*Γράφει ο Νικόλαος Ζαχαριάδης, Καθηγητής Θεολόγος – Συγγραφέας
Οι Παπικοί είναι αιρετικοί και ο Πάπας αιρεσιάρχης, παρά την γνώμη μερικών που θέλουν να μιλούν απλώς για Σχίσμα και σχισματικούς. Διότι αυτοί που αλλοτριώνουν, διδάσκουν και ζουν το δόγμα της Αγίας Τριάδος διαστρεβλωμένα, σε σχέση με την Αποκάλυψη του Κυρίου και μάλιστα αμετανόητα, παρά την καταδίκη των κακοδοξιών τους από Συνόδους, τοπικές και οικουμενικές, είναι αιρετικοί και όχι σχισματικοί.
Αναφέρομαι κυρίως στο Filioque (δηλαδή την κακοδοξία των Παπικών σύμφωνα με την οποία το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται όχι μόνο από τον Πατέρα αλλά και από τον Υιό).
Σήμερα πολλοί αδαείς απορρίπτουν δυστυχώς, τη Θεολογική βαρύτητα της αποδοχής ή όχι του Filioque και το θεωρούν σαν κάτι το ασαφές, γι’ αυτό και το παραβλέπουν σαν να μην είχε σημασία. Οι αδαείς φυσικά. Γιατί οι «άκρω δακτύλω αψάμενοι και γευσάμενοι» της Ορθόδοξης θεώρησης των πραγμάτων, κατανοούν ότι με το Filioque ο Παπισμός παραμορφώνει την Θείαν Αποκάλυψη για την Αγία Τριάδα, παραμερίζει τον Χριστό, δεν φανερώνει την Εκκλησία σαν εικόνα της Αγία Τριάδος, αλλά σαν ανθρώπινη μονοκρατορία, δίδει στο Άγιον Πνεύμα μόνον διακοσμητική θέση και ότι ο άνθρωπος δεν βοηθείται και δεν σώζεται. Γι’ αυτό ο Παπισμός αποτελεί μεγάλη απειλή για την εν Χριστώ ελευθερία του ανθρώπου. Το Τριαδικό δόγμα είναι η ψυχή της Χριστιανικής Αποκάλυψης.
Γι’ αυτό ακόμα και η πιο ασήμαντη παραμόρφωση του συνιστά σοβαρότατη αίρεση που οδηγεί στον αιώνιο θάνατο.
Έτσι η Παπική κακοδοξία του Filioque εισάγει την διαρχίαν στην θεότητα, έναν ημισαβελλιανισμόν (ο Σαβέλλιος ήταν αιρετικός και θεωρούσε το τρισυπόστατο της θεότητας όχι σαν τρία ξεχωριστά πρόσωπα, αλλά σαν τρεις διαφορετικούς τρόπους εμφανίσεως του Θεού) στην Αγία Τριάδα.
Το Filioque είναι άγνωστο στην Αγία Γραφή και στην αρχαία Εκκλησία, πρωτοεμφανίστηκε τον 6ον αιώνα στην Ισπανία, και μόλις το 1014 έγινε οριστικά δεκτό στη Ρώμη. Η σχετική προσθήκη που η Παπικοί έκαναν στο σύμβολο της πίστεως είναι παράνομη, γιατί η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος αναθεματίζει εκείνους που συνθέτουν άλλο Σύμβολο Πίστεως έξω από αυτό που όρισαν οι Άγιοι Πατέρες Νίκαιας – Κων/πόλεως, στους οποίους το Filioque είναι άγνωστο. Και τούτο είναι πολύ φυσικό, αφού στην Αγία Γραφή αποκαλύπτεται σαφώς από τα αδιάψευστα χείλη του Κυρίου, ότι «Το Πνεύμα της Αληθείας, παρά του Πατρός εκπορεύεται» (Ιωαν. Κεφ. 15ο στιχ.26).
Έτσι ενώ στην Ορθόδοξη Τριαδολογία έχουμε μια προσωπική αρχή που εξασφαλίζει την ενότητα της Θεότητας, στον Παπισμό η ενοποιός αρχή της Θεότητας είναι η κοινή θεϊκή ουσία των τριών προσώπων. Γι’ αυτό και η Σχολαστική Θεολογία του Παπισμού με την έμφαση που δίνει στην ουσία σε βάρος των προσώπων, μετατρέπει τον προσωπικό Θεό του Χριστιανισμού σε αφηρημένη ιδέα. Με την υποβάθμιση του Αγίου Πνεύματος από τους παπικούς θεωρείται ότι η Εκκλησία είναι ένας οργανισμός που πρέπει να κυβερνηθεί με ανθρώπινα δεδομένα, κάτω από την νοοτροπία του αιρεσιάρχη Πάπα.
Θα πρέπει τέλος να σημειώσω, ότι η Παπικοί είναι αιρετικοί όχι γιατί μόνον παρεξέκλιναν από την Ορθόδοξη διδασκαλία περί χάριτος, αλλά και σε πολλά άλλα θέματα, όπως στην Τριαδολογία, στη Μυστηριολογία, στην Εσχατολογία, στη φύση, στη δομή και στην εξουσία του Πάπα, στη Μαριολογία (αν και ο όρος δεν είναι δικαιωμένος ορθοδόξως κ.λπ.)
Μια απλή ανάγνωση συγγραμμάτων των μεγάλων Πατέρων όπως λ.χ. Μ. Φωτίου, Γρηγορίου Παλαμά, Μάρκου Εφέσου, Ευγενικού, Αγίου Νεκταρίου πείθει ακριβώς ότι η αίρεση μέσα στην οποία ασφυκτιά ο Παπισμός δεν είναι μόνο η κακοδοξία του περί χάριτος αλλά επίσης και οι κακοδοξίες του για πολλά άλλα θέματα.
Ο Παπισμός δεν αποτελεί απλώς αίρεση, αλλά παναίρεση (Ι. Πόποβιτς). Ο Άγιος Πολύκαρπος τονίζει ότι: «Όπως η οχιά και σκορπιός και τα λοιπά δηλητηριώδη ζώα τις καλές τροφές σε δηλητήριο μετατρέπουν, έτσι και οι αιρετικοί και οι φαύλοι και τα καλά λόγια του Ευαγγελίου σε κακία μεταβάλλουν».
(Αίρεση = Σκότος, Συμεών ο Νέος ο Θεολόγος, κατηχητικός λόγος, κο’ τόμος γ’ σελ. 297).