Ο Μιχάλης Καταραχιάς είναι απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών, Διπλωματούχος Βυζαντινής Μουσικής με δάσκαλο του τον Δημήτρη Σακαλή και φοιτητής στη Δραματική Σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας. Υπήρξε μέλος της παιδικής θεατρικής ομάδας “Ανήσυχοι εν Πλω” και τοπικών πολιτιστικών συλλόγων. Συμμετείχε ενεργά στις θεατρικές δράσεις του Τμήματος σε συνέδρια και παρουσιάσεις ενώ στο πλευρό του Χρήστου Καλπουζάνη έχουν παρουσιάσει τον Καραγκιόζη εντός κι εκτός συνόρων. Ο Μιχάλης Καταραχιάς μιλάει στο “π” και την δημοσιογράφο Ευτυχία Λαμπροπούλου για την καλλιτεχνική του πορεία και και για την εικονογράφηση του βιβλίου “Έπος Καργκιοζιάδα Εθνική Φαρσοκωμωδία” του Δημήτρη Αβούρη.
Πολυσχιδής προσωπικότητα που έχετε ασχοληθεί με ετερόκλητα θα έλεγε κανείς καλλιτεχνικά δρώμενα… Τί ήταν εκείνο που έστρεψε την προσοχή σας στην εικονογράφηση;
Ως ένα τυχερό παιδί που δε του φυλάκισαν τη φαντασία και την εξωτερίκευση της , είχα στα χέρια μου συχνά χρώματα και φιγούρες του Καραγκιόζη.Αυτοί ήταν ανέκαθεν οι φίλοι μου. Θυμάμαι να θέλω να εικονοποιώ τις ιστορίες που άκουγα για να τις καταλάβω.
Ο παππούς μου, μου έλεγε παραμύθια κάτω από μια μουριά , κι εγώ κοιτούσα το φεγγάρι, άκουγα το Γκιώνη και έκανα εικόνες. Αυτή η γαλούχηση λοιπόν έφερε κάποια στιγμή τα χέρια μου στο να εικονογραφήσουν .
Δεν νομίζω λοιπόν ότι ήταν στροφή σε κάτι, έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε μονοδιάστατα όντα , απλώς υπάρχει ο σπόρος και αφού ποτίζεται , θ΄ανθίσει.
Μιλήστε μας λίγο για εσάς και τις σπουδές σας
Έπαιζα και παίζω. Αυτό κάνω από παιδί .
Οι γονείς μου μεγάλωσαν ( και συνεχίζουν να το κάνουν ) τρία πολύ διαφορετικά παιδιά με ειλικρινή αυτοθυσία. Το πιο σπουδαίο τους νομίζω είναι το ότι ποτέ δεν μπήκαν στα όνειρά μου και πάντα με βοηθούν (και θα με βοηθούν ακόμα και όταν δεν θα συναντιόμαστε υλικά ) να βαδίσω, χωρίς φόβο, στο δικό μου λαβύρινθο . Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τα παιδιά που ήταν κάποτε αυτοί οι δύο άνθρωποι .
Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου η σπουδή Βυζαντινής μουσικής με καθηγητή τον Δημήτρη Σακαλή αλλά και η φοίτηση στο Θεατρικών Σπουδών . Ένα σπουδαίο σχολείο για μένα ήταν ο στρατός , ήταν μεγάλη προϋπόθεση πριν περάσω στη Δραματική Σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας , όπου φοιτώ στο πρώτο έτος και ήταν ο στόχος όλων των προηγούμενων εκπαιδεύσεων. Ποθητός Ανήφορος.
Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που σας κρατά στην Πάτρα ;
Πέραν των σπουδών, η Πάτρα έχει έναν ελκυστικά έντονο θεατρικό χαρακτήρα, ως ο βασικός πυλώνας του Καρναβαλιού στην Ελλάδα καθώς και πολλούς θρύλους και μύθους, που κάνουν το πρόσωπο της πόλης ακόμα πιο μυστήριο.
Αγαπώ και φοβάμαι,από παιδί, την Πατρινέλα.
Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με τον κύριο Καλπουζάνη
Πολλοί αντιμετωπίζουν τον δάσκαλό τους ως τοτέμ και τον αποκαλούν “πατέρα” κι έχοντας κατά νου το παρελθόν και του ρόλου του πατέρα τότε , θα έλεγα ότι του δίνουν και μια εξουσιαστική υπόσταση . Για μένα δεν ήταν ποτέ έτσι . Ο Κύριος Καλπουζάνης (ένα παιδί 26 χρονών τότε , το 2012) αγκάλιασε και καλλιέργησε ένα παιδί 11 χρονών και συνεχίζει ως σήμερα .
Έγινε η γέφυρα για να περάσω απέναντι πολλές φορές και ακόμα γίνεται . Εν αντιθέσει με αυθεντοκρατούμενους που επιβάλλουν να τους ονομάζουν “ μάστορες ” , ο Χρήστος πάντα μας λέει ότι εκείνος μαθαίνει από μας. Όσο κι αν θέλει όμως να μη τον αποκαλώ δάσκαλο , για μένα είναι . Μου μαθαίνει κάτι πολύ σημαντικό. Τη Φιλία . Την κατ΄επιλογήν Οικογένεια, αυτό είμαστε .
Αν όμως θέλουμε να μείνουμε στα του Καραγκιόζη, εγώ λέω ότι ο Καλπουζάνης για μένα είναι η μάνα μου . Με μεγαλώνει και με καμαρώνει χωρίς φθόνο, άλλο ένα ζητούμενο για τον σωστό δάσκαλο .
Έχετε υπογράψει καλλιτεχνικά δύο βιβλία . Πως προέκυψαν οι συνεργασίες αυτές και τι σας ενέπνευσε ;
Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να συναντηθούν οι άνθρωποι την κατάλληλη στιγμή στον ίδιο χρόνο . Έτσι, πιστεύω, γεννιούνται όλα τα θαύματα . Άνθρωποι μαζί και ταυτόχρονα , για ένα κοινό στόχο και πάντα με την αναγκαία πρόθεση για Θέωση . Αυτό ωφελεί και τους δημιουργούς και τους αποδέκτες . Χωρίς το ένα δε μπορεί να υπάρξει το άλλο και όλοι είμαστε και τα δύο αρκεί να έχουμε ανοιχτές τις κεραίες μας . Όταν έχεις ανοιχτές κεραίες σε εμπνέουν και εμπνέεις τα πάντα, όμως για μένα το παιδί είναι η έμπνευση για όλα. Αυτό που θες να σώσεις , για να μείνει στο παιδί .Αυτό που θες να αποκτηνώσεις σήμερα , για να ζήσει το παιδί καλύτερα αύριο. Χωρίς το παιδί δεν είμαστε για πάντα νέοι. Χωρίς το παιδί είμαστε καταδικασμένοι σε πρόωρο γήρας.
Ποιές τεχνοτροπίες χρησιμοποιείται και γιατί ;
Στο Δάσος του Χιονιά θέλησα να αποδώσω την θερμοκρασία του περιβάλλοντος με τραχιές γραμμές και ψυχρή παλέτα πάνω σε μακετόχαρτο ενώ στην Καραγκιοζιάδα έπαιξα κυρίως με το νερό και τη στιγμή της φωτογράφισης . Δεν ξεχνώ το γεγονός ότι αναφέρομαι σε μικρούς και μεγάλους και θέλω να συστήσω στα παιδιά ζωγράφους και τρόπους που ίσως στο σχολείο δυστυχώς να μη μαθαίνουν.
Έχω επιρροές από την αγιογραφία , καρναβαλικό γκροτέσκ , γκράφιτι , το φαγιούμ ( “δακρύζοντας” τη στιγμή της φωτογράφισης τα μάτια των ηρώων ) και από όλα τα άλλα . Δεν έχω μία μέθοδο . Η μέθοδος είναι εγκλωβιστική όταν καθιερώνεται ως ταυτότητα.Είμαστε πολυδιάστατα όντα.
Μιλήστε μας λίγο για το βιβλίο Έπος Καραγκιοζιάδα : Εθνική Φαρσοκωμωδία . Γιατί απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους ;
Γιατί το παραμύθι είναι ένα. Δεν υπάρχει παιδικό ή ενηλίκων. Η παραμυθία , η παρηγοριά είναι για όλους . Μάλιστα έχω στο βιβλίο εικονογραφήσει ακριβώς αυτό , την Αγιά Παραμυθία να εμφυσά στο προσωπείο του Καραγκιόζη την Μια Φορά και τον Ένα Καιρό . Σ’ όλα αυτά έρχεται η φιλοσοφία και η πορεία του Δημήτρη Αβούρη που δεν έχει παρεκκλίνει από το στόχο του σαράντα και πλέον χρόνια και κοπιάζει ακόμα . Αυτό με συγκινεί και κάπως έτσι γνωριστήκαμε. Όταν είδα την εικόνα ενός ανθρώπου να καταβάλλει δύναμη να σπρώξει ένα καροτσάκι οικοδομής με ένα τεράστιο όγκο μαρμάρου που ο ίδιος είχε αλιεύσει για να το σκαλίσει , για να ποιήσει . Δύσκολο να μη σε μετακινήσει αυτό.
Τέλος
, τί άλλο να περιμένουμε από εσάς ;
Τίποτα . Δεν είμαστε εδώ για να υποσχόμαστε . Όταν δεν προσδοκώ δεν εξαρτώμαι και δρω . Να μη περιμένουμε τίποτα. Να είμαστε καλώς ενεργητικοί και Υγιείς .