Περπατάω με τη μάνα μου δίπλα στη θάλασσα. Κάνουμε την καθιερωμένη μας βόλτα. Ξεκινάει να μιλάει κλασσικά για κηδείες. «Και ξέρεις ποιος άλλος πέθανε;» μου λέει με ενθουσιασμό! Πήγα, ήταν πολύ συγκινητικά, ίσως ήταν η πιο ωραία κηδεία που έχω πάει. Εκεί που παλιότερα μου έλεγε για γάμους, «ξέρεις ποιος παντρεύεται;» τώρα πήραν θέση οι κηδείες. Μετά τις κηδείες παίρνουν σειρά τα διαζύγια. «Ξέρεις ποιός χώρισε;» «ξέρεις πως τον έπιασε; ξέρεις τι έγινε; πιάστηκαν στα χέρια, έπαιξαν μπουνιές στο μαγαζί». Μια ακόμα αναμπουμπούλα της ζωής, άλλο ένα πένθος, το τέλος ενός γάμου. «Μα να πούμε κάτι πιο ευχάριστο μανούλα μου;» «δεν γίνεται και τίποτα ευχάριστο».
“Έχουμε τη τάση να πετάμε ό,τι δεν δουλεύει ως νέα γενιά ενώ η παλιότερη το έφτιαχνε, του άλλαζε μπαταρίες, το έραβε, το μαντάλωνε, το κόλλαγε και ας είχε ρωγμές μπορούσε να το ξανά χρησιμοποιήσει…”
Ιστορίες για χωρισμούς που μετά τον κόβιντ έχουν φτάσει στα ύψη. Φταίει για όλα ο κόβιντ άραγε; ή τζάμπα τα φορτώνουμε όλα εκεί; τι φταίει; γιατί χωρίζουμε; Γιατί παντρευόμαστε, υπογράφουμε χαρτιά αιώνιας συμβίωσης και μετά τρέχουμε να τα σκίσουμε;
«Το βγάλαμε με άυλη» μου λέει μια φίλη. «Εγώ άυλη ξέρω την συνταγογράφηση». «Όχι καλέ, τώρα σου έρχεται και μήνυμα σε 10 μερούλες και μια βόλτα στα ΚΕΠ. Πίνεις ένα καφεδάκι και ξεμπερδεύεις». Και φτάνει εκείνη η μέρα που ξεριζώνονται τα θεμέλια του σπιτιού σου. Γίνεται σεισμός, μετασεισμός χωρίζεται το σπίτι σου στα δύο.
«Η δικηγόρος μου ήταν πολύ επιθετική. Είχε υψώσει τη φωνή και κουνούσε το δάχτυλο στον καημένο τον άντρα μου που θα γινόταν μέσα στην επόμενη ώρα πρώην άντρας μου από δική μου επιλογή. Είχε κατεβάσει το κεφάλι σαν δαρμένο σκυλί εκείνος και τότε εγώ έμπηξα τα κλάματα και άρχισα να φωνάζω μη του μιλάτε έτσι είναι καλός κατά βάθος» λέει η φίλη μου.
Και ένας άλλος φίλος εκείνη την μεγάλη ώρα των υπογραφών ήθελε να πει στη γυναίκα
που είχαν περάσει τα τελευταία 20 χρόνια μαζί «πάμε για λίγο πίσω στο κρεβάτι μας
θα μου λείψεις…».
Γιατί χωρίζουμε; Γιατί μπορούμε. Και δε μιλάω προς θεού, για τις περιπτώσεις κακοποίησης, ξυλοδαρμού, βίας και ουσιών αλλά για τις light περιπτώσεις που σε ενοχλεί το ροχάλισμα, ο χαρακτήρας, η άσχημη συμπεριφορά, η αδιαφορία ή απλά αυτό που γίνατε καθώς πέρασαν τα χρόνια από πάνω σας.
«Έφαγα κέρατο» μου λέει. «3 φορές πόσα να αντέξω;». Είναι το κέρατο άραγε αιτία να ξεσπιτώσεις αυτόν που σου χτίσε το σπίτι; «Ναι τον σιχαίνομαι». Και αν είχε συμβεί σε σένα;
«Ερωτεύτηκα παράφορα και διέλυσα ένα γάμο που χε βαλτώσει».
«Σκοτωνόμαστε σαν 2 χάμστερ μέσα σε κλουβί, με εκνευρίζει και μόνο που ανασαίνει». Στην παλιά εποχή δεν άκουγες για διαζύγια. Λίγοι τολμούσαν γιατί μπορούσαν να φύγουν με τον έρωτα τους. Τώρα μπορούμε και εμείς οι κοινοί θνητοί. Γιατί χωρίζεις; Γιατί μπορώ. Γιατί δε περνάω καλά, γιατί δεν αντέχω άλλο να τσακώνομαι, γιατί θέλω να κάνω τη ζωή μου, όπως τη θέλω. Γιατί κουράστηκα. Είναι το κουράστηκα λόγος πολυτελείας; Κουράστηκα να τραβάμε κουπί, θέλω να πλεύσω μόνος μου.
Αντέχεις τη μοναξιά; Δεν την ξέρω.
Αντέχεις την αλλαγή; Δεν την ξέρω. Έχω τα δικά μου λεφτά, μου πετσόκοψαν τον μισθό όμως, αλλά ακόμα μπορώ. Έχουμε τη τάση να πετάμε ό,τι δεν δουλεύει ως νέα γενιά ενώ η παλιότερη το έφτιαχνε, του άλλαζε μπαταρίες, το έραβε, το μαντάλωνε, το κόλλαγε και ας είχε ρωγμές μπορούσε να το ξανά χρησιμοποιήσει.
Εμείς πετάμε τη σκισμένη φόρμα, το τασάκι που έσπασε, το γάμο που δε δουλεύει πια. Παλιότερα ίσως να ήταν αποδεκτό πως πίσω από κλειστές πόρτες ο έρωτας ήταν αναμενόμενος. Αν βουτήξεις στην ιστορία θα βρεις χιλιάδες ιστορίες. Ιών Δραγούμης- Πηνελόπη Δέλτα. Δεν την άφησε ο πατέρας της. Δεν την άφησε να χωρίσει και ναζήσει τον έρωτα της και έμεινε να σκοτώνει με μίσος όλους τους ήρωες που έπλαθε στο κεφάλι της. Η Κυβέλη πάλι πήρε τον Γιώργο Παπανδρέου, παράτησε 3 παιδιά και έζησε τον έρωτα της. Ο Βενιζέλος παντρεύτηκε την Έλενα αλλά είχε βάλει συμφωνητικό να περνούν ένα μήνα τον χρόνο χώρια, για να γλεντούν την ζωή τους. Η βασίλισσα Φρειδερίκη είχε κατά πως φαίνεται εραστές, ενώ ο Παύλος ήταν κλειδωμένος στο γραφείο του . Η Αμαλία χωρίς τον Όθωνα έπαιρνε το άλογο της και ποιος ξέρει σε πιο αμπέλι χανότανε αλλά κάπως όλα αυτά δεν ήταν τόσο σημαντικά για τους πολλοί σημαντικούς (πηγή «Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας, Λένα Λιβάνη εκδ. Πατάκη). Η απιστία ταμπού των καιρών μας; Πάμε και πιο πίσω όταν οι βασιλιάδες έμεναν σε ξεχωριστά δωμάτια και έσμιγαν μόνο για αναπαραγωγή του εκλεκτού είδους.
Παλιότερα οι άνθρωποι γερνούσαν στα 30. Πέθαιναν στα 40. Παντρεύονταν γύρω στα 20. Ο μέσος όρος που θα έμεναν με τη γυναίκα τους ήταν λιγότερος. Βάλε χωράφια, βιοπορισμός, λιοπύρι, ίντερνετ δεν υπήρχε. Τα σόσιαλ βασικό μπουρλώτο του γάμου. Είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις τα σόσιαλ για να σώσεις τον γάμο σου; «μου στείλε ο παιδικός μου έρωτας μήνυμα και δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Τον είδα στο ινστα είχε θέματα και αυτός με τη γυναίκα του».
Πόση ελευθερία είναι η ελευθερία; άραγε οι γάμοι μεταξύ ατόμων άνω των 40 έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης; θα φτάσουν αγγαλιασμένοι τα 80; η εκεί θα ναι χειρότερα τα πράγματα όταν ξεθολώσει ο καθρέφτης του έρωτα και σου ζητήσουν να ανοίξεις το σεντούκι του συμβιβασμού. Πρέπει να σε κάνει να λιώνεις! πρέπει να σε προσέχει, να σου μιλάει γλυκά. Να σου παίρνει δώρα, να σε φτιάχνει εγκεφαλικά. Μας πιπιλίζουν το μυαλό χιλιάδες ποστ καθημερινά, χιλιάδες γκουρού των σχέσεων. Και γυρνάμε σπίτι και λες αι σιχτίρ δε μπορούσε να μαζέψει τα πιάτα; Θα τον χωρίσω γιατί μπορώ. Ξεσπιτώνεις τα παιδιά σου γιατί ο άλλος θέλει στα 45 να ζήσει την εφηβεία του. Είναι κακό να το θέλει; είναι ντροπή; σε γνώρισε στα 20 και θα πεθάνετε λογικά γύρω στα 80.
Γιατί χωρίζουμε; είναι στη φύση μας να μη μπορούμε να ζήσουμε με έναν άνθρωπο; είναι απλά ρομαντικό; είναι θέμα θάρρους; συμφωνίας;
Είναι η ζωή μας τόσο άσχημη που νιώθουμε πως φταίει το άλλο μας μισό για τα δεινά της μοίρας μας; Είναι οι απαιτήσεις μας μεγάλες; Έχουμε μεγάλες προσδοκίες.
Κάποιος πρέπει να φταίει αλλά όχι εμείς; είναι τόσες οι επιλογές, οι εμπειρίες, οι ταχύτητες που δεν πρέπει να μείνουμεπίσω; πρέπει να αλλάξουμε τη ζωή μας γιατί δε θέλουμε να έχουμε μετανιώσει για όσα δεν κάναμε; Δεν συμβιβαζόμαστε; Παλιότερα φοβόσουν να χωρίσεις γιατί οι φίλες σου σε έκαναν πέρα σαν λεπρή μη τυχόν και τους ξεσηκώσεις τον άντρα. Δεν είχες λεφτά, το βούλωνες, δεν είχες επιλογές. Έρχεται η μόδα από την Αγγλία, θα το δεις. Μου λέει η μάνα μου. 2 παιδιά από τον πρώτο 1 από τον επόμενο και πάμε για τον τρίτο. Γιατί να θέλουμε όμως το παραμύθι του γάμου, αφού αυτή θα ναι η πιο πιθανή κατάληξη; Πιάστηκε πρόσφατα η νύφη με τον εραστή στην δεξίωση του γά- μου από τη πεθερά. Γιατί κοριτσάκι μου;
Μήπως είναι και ο γάμος ένα φρούτο που σάπισε όπως πολλοί κοινωνικοί θεσμοί των καιρών μας; Μήπως έχουμε μερίδιο ατομικής ευθύνης και για την συγκεκριμένη αύξηση διαζυγίων. Μήπως είναι θέμα παιδείας ως μέρος της τάσης του πετάω; Λένε πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε στο dna μας μια τάση αυτό καταστροφική. Ο άνθρωπος έχει την τάση να καίει, να διαλύει να σκοτώνει ό,τι χτίζει από τη στιγμή που βρέθηκε πάνω στη γη. Σου φταίνε αρκετά που παλιότερα μια γυναίκα θα σου έλεγε ούτε να το σκέφτεσαι και κάτι σε τρώει και θέλεις να πάρεις τα παιδάκια σου από τον καναπέ για να τα μοιράζεσαι Χριστούγεννα καλοκαίρι και Πάσχα. Δε ξέρω γιατί χωρίζουμε. Σίγουρα όμως, είμαστε η γενιά που πετάμε. Η επόμενη γενιά λογικά δε θα επισκευάζει , ίσως όμως ανακυκλώνει , αλλά αυτό θα το μάθουμε στη συνέχεια.
WHO IS WHO
Η Κατερίνα Ανδρικοπούλου είναι νηπιαγωγός σε δημόσια Νηπιαγωγεία του Πειραιά και πιστοποιημένη Παιγνιοθεραπεύτρια στο Παλιό Φάληρο. Αρθογραφεί ανά διαστήματα στο infokids ένα site για την εκπάιδευση, το παιδί και την οικογένεια. Είναι συνδιαχειρίστρια του μπλόγκ the writingspiders, Insta @ spiderswriting .
Της αρέσει να γράφει για μικρά και μεγάλα παιδιά. Το πρώτο της βιβλίο «Το καλοκαίρι της νύφης» κυκλοφόρησε το 2012 και το δεύτερο «Παρασκήνια του έρωτα» το 2019. Έίναι περήφανη μάνα δυο αγοριών που την κάνουν να γελάει και να μαθαίνει κάθε μέρα όλο και περισσότερα.
“…εμείς πετάμε τη σκισμένη φόρμα, το τασάκι που έσπασε, το γάμο που δε δουλεύει πια.”
Δείτε το άρθρο στο τεύχος Απριλίου 2023 που κυκλοφορεί με διπλό εξώφυλλο σε όλη την Ελλάδα !
