Χρήστος Παπαδόπουλος : «Αφουγκράζομαι τη σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα»

Συνέντευξη στην Ευτυχία Λαμπροπούλου

Σαν έφηβος ο Χρήστος Παπαδόπουλος ροκάριζε με την κιθάρα στην μικρή ερασιτεχνική μπάντα στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στα Γρεβενά, για να αποδείξει στο μέλλον, ότι η δημιουργία και το ταλέντο δεν έχουν όρια! Όπως είχε την ανάγκη να φάει ή να πιει νερό , έτσι είχε και ανάγκη τότε ,να παίξει κιθάρα. Χρόνια μετά, το 1980, μπήκε στη ζωή το λαϊκό τραγούδι , που το υπηρέτησε με πάθος. Ο ταλαντούχος μουσικός που ήταν η φωνή του ιστορικού συγκροτήματος «Τα παιδιά από την Πάτρα» υπήρξε ένας ασύγκριτος δυναμικός τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός. Ένας δημιουργός ένας ασυμβίβαστος καλλιτέχνης ο οποίος αφοσιώθηκε στη λαϊκή μουσική και που την σφράγισε με την παρουσία του. « Η ιστορία γράφεται από τις παρέες», όπως λέει ο ίδιος. Πολύ χρησιμοποιημένο, πολλοί θα την πουν και έκφραση κλισέ, μπορεί και να είναι, μπορεί και όχι όμως…

Η παρέα των «Παιδιών από την Πάτρα» είναι εκείνη που ένα απόγευμα είπε: «πάμε και όπου μας βγάλει». Και τους έβγαλε στη λεωφόρο της επιτυχίας. Μέσα σε τρία χρόνια πούλησαν πάνω από 750.000 αντίτυπα, και τα CD ‘S τους εξακολουθούν να έχουν απήχηση, αφού είναι το μακροβιότερο συγκρότημα της Ελλάδας στο λαϊκό τραγούδι. Ο Χρήστος Παπαδόπουλος , που κατέφερε να εξαφανίσει τις ταμπέλες ανάμεσα στα είδη της μουσικής έχει το χάρισμα να μεταγγίζει το συναίσθημα σε μουσική κάνοντάς μας παρέα στη λύπη και στη χαρά μας… Ισχύει κύριε Παπαδόπουλε ,πως ξεκινήσατε ροκάς και καταλήξατε να γίνετε λάτρης της λαϊκής μουσικής; Τη δεκαετία του εβδομήντα είχαμε ένα συγκρότημα ,στα Γρεβενά όπου ζούσα τότε, και παίζαμε sixties ελληνικά και ξέ να τραγούδια. Εγώ ήμουν σολίστας στην κιθάρα.  Όταν πέρασα στο Πολυτεχνείο της Πάτρας στο πρώτο έτος πήρα ένα μπουζούκι και σε κάποια μπουάτ έπαιξα δειλά- δειλά με δύο μέλη από «Τα παιδιά από την Πάτρα». Τέσσερα χρόνια μετά, που εμφανιζόμασταν στο «Χάραμα» είπα με να κάνουμε ένα δίσκο, να τον αφιερώ σουμε σε όλους αυτούς τους φίλους, που ερχόντουσαν και μας άκουγαν. Ώσπου ήρθε η στιγμή , που δημιουργή θηκε το συγκρότημα «Τα παιδιά από την Πάτρα» και όλα άλλαξαν στη ζωή σας… Πράγματι. Μέχρι τότε όμως, μεσολάβη σαν πολλά. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Βαγ γέλη Δεληκούρα που βρεθήκαμε και παίξαμε στην μπουάτ «Ιζαμπέλα» , όπως προανέφερα. Το 1981 βρήκα μία αγγελία, που ζητούσε φοιτητές να παίξουν στην ταβέρνα του Στέφανου Οικονόμου και επειδή γινόταν χαμός από κόσμο εκεί, παροτρύναμε τον επιχειρηματία ,ο οποί ος δημιούργησε το πρώτο «Χάραμα», το ισόγειο. Στη συνέχεια το μετέφερε σε άλ λο χώρο , το οποίο ανέτειλε και έγινε το φημισμένο «Χάραμα», που θεωρείται ένα από τα καλύτερα καλοκαιρινά μαγαζιά στην Ελλάδα. Στο μεταξύ σιγά – σιγά συγκροτήθηκε το σχήμα «Τα παιδιά από την Πάτρα». Στο δεύτερο μπουζούκι, ο Παναγιώτης Μανωλάκος, κιθάρα ο Βαγγέλης Δελη κούρας, κιθάρα -τραγούδι ο Αργύρης Παπαγεωργίου και ακορντεόν- τραγούδι ο Λάμπρος Καρελάς. Λόγω σπουδών εί χα φύγει από την ιδιαίτερη πατρίδα και όλοι  οι Γρεβενιώτες αντί να πάνε στη Θεσσαλονίκη ερχόντουσαν μόνο στην Πάτρα, όπως μου έλεγε ο πατέρας μου , ο οποίος φοβόταν μήπως παρεκκλίνω από την πορεία μου έλεγε συνεχώς : «πά ρε ένα χαρτί στα χέρια σου», το όποιο τελικά πήρα. Ήρθε και η ώρα για τον δίσκο , με τον τίτ λο «Αφιερωμένο εξαιρετικά ,που ηχογρα φήσαμε στο καλύτερο στούντιο της Ελ λάδας εκείνη την εποχή ήταν το «Sierra» ,με χρηματοδότη τον Στέφανο Οικονό μου, ο οποίος αντί για αμοιβή, πήρε από την εταιρεία 1500 δίσκους, αν θυμάμαι…» Τί έγιναν αυτοί δίσκοι; ‘Αυτοί οι δίσκοι δόθηκαν  σε φοιτητές, που έφυγαν το χειμώνα του 1984 . Πήγαν στην επαρχία στους γονείς τους, στους συγγενείς τους, κι από εκεί άρχισε η μεγάλη πορεία του δίσκου. Τον έπαιζαν όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί όλης της χώρας . Τα σουξέ δεν γίνονταν , όπως τώ ρα, που τα πάντα είναι  δρομολογημένα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τους ανθρώπους των δημοσίων σχέσεων. Τα πράγματα ήταν πολύ απλά .Οι φίλοι μας και συμφοιτητές μας κυκλοφόρησαν τον δίσκο και όλοι οι πειρατικοί δίσκοι τον έπαιζαν συνέχεια, όποτε αναγκάστηκε η επίσημη ραδιοφωνία, ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2, δεν υπήρχε ιδιωτική ραδιοφωνία τότε,  και πήρε τον δίσκο. Μέσα σε ένα χρόνο ο δίσκος αυτός ξε πέρασε σε πωλήσεις τις  350.000 και είναι μέσα στους τρεις πιο εμπορικούς δίσκους στη χώρα μας. Αμέσως ήρθε ο Διονύσης Σαββόπουλος να μας πάρει στην εταιρία του και διάφοροι παραγω γοί, αλλά εμείς παραμείναμε σε αυτή τη μικρή εταιρία των αδελφών Φαληρέα, δεν ξέρω αν κάναμε καλά. και ως «Παιδιά από την Πάτρα» κάναμε άλλους τρεις δί σκους, που συνολικά πούλησαν πάνω από 750.000, πολύ μεγάλο νούμερο για εκείνη την εποχή.

 

• Πως πήρατε την απόφαση να φύγετε από την Πάτρα; 

Αναγκαστικά για να προχωρήσουμε την καριέρα μας έπρεπε να φύγουμε από την αχαϊκή πρωτεύουσα και να πάμε στην Αθήνα. Από τότε είμαστε εκεί και δουλεύουμε σαν «Παιδιά από την Πάτρα» . Ώσπου καταλάβαμε , ότι ήταν διαφορετικές οι καλλιτεχνικές και φωνητικές μας ανησυχίες με των άλλων παιδιών. Έκανα δύο δίσκους με τον Βαγγέλη Δεληκούρα, το «Χρωστάω» και «Θα πεθάνω νωρίς» .Μετά το συγκρότημα διαλύθηκε, αλλά βρισκόμαστε κατά καιρούς και παίζουμε όλοι μαζί, Αυτή είναι η ιστορία των παιδιών από την Πάτρα.

 

• Πως προέκυψε η συνεργασία με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής δισκογραφίας τα σάουντρακ σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές; 

Όλα αυτά ξεκίνησαν το 1999, όταν ο φίλος μου ο Κλέων  Γρηγοριάδης ο γνωστός ηθοποιός, μου είπε πως ξεκινάει μία σύρια με τον τίτλο «Κάτι τρέχει με τους δίπλα» στο Mega. Έτσι έγραψα κάτι σε έθνικ για τη σειρά, που έπαιζε η Ματσούκα, ο Κλέων  Γρηγοριάδης κ.α. Αυτό ήταν το πρώτο μου σάουντρακ. Μετά ήρθε ο Στράτος Μαρκίδης, που έκανε τον «Μαύρο ωκεανό» , που στηριζόταν στην Αφρική και μου είπε: «Μπορείς να γράψεις έθνικ μουσική να απευθύνεται στο αυτί του μέσου Έλληνα; Και να είναι αφρικάνικες οι μελωδίες». Του είπα, ότι μπορώ . Μετά έκανα την «Πρόκληση» με την Γλυκερία, και να μην πολυλογώ πρώτη μεγάλη επιτυχία σε αυτά ήρθε το 2005 με το «Αρχιπέλαγος». Ήταν μία σειρά , που εξιστορούσε τον έρωτα μιας Τουρκάλας και ενός Έλληνα Καπετάνιου. Τότε έστειλα μια κασέτα στον Πασχάλη Τερζή και μετά από μία εβδομάδα τον κάλεσα στο τηλέφωνο και του είπα: «Κύριε Πασχάλη, θα το πείτε αυτό το τραγουδάκι;». Μεσουρανούσε βέβαια, τότε ο Τερζής , που μου είπε: «Ποιο τραγουδάκι; Τραγουδάρα είναι. Βέβαια θα το πω.» Και το τραγούδησε μαζί με την Μαρίνα Μανωλάκου, την κόρη του Παναγιώτη Μανωλάκου, του μπουζουξή που είχαμε στα «Παιδιά  από την Πάτρα». Από εκεί άρχισε να έρχεται η μία επιτυχία πίσω από την άλλη. Μετά ήρθε «Της αγάπης μαχαιριά», που το έδωσα στον Καραφώτη. Αλλά θέλω να πω, ότι για αυτές τις 27 σειρές δεν είναι μόνο τα τραγούδια, έγραψα ατέλειωτες ώρες πρωτότυπης μουσική , που έντυσαν μουσικά τις ταινίες. Μετά συνεργάστηκα με τον Γιώργο Νταλάρα, το Δημήτρη Μητροπάνο «Στην καρδιά ενός αγγέλου», όπου ο Μητροπάνος ερμήνευσε το «Όταν πονάω» και φθάνουμε πιο πρόσφατα , στις μέρες μας με τον Σταμάτη Κραουνάκη , «Το Κόκκινο ποτάμι» με τον με την Ελεονώρα Ζουγανέλλη κ.λ.π.

• Αν θέλατε να χαρακτηρίσετε τον εαυτό σας που θα τον κατατάσσατε δημιουργό, τραγουδιστή ή οργανοπαίχτη;  

Από μικρός είχα επηρεαστεί από τον δεξιοτέχνη μπουζουξή Μανόλη Χιώτη, γιατί ήταν το ίνδαλμά μου και δειλά –δειλά έγραψα τα πρώτα μου τραγούδια με «Τα παιδιά από την Πάτρα» σε ηλικία 22 χρονών  και μέχρι τώρα γράφω μουσική και τραγούδια και τελευταία εμφανίζομαι και ως τραγουδιστής . Αυτό το κάνω για να θυμίζω κάποια προγράμματα στις εμφανίσεις μου. Πρώτα θεωρώ τον εαυτό μου δημιουργό, οργανοπαίκτη και μετά τραγουδιστή.

 

• Ορμώμενη από αυτό που είπατε περί έθνικ  μουσικής  είστε άνθρωπος που επηρεάζεται λόγω των πολλών ταξιδιών που έχετε κάνει;

Νομίζω, ότι από όλα αυτά τα ταξίδια , που δεν είναι μόνον που θα πας, είναι οι άνθρωποι, οι ήχοι , που σίγουρα έχουν επηρεάσει την έμπνευση. Όταν ταξιδεύω, τώρα μάλιστα θα επισκεφθώ την Κούβα για ένα πρότζεκτ , όπου θα συνεργαστώ με Κουβανούς μουσικούς, λάτιν και θα παίξω μαζί τους , αισθάνομαι , ότι όλο αυτό μου ανοίγει τους μουσικούς ορίζοντες και γράφω καινούρια πράγματα. Έχουν παίξει πολύ μεγάλο ρόλο, ειδικά τα ταξίδια μου στην Ανατολή, στην Ινδία που έχω πάει τέσσερις φορές , στην Καππαδοκία δυο τρεις, στον Πόντο, στη Συρία, στην Ιορδανία, στην Αίγυπτο. Έχω παίξει με ντόπιους μουσικούς πολύ σπουδαίους και όλο αυτό με έχει επηρεάσει πολύ ως συνθέτη.

 

• Πείτε μας λίγο πως έγινε η συνεργασία τριών διαφορετικών συγκροτημάτων, «Τα παιδιά από την Πάτρα», η «Οπισθοδρομική Κομπανία» και οι «Ζιγκ Ζαγκ» ,που έγραψαν ιστορία για πολλές δεκαετίες στο ελληνικό μουσικό στερέωμα;

Όπως ξέρετε οι παρέες γράφουν ιστορία είμαστε πάρα πολύ καλή παρέα και δεν χωρούσε ανάμεσά μας ο ανταγωνισμός. Όλοι το έχουν αποδείξει, ότι είναι σπουδαίοι. Όσον αφορά την ελληνική μουσική, γιατί εγώ μέχρι να γνωρίσω τον Βαγγέλη άκουγα ροκ περισσότερο, εκείνος με έβαλε στο λούκι και αγόρα σα 2000 ελληνικούς δίσκους και ανακάλυψα σπουδαίους Έλληνες συνθέτες, όπως τους Μίκη Θεοδωράκη, Τσιτσάνη, Χατζιδάκι , Ζαμπέτα, Χιώτη και όλους αυτούς . Ο Γιώργος Σαρρής έχει γράψει την ιστορία του φοβερά τραγούδια, ο Θοδωρής Παπαδόπουλος το ίδιο. Είναι πολύ σημαντικό να δουλεύεις με ανθρώπους που τους θαυμάζεις. Σύμφωνα με τα τραγούδια που έχει γράψει «Κοίτα Μιχάλη μου το χάλι σου» και το «Κάνω τη βροχή, βροχή μου». Είμαστε μία τετράδα που έρχονται άνθρωποι και μας λένε : «Μαζί σας μεγαλώσαμε». Αυτή την εποχή κάνουμε ένα πρόγραμμα αποκλειστικά με δικά μας τραγούδια ,όπως «Το λαϊκό τσατσά», «Δεν είμαι τρομοκράτης» κι άλλες επιτυχίες μας, που ο κόσμος νοσταλγεί και περνάει πολύ ωραία μαζί μας τα Σαββατοκύριακα στη μουσική σκηνή «Σφίγγα», έναν πολύ ωραίο χώρο στον Πειραιά. Ερχόμαστε στην Πάτρα στις 22 Μαρτίου στο Royal καλεσμένοι του περιοδικού «πατρινόραμα-Hellenic» για ένα μικρό ταξίδι στον χρόνο.

 

• Να πούμε και λίγα λόγια και για την Ευδοκία Ράπτη που είναι μαζί σας;

Είναι σπουδαία τραγουδίστρια η Ευδοκία, έχει φοβερή ενέργεια και μας ανεβάζει πάρα πολύ όλους και επίσης έχει ένα δικό της μέρος , που κρατάει  στο πρόγραμμα. Είναι τρομερή φωνή, γι΄ αυτό και της έγραψα το τραγούδι «Στοιχίζουνε τα σ΄ αγαπώ», που είναι βασισμένο σε δικούς της στίχους.

 

• Ποια είναι τα καινούργια σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από δω και μπρος. Τί εκπλήξεις μας επιφυλάσσετε;

Ο εκκωφαντικός θόρυβος που έγινε με το «Υπάρχω» και τη ζωή του Καζαντζίδη, νομίζω, ότι είναι καλό για μας, που ασχολούμαστε με το λαϊκό τραγούδι. Αυτή η ταινία γνώρισε στους νέους το λαϊκό τραγούδι, τους έβαλε λίγο στη θέση τους, να καταλάβουν, τι σημαίνει καλή ελληνική μουσική. Έτσι σκεφτόμαστε να γυρίσουμε μια σειρά, που έχει να κάνει με το λαϊκό τραγούδι. Ήδη έχω καταθέσει μια πρόταση στον Κώστα τον Λαγούτη. Παράλληλα έχω στο στούντιό μου κάνω διάφορες ηχογραφήσεις, που τις διοχετεύω στα social media, γιατί στις μέρες μας παίζει πολύ μεγάλο ρόλο αυτό. Και από εκεί και πέρα γράφω για καταξιωμένους τραγουδιστές. Τώρα έχω στα σκαριά ένα τραγούδι για την κακοποίηση των γυναικών. Αφουγκράζομαι τη σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.