Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ «ΠΑΤΡΙΝΟΡΑΜΑ» ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ
Η τραγουδίστρια της Ρωμιοσύνης συνεχίζει να διεγείρει τις χορδές της ψυχής μας και να κουρδίζει το συλλογικό υποσυνείδητο, όχι μόνο μέσα από τις ανασαιμιές της στεντόρειας φωνής της και τον χειμαρρώδη οίστρο της καθηλωτικής ερμηνείας της, αλλά και από την αταλάντευτη στάση ευθύνης και αφοσίωσης που τηρεί, απέναντι στην Τέχνη και τον Πολιτισμό.
Η κυρία Μαρία Φαραντούρη, είναι απλά η ίδια η Ελλάδα, κουβαλώντας αγόγγυστα στην πλάτη της το μουσικό θησαυρό της και μεταλαμπαδεύοντάς τον σε ολόκληρο τον πλανήτη.
2 Σεπτεμβρίου 2021: Ο Μίκης Θεοδωράκης περνάει στο Πάνθεον της Τέχνης και το όνομά του αναγράφεται με κεφαλαία γράμματα στις χρυσές Δέλτους της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας.
Με θρυαλλίδα τη συμπλήρωση 7 μηνών από την τεράστια αυτή απώλεια, το «πατρινόραμα» παρακάλεσε την ιέρειά του, να μας μιλήσει για την ουρανομήκη αυτή προσωπικότητα, με την οποία συναντήθηκε για πρώτη φορά το 1963.
Ήταν τότε σε μια εκδήλωση του ΣΦΕΜ, όπου ο Μίκης ακούει εκστασιασμένος την 16χρονη Μαρία να ερμηνεύει ένα δικό του τραγούδι, τον «Καημό». Όταν πηγαίνει να τη συναντήσει στα παρασκήνια της λέει αυθόρμητα: «Το ξέρεις ότι έχεις γεννηθεί για να τραγουδάς τα τραγούδια μου;»
-«Το ξέρω» του απαντάει εκείνη αφοπλιστικά, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Έτσι υπογράφηκε η έναρξη της συνεργασίας τους, που κράτησε μια ολόκληρη ζωή!
Η κυρία Μαρία Φαραντούρη, λαμπρύνει με την παρουσία της σελίδες του περιοδικού μας, μιλώντας επίσης για τον πόλεμο της Ουκρανίας, την γιγάντωση του φασισμού, τη μουσική της πορεία, τις θρυλικές συναυλίες των σταδίων, τις δελεαστικές προτάσεις για καριέρα στο εξωτερικό, για τους νέους και τον κόσμο μας σήμερα. Και παράλληλα, ανοίγοντας το ανεκτίμητο φωτογραφικό της αρχείο για το περιοδικό μας!
Απαντάει στις ερωτήσεις μας με τη γνωστή δωρικότητα, ευστοχία και μεστότητα που την διακρίνει.
Όπως ακριβώς πράττει τόσες δεκαετίες με την απέριττη, αλλά τόσο χειμαρρώδη κάθε φορά ερμηνεία της στα θέατρα και τους συναυλιακούς χώρους της Ελλάδας και όλου του κόσμου…
Την ευχαριστούμε!
Συνέντευξη στον Παναγιώτη Ρηγόπουλο
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΚΑΚΟΙ»
- Κυρία Φαραντούρη, τον προσεχή Ιούνιο, εμφανίζεστε στην Αυστρία, σε μια ακόμα μεγάλη διεθνή συναυλία με τίτλο «Τραγούδια που έγραψαν Ιστορία» ερμηνεύοντας τραγούδια για τις δημοκρατικές αξίες και τον άνθρωπο. Φοβόσαστε για την άνθιση του φασισμού τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη; Φοβόσαστε ότι ο πόλεμος της Ουκρανίας, μπορεί να αποδειχθεί η θρυαλλίδα κοσμογονικών αλλαγών στην Ευρώπη και στον κόσμο όλο;
«Ασφαλώς και με φοβίζει ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η εισβολή της Ρωσίας σημαίνει καταστροφές πόλεων, θύματα κι από τις δυο πλευρές κι εκατομμύρια πρόσφυγες. Δεν υπάρχουν πόλεμοι καλοί και κακοί. Καλή είναι μόνο η Ειρήνη. Υπάρχει ο σοβαρότατος κίνδυνος ο όποιος πόλεμος σήμερα αν ξεφύγει λίγο να οδηγήσει στον όλεθρο ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ξέρουμε ότι αιτίες πάντα υπάρχουν και συμφέροντα, αυτοί που όμως σίγουρα δεν θα υπάρχουν αύριο θα είναι τα θύματα του πολέμου. Νέα παιδιά, φαντάροι, χαροκαμένες μανες. Τι να τις κάνουμε τις αναλύσεις πάνω από τις καμένες πόλεις και τα μνήματα;
Ποτέ δεν ήμουν με τις μεγάλες δυνάμεις και τις εξουσίες, πάντα ήμουν με τη μεριά των λαών και παραμένω. Λυπάμαι που σήμερα δεν υπάρχουν αντιπολεμικά κινήματα ειρήνης όπως παλαιότερα τα οποία με τη κινητοποίηση τους σε μεγάλο βαθμό επηρέαζαν τις καταστάσεις και εμψύχωναν τα ειρηνικά αισθήματα του λαού και της νεολαίας. Ο πόλεμος αυτός όπως και κάθε πόλεμος δεν έπρεπε να γίνει, θα περίμενε κανείς στην εποχή μας να επικρατεί σε όλους η ευθύνη, ώστε να λύνονται τα προβλήματα με το διάλογο και τη διπλωματία.
Εμείς οι Έλληνες έχουμε το παράδειγμα της τραγωδίας της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το ’74, τους νεκρούς, τους αγνοούμενους μέχρι σήμερα, την διχοτόμηση του νησιού. Μη το ξεχνάμε.
Κάθε προοδευτικός άνθρωπος είναι εναντίον του πολέμου, δεν κάνει επιλογή βίας και βαρβαρότητας.
Το ίδιο ισχύει και για την επανεμφάνιση φασιστικών η τρομοκρατικών ομάδων στην Ευρώπη και αλλού. Έχει ξεχαστεί δυστυχώς το αγαθό της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας κι όταν λείπουν οι αξίες αυτές, μόνο συμφορές συμβαίνουν σε βάρος των απλών ανθρώπων.»
- Όταν ξεκινούσατε νεαρό κορίτσι να τραγουδάτε με τον Μίκη, είχατε πλήρη επίγνωση της ιστορίας που γράφατε και της ευθύνης που κουβαλούσατε;
«Όχι βέβαια, η συνειδητοποίηση όμως ήρθε πολύ γρήγορα λόγω και των συνθηκών της δικτατορίας. Είχα αγάπη και πίστη στην τέχνη μου την οποία καλλιέργησα όσο μπορούσα κι έμεινα αφοσιωμένη σε αυτή.»
«ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ «ΚΕΝΤΡΑ» ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ
- Είχατε ευκαιρίες και σπουδαίες προτάσεις να κάνετε μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό ακόμα και στο λυρικό τραγούδι, αλλά εσείς παραμείνατε προσδεδεμένη στο καλλιτεχνικό άρμα του Μίκη. Μετανιώσατε ποτέ για την επιλογή σας αυτή;
«Όχι ποτέ, μόνη μου διάλεξα το δρόμο μου και τη στάση που απορρέει από αυτόν. Τα άλλα δεν με ενδιέφεραν καθόλου, έμπαιναν από το ένα αυτί κι έβγαιναν από το άλλο.»
- Επιλέξατε συνειδητά, παρά τις σχετικές δελεαστικές προτάσεις, να παραμείνετε η τραγουδίστρια των μεγάλων συναυλιών και όχι των κέντρων. Ποια ανάγκη σάς οδήγησε σε αυτή την επιλογή;
«Δεν είχα ποτέ σχέση με τα «κέντρα» και τη διασκέδαση που προσφέρουν. Για μένα το τραγούδι είναι μνήμη, αισθητική, ποιοτική ψυχαγωγία και μυσταγωγία. Δεν το έκρυψα ποτέ κι αυτό το γνωρίζουν όσοι με τιμούν με την παρουσία και την αγάπη τους στις συναυλίες μου.»
- Οι μεγάλες συναυλίες των γηπέδων υπήρξαν μια ακόμα καινοτομία του Μίκη. Μπορείτε να μας περιγράψετε το δέος που αισθανόσαστε σε εκείνες τις συναυλίες, με τις χιλιάδες των ακροατών στις κερκίδες; Αναπολείτε εκείνες τις στιγμές;
«Η πρώτη συναυλία σε γήπεδο έγινε το ’66 στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο Μπιθικωτσης τραγούδησε τη Ρωμιοσύνη κι εγώ το Μαουτχαουζεν. Ήταν κάτι που δεν ξεχνιέται. Από τότε τραγούδησα σε πολλούς ανοιχτούς χώρους και στάδια σε όλο τον κόσμο, θυμάμαι την Λατινική Αμερική, τη Γαλλία, αλλά βέβαια και στα πιο μεγάλα κι ονομαστά θέατρα. Η μουσική, το τραγούδι και κάθε τέχνη που σέβεται τον εαυτό της και το κοινό, χωράει παντού.»
«ΉΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ!»
- Έχετε γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο, αναρτώντας με τη φωνή σας την ελληνική σημαία σε υψηλές και δύσβατες καλλιτεχνικές κορυφές. Λυγίσατε κάποια στιγμή κάτω από το βάρος αυτής της αποστολής;
«Όχι, χωρίς να κάνω κάτι το ιδιαίτερο. Ήμουν πάντα ο εαυτός μου!»
- Τα ραδιόφωνα σήμερα δεν μεταδίδουν -στην πλειονότητά τους- Θεοδωράκη, ούτε τα τραγούδια σας. Σας πληγώνει αυτό; Είναι χαρακτηριστικό μιας εποχής που υποδηλώνει ταυτόχρονα και τις διαθέσεις της ελληνικής κοινωνίας;
«Έχετε δίκιο, συνήθως τα χαρακτηρίζει μια εμπορική νοοτροπία. Θα αρκούσε να έχουν περισσότερες εκπομπές με πιο πολιτιστικό περιεχόμενο , αλλά φαίνεται δεν τους ενδιαφέρει, προτιμούν την ποσότητα κι όχι τόσο την ποιότητα. Υπάρχουν κι εξαιρέσεις βέβαια τόσο στους δημοσιογράφους όσο και σε κάποιους σταθμούς.
«ΤΟΤΕ ΜΟΝΟ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΕΙ! ΟΤΑΝ…»
- Τι σημαίνει για εσάς η Μουσική; Τι στερηθήκατε σε προσωπικό επίπεδο προκειμένου να την υπηρετήσετε τόσες δεκαετίες, με τέτοια πρωτοφανή συνέπεια, προσήλωση και συναίσθηση ευθύνης;
«Όχι, το αντίθετο. Έζησα και ζω μέσα στη μουσική, δεν υπάρχει μέρα που να μην ακούω ή να μη δουλεύω πάνω στη μουσική και το τραγούδι. Η τέχνη αυτή είναι απαιτητική θέλει αφοσίωση και καθημερινή ενασχόληση μαζί της. Τότε γίνεται γενναιόδωρη και στο ανταποδίδει!»
«Ο ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!»
- Ποια είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που άφησε κατά τη γνώμη σας ο Μίκης Θεοδωράκης, πέρα από τη μουσική του, στον ελληνικό λαό;
«Ο Θεοδωράκης ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος, ένας αγωνιστής που αγαπούσε την πατρίδα του και τον ελληνικό λαό. Υπέφερε γι’ αυτό φυλακίστηκε, βασανίστηκε, εξορίστηκε, αλλά ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Ήταν βέβαια κι ένας εμπνευσμένος, ένας μεγάλος δημιουργός με σπουδαίο μουσικό έργο κι απήχηση σε όλο τον κόσμο.»
- Τι σημαίνει σήμερα για την Ελλάδα, αλλά και για τον κόσμο όλο, το μεγάλο κενό που άφησε πίσω του ο Μίκης Θεοδωράκης;
«Η προσωπική του παρουσία μου λείπει και μας λείπει, αλλά το έργο του είναι εδώ και θα είναι για πάντα. Χάρις στο μοναδικό αυτό έργο, ο Μίκης πρόλαβε κι έζησε την αθανασία του.»
«ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ!»
- Στις μέρες μας κυριαρχεί ανάμεσα στη νεολαία, η λεγόμενη τραπ μουσική, που με το στίχο και την εικόνα των εκφραστών της, μεταδίδει ένα μάλλον στρεβλό μήνυμα για τις αξίες της ζωής. Ποια είναι η άποψή σας, βλέπετε να υπάρχει μία παγίδα για τη νέα γενιά σήμερα;
«Είμαι από αυτούς που πιστεύουν στους νέους. Θα πειραματιστούν, ίσως και να αποτύχουν στην αρχή, αλλά σιγουρά θα βρουν το δρόμο τους και θα εκφράσουν την εποχή τους. Οπού μπορώ τους ενθαρρύνω σε αυτή τους την προσπάθεια.»
- Πιστεύετε ακόμα ότι η Τέχνη, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;
«Να αλλάξει ριζικά τον κόσμο όχι, να μιλήσει στην καρδιά και στο μυαλό ναι, να εμπνεύσει τον καθένα, να τον κάνει πιο ολοκληρωμένο και καλύτερο άνθρωπο!.»
