρία να κερδίσεις χάνεται όταν νομίζεις ότι εμφανίζεται. Και τότε απομακρύνεται οριστικά. Σήμερα με τα όσα έχουν συμβεί και συμβαίνουν, στα ελληνοτουρκικά, είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να δούμε καθαρότερα τα ανταγωνιστικά μας συμφέροντα.
Η Τουρκία, στην προηγουμένη δεκαετία, όταν εμείς βυθιζόμασταν στα μνημόνια και στην εσωστρέφεια, ισχυροποιήθηκε και διαδραματίζει, πλέον, πρωταγωνιστικό ρόλο σε παγκόσμια κλίμακα, ανεξάρτητα της εύθραυστης οικονομίας της. Δεν είναι κλινικά «νεκρή» όπως την παρουσιάζουν, δυστυχώς, στη χώρα μας, πολλοί βιαστικοί και όχι μόνο γεωπολιτικοί κριτές.
Ας μην ξεχνάμε πόσο γρήγορα η γειτονική μας χώρα πέρασε από το στρατηγικό βάθος του Αχμέτ Νταβούτογλου και τη θεωρία των μηδενικών προβλημάτων, στα “σύνορα της καρδιάς τους”, “στη γαλάζια πατρίδα” στην εμπόλεμη εμπλοκή της σε Μ. Ανατολή (Συρία, Ιράκ), Β. Αφρική (Λιβύη), Καύκασο (Αζερμπαϊτζάν-Αρμενία). Παρότι δε η εξίσωση του λεγόμενου Κουρδικού παραμένει ανοιχτή, δεν διστάζει να προβάλλει την ισχύ της και να προκαλεί ανοιχτά στο Αιγαίο και τη ΝΑ Μεσόγειο.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, τις περισσότερες φορές, αρνούμαστε να δούμε την σκληρή πραγματικότητα: Τα ανταγωνιστικά συμφέροντα, αποτελούν τις πραγματικές αιτίες των συγκρούσεων, οι οποίες μπορεί να εξελιχθούν και σε μακροχρόνιες συρράξεις. Η Τουρκία είναι εμφανές ότι είναι ένας
από τους ενορχηστρωτές συγκρούσεων για πολλούς και προφανείς λόγους που πρέπει να τους αναλύσουν ειδικοί.
Το ότι λανθασμένα, όμως, σε επικοινωνιακό επίπεδο, διαχειριζόμαστε τη δημόσια εικόνα μας ως χώρα, είναι γνωστό. Οι ευθύνες βαραίνουν, κατά την εκτίμηση μου, όλους όσους προτιμούν να «παροπλίζουν» και να υποθηκεύουν ουσιαστικά, το μέλλον της χώρας παρά να το εγγυώνται με σταθερότητα, αποφασιστικότητα και έμπνευση. Τόσο ώστε να καθιστούμε εικονικές και επικοινωνιακές ακόμα και τις πιο σωστές διπλωματικές κινήσεις όποτε και αν αυτές εκδηλώνονται. Η Τουρκία φαίνεται να μην πιστεύει ότι θα είχε, τελικά, να κάνει με έναν τόσο εύπιστο και εύκολο αντίπαλο. Η Άγκυρα ήλπιζε, και τούτο αποδείχθηκε βάσιμο, ότι κάποιοι στη χώρα μας, θα πίστευαν πως τα ελληνοτουρκικά θα επιλύονταν, οριστικά, μέσω του Διεθνούς Δικαίου.
Πίσω από αυτή την προοπτική συγκεντρώθηκε μια αλόγιστη ακαδημαϊκή και θεωρητική υποστήριξη. Χωρίς να οδηγηθούμε σε πόλεμο, χωρίς θερμά επεισόδια, όπως πολλοί προφήτευαν χωρίς την ανάγκη κλιμάκωσης της κρίσης, χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς αναγνωρίσιμες δικές μας διεκδικήσεις. Χωρίς κυρώσεις και χωρίς ακόμα αναστροφή του μεταναστευτικού εργαλειοποιημένου κλίματος, το οποίο αντίθετα με τις γνωστές πρόσφατες δηλώσεις ενισχύθηκε.
Είναι προφανές, επομένως, ότι βρισκόμαστε μπροστά από μια σταδιακή αλλά και εικονική «εξομάλυνση» των σχέσεων μας με τους Τούρκους, η οποία οδηγεί με σαφήνεια στη Χάγη καθώς επίσης και στην ολοκλήρωση ενός κεφαλαίου μονομερών διεκδικήσεων.
Η αφέλεια και τα λάθη των ελληνικών μηχανισμών εξωτερικής πολιτικής ως προς την θέαση της Τουρκίας είναι δια- χρονικά και επαναλαμβανόμενα μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λοζάνης. Θα έπρεπε να μας έχει απασχολήσει η ανατροφοδότηση της Λοζάνης με μια σειρά από αιτήματα και δικές μας μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις. Όλα αυτά δεν σημαίνουν πρόσταγμα ούτε να προχωρήσουμε με βήμα σημειωτόν, ούτε να εκτελέσουμε ημιανάπαυση, ούτε να αγνοήσουμε τα πιθανά προβλήματα που θα ενσκήψουν στο μέλλον.
Τα περί ελληνοτουρκικής, εξάλλου, φιλίας, βαλκανικής προσέγγισης και «ελληνικής αφέλειας το ανάγνωσμα», δεν είναι δυνατόν να εξαντλούνται μόνο σε μονομερείς στόχους και διαχειριστικούς αναγνωρίσιμους υπολογισμούς. Η έμπνευση μιας νέας έξυπνης διπλωματίας για να επιτευχθεί απαιτεί μεγαλύτερη προσπάθεια που να βασίζεται στην αξιοκρατία και ένα πιο φιλόδοξο και μακροπρόθεσμο πρόγραμμα σχέσεων, τόσο με την Τουρκία όσο και με τις λοιπές βαλκανικές χώρες.
“Η Τουρκία είναι εμφανές ότι είναι ένας από τους ενορχηστρωτές συγκρούσεων για πολλούς και προφανείς λόγους που πρέπει να τους αναλύσουν ειδικοί.”
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΌΛΑΟ Δ. ΚΑΝΕΛΛΟ
Γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και μεταπτυχιακά στο Διεθνές Δίκαιο, Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σχέσεις στη Nice στη Γαλλία. Εισήλθε στο Διπλωματικό Σώμα του Υπουργείου Εξωτερικών το 1981. Υπηρέτησε στη Δ\νση των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κεντρική Υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών. Από το 1986 ως το 1990 υπηρέτησε στο Στρασβούργο στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το 1990 τοποθετήθηκε στα Τίρανα. Το 1993 ανέλαβε γεν. πρόξενος στο Τέξας (Χιούστον). Το 1995 και για ένα εξάμηνο αποσπάται στην πρεσβεία της Ουάσιγκτον και στη μόνιμη αντιπροσωπία της Ελλάδος στη Νέα Υόρκη. Το 1996 ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ζητάει από τον Υπουργό Εξωτερικών να επιστρέψει ο Ν. Κανέλλος ως γενικός πρόξενος στο Αργυρόκαστρο. Το 1997 αναλαμβάνει γενικός πρόξενος στη Βαρκελώνη. Το 2002 τοποθετείται ως α ́ σύμβουλος στην πρεσβεία μας στη Χάγη. Το 2005αναλαμβάνει επικεφαλής του Γραφείου Συνδέσμου της Ελλάδας στην Πρίστινα στο Κόσσοβο. Το 2008 μέχρι το 2012 τοποθετείται ως πρέσβης στη Μπρατισλάβα Σλοβακίας. Το 2014 πρέσβης στο Ανόι του Βιετνάμ και το 2017 πρέσβης στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν. Τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας με τον ανώτατο Ταξιάρχη Φοίνικος και το 2018 από τη Γαλλική Δημοκρατία με τον τίτλο του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών. Μιλά πέντε γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Γερμανικά και Αλβανικά. Έχει δώσει διαλέξεις σε πάνω από 100 πανεπιστήμια σε όλον τον κόσμο και έχει πολλές τιμητικές αναγνωρίσεις. Ο κ. Νικόλαος Δ. Κανέλλος είναι συγγραφέας δύο πολιτικών μυθοστορημάτων (Η Τελευταία Προειδοποίηση Λόγος Α και Η Τελευταία Προειδοποίηση Λόγος Β) που εκδόθηκαν από τον Ιανό στην Ελλάδα το 2012 και το 2018. Επίσης, είναι Αντιπρόεδρος του Ελληνικού Ινστιτούτου Πολιτιστικής Διπλωματίας, ενώ ασχολείται με τη μουσική και την ζωγραφική με 21 μέχρι σήμερα εκθέσεις ζωγραφικής στον κόσμο.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ Δ. ΚΑΝΕΛΛΟΣ, ΠΡΕΣΒΗΣ ΕΠΙ ΤΙΜΗ – ΠΡΩΗΝ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ ΚΟΣΟΒΟ, ΣΛΟΒΑΚΙΑ, ΒΙΕΤΝΑΜ ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝ – ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΙΠΔ.
Διαβάστε την παραπάνω συνέντευξη ολόκληρη στο “πατρινόραμα” Ιουλίου που κυκλοφορεί στα περίπτερα όλης της χώρας