Ο σκηνοθέτης των μεγάλων επιτυχιών Σπύρος Μιχαλόπουλος που έχει υπογράψει 17 σειρές άκρως επιτυχημένες, με αφορμή τη νέα σειρά του Alpha tv “Άγιος Έρωτας”, που από το πρώτο κιόλας επεισόδιο κέρδισε τους τηλεθεατές , παρέθεσε μία άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο περιοδικό “π” και τη δημοσιογράφο Ευτυχία Λαμπροπούλου
Πως ξεκίνησε το ταξίδι στη σκηνοθεσίας από υποψήφιος χημικός Μηχανικός βρεθήκατε στην Πολωνία να παρακολουθείτε μαθήματα σκηνοθεσίας ;
Όλα συνέβησαν όταν συνειδητοποίησα ότι το μορφωτικό επίπεδο στην Πολωνία στα τέλη της δεκαετίας του 70 ήταν πάρα πολύ υψηλό.Αυτό σήμαινε ότι η παρακολούθηση στην συγκεκριμένη σχολή ήταν πολύ προβληματική. Η σκηνοθεσία ήρθε σαν συνέχεια της αγάπης μου για το σινεμά, που είχα από μικρός όταν ήμουν στην Πρέβεζα.
Ξεκίνησα να σπουδάζω χωρίς να είμαι σίγουρος τι ακριβώς σπουδάζω. Τότε πολλοί θεωρούσαμε ότι η σκηνοθεσία δεν σπουδάζεται. Μετά από λίγο καιρό κατάλαβα ότι όχι μόνο πρέπει να σπουδάζεται αλλά χωρίς σπουδές “χάνεις” σημαντικά κομμάτια της Τέχνης σου.
Πως αντέδρασε η οικογένειά σας στο άκουσμα της είδησης πως αντί για χημικός μηχανικός θα σπουδάζαμε σκηνοθεσία, (ρωτώ γιατί τη δεκαετίες ’70-’80 δύσκολα οι οικογένειες αποδέχονταν τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα);
Ποτέ δεν είχα την οικογένεια μου απέναντι στις επιλογές μου. Οι γονείς μου, αν και έξω από κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα, πίστεψαν στις επιλογές μου και με στήριξαν τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά σε όλο αυτό. Αισθάνομαι ότι είμαι πολύ τυχερός σ αυτό. Παράλληλα με τις σπουδές μου όμως εργαζόμουν τα καλοκαίρια στη Γερμανία για να συμπληρώνω εισόδημα δεδομένου ότι είχα ήδη αποκτήσει την πρώτη μου κόρη.
Τι ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε στον Κισλόφσκι και τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο βλέπετε στοιχεία δικά τους στην δική σας σκηνοθετική ματιά;
Και στους δύο αυτούς σπουδαίους δημιουργούς με ενέπνευσε το πάθος τους, η επιμονή τους και η διαδικασία προσέγγισης των ηθοποιών. Η διδασκαλία τους ήταν μοναδική πράγμα που προσπαθώ ακόμη να αποκρυπτογραφήσω. Και με τους δύο κατάλαβα ότι η ερμηνεία είναι σημαντικότερο από το τέλειο πλάνο. Κι αυτό πιστεύω ακόμη.
Παρακολουθώντας κανείς την πορεία σας νιώθει πως για πάνω από είκοσι χρόνια έχετε υπογράψει με την σκηνοθετική σας ματιά τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές δουλειές, από την “Βέρα στο δεξί” και την “Πολυκατοικία” έως “Τις άγριες μέλισσες” τον “Όρκο”, τους “Πανθέους” και τώρα τον ” Άγιο Έρωτα” τι είναι εκείνο το στοιχείο που σας έλκει να πάρετε μία ιστορία και να της δώσετε πνοή;
Σε όλες αυτές τις σειρές αλλά και σε άλλες που έκανα, ο “Άγιος Έρωτας” είναι η 17η σειρά, το κοινό στοιχείο είναι το καλό σενάριο. Αυτό που θα με εμπνεύσει, θα με κινητοποιήσει, θα με προκαλέσει. Προσπαθώ πάντα να μείνω στην ουσία και όχι στο φαίνεσθαι. Μετά το σενάριο είναι οι συνθήκες παραγωγής και βέβαια το καστ. Όταν υπάρχουν καλές προδιαγραφές σε όλα τα επίπεδα τότε είναι ευκολότερο να εκφραστείς, να εμπνευστείς , να το παλέψεις.
Φέτος υπογράφετε την σειρά “Άγιος Έρωτας” που αν και πολλοί έτρεξαν να την παρομοιάσουν με το “Άγγιγμα ψυχής” του Μανούσου Μανουσάκη δεν έχει καμία σχέση. Μιας και χρονικά μεταφέρεται σε μία άλλη εποχή της δεκαετίας του ’50 μιλήστε μας λίγο για αυτή τη σειρά.
Η σειρά “Άγιος ‘Έρωτας” ‘έρχεται στον Άλφα με σκοπό να προσεγγίσει ένα ζήτημα που όλοι μας κάποτε ζήσαμε. Την ευθύνη της επιλογής μας. Ένας έρωτας αδιέξοδος ανάμεσα σε έναν κληρικό και μια νεαρή μαθήτρια. Ένας έρωτας στα μετεμφυλιακά χρόνια που δεν έχει στόχο τον σκανδαλισμό των πιστών. Η ιστορία της σειράς είναι συγκλονιστική. Ένας ιερωμένος έρχεται σε μια πόλη της Ελλάδας για να ανακαλύψει τους λόγους που η αδερφή του αυτοκτόνησε πριν χρόνια. Εκεί θα βιώσει τον αγνό έρωτα στα μάτια μιας νεαρής γυναίκας που συμπτωματικά είναι κόρη του υπαίτιου της αυτοκτονίας.
Πρωταγωνιστούν οι Δημήτρης Γκοτσόπουλος, Δανάη Παπά, Ταμίλα Κουλίεβα, Κατερίνα Παπουτσάκη , ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Θανάσης Κουρλαμπάς, ο Γιάννης Τσορτέκης, η Ηρώ Μουκίου, η Ελευθερία Πάλλα και μια σειρά από σπουδαίους νέους και παλαιότερους ηθοποιούς.
Η σειρά δεν έχει καμία σχέση με το “άγγιγμα ψυχής” σε κανένα επίπεδο. Εδώ η ιστορία απλώνεται πέρα από το ερωτικό και προχωράει σε μονοπάτια μυστηρίου, αγωνίας δράσης, ενώ παράλληλα ψυχογραφεί την ελληνική επαρχία του ’50.
Οι σειρές που έχετε σκηνοθετήσει με έναν μαγικό, μοναδικό τρόπο κουβαλάνε στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας, ενώ μπλέκουν αριστοτεχνικά αντιφατικά συναισθήματα ακόμα και οι πιο αντιπαθείς ήρωες στο τέλος με κάποιο τρόπο εξαγνίζονται μιλήστε μας λίγο για αυτή την μεταφορά συναισθημάτων στο γυαλί που ομολογουμένως όσο εύκολο και αν φαίνεται τόσο δύσκολο είναι.
Όλα έχουν να κάνουν με το σενάριο. Την κεντρική ιδέα. Οι ήρωες έχουν ενδιαφέρον όταν ανατρέπονται από τις καταστάσεις και τις δράσεις τους. Ποτέ οι ήρωες δεν είναι μονοδιάστατοι και flat. Σε μια ιστορία παρακολουθούμε , συνήθως, πως διαμορφώνονται χαρακτήρες , συνειδήσεις και πως αλλάζουν οι σκέψεις. Σαν σκηνοθέτης φροντίζω με κάθε τρόπο να αναδεικνύω τις εσωτερικές αυτές διεργασίες που θα κάνουν τον ήρωα πιο ανθρώπινο. Είμαι ανθρωποκεντρικός στην σκηνοθεσία μου. Με απασχολεί ο άνθρωπος κι όχι η κατάσταση από μόνη της. Όταν αναπτυχθεί αυτό τότε απλά το καταγράφω με την κάμερα μου. Γεγονός είναι ότι δουλεύω με τους ηθοποιούς πολύ.
Τέλος, ποια σκηνή ήταν η πιο δύσκολη στην καριέρα σας και γιατί;
Μια σκηνή είναι δύσκολή όταν δεν αναδεικνύεται το κέντρο της και η ουσία της. Επομένως η δυσκολία της έγκειται όχι στην εκτέλεση της αλλά στην απόδοσή της. Μέχρι τώρα δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερες δυσκολίες.